Η θεά Αρτεμις τοξοβολούσα ως συνήθως...
η φωτό από τον φίλο στη ζωή και το διαδίκτυο Γς
Την σοφότερη, φιλοσοφημένη κουβέντα που έχω ακούσει- πραγματικά σοφή στο βάθος και όχι επιφανειακά εντυπωσιακή σαν τα διάφορα τσιτάτα- ο Καραγάτσης την έβαλε στο στόμα της μοναχικής γριάς πόρνης που ζούσε με τον γάτο της σε κάποια σελίδα του "Δέκα" :
Από την στιγμή που ένας άντρας και μια γυναίκα πάνε μαζί στο κρεβάτι, εχθροί για όλοι τους την ζωή γίνονται.
Μα θα μου πείτε δεν υπάρχει αγάπη μεταξύ τους όταν κάποιοι είναι ζευγάρι ; Υπάρχει και παραϋπάρχει όπως όμως υπάρχει και (φυσική) ζήλεια, (λογική) κτητικότητα, (απαραίτητη) καχυποψία, (τρυφερή στις αρχές) εκδικητικότητα και όλα τα συναφή συναισθήματα που στον δεδηλωμένο εχθρό εμφανίζονται χωρίς τους εντός παρενθέσεων προσδιορισμούς που τα ωραιοποιούν.
Και όχι μόνο...
Υπάρχει η αγάπη για τον εχθρό, πανάρχαιο συναίσθημα που έχει χαθεί από τον σημερινό τρόπο ζωής και τις εξ αποκαλύψεως θρησκείες όπου το μίσος για τους εχθρούς και τους θεούς τους είναι ολοφάνερο στα εβραϊκά βιβλία και δεν καλύπτεται επαρκώς μετά από τα ευαγγέλια και το κοράνι, η ζωή το αποδεικνύει καθημερινά.
Κι όμως σε πιο παλιά κείμενα, στην Ιλιάδα υπάρχει η αγάπη για τον εχθρό που εκδηλώνεται όταν περάσει η τρέλλα της μάχης : ο Αίας και ο Εκτορας αγκαλιάζονται όταν τελειώνει η μονομαχία τους και ανταλλάσσουν δώρα, ο Αχιλλέας επιστρέφει το σώμα του Εκτορα στον γέρο Πρίαμο, παρά τον αγιάτρευτο πόνο του για τον φόνο του Πάτροκλου.
Κορυφαία εκδήλωση της αγάπης για τον εχθρό θεωρώ την σκηνή από την Μαχαμπαράτα όπου ο Μπίμα αφού άνοιξε την κοιλιά του Ντουάσανα για να λούσει τα μαλλιά της η Ντραουπάντι που την είχε προσβάλει και αφού έφαγε την καρδιά του όπως του είχε υποσχεθεί, έσκυψε στο αφτί του νεκρού εχθρού του και του ψιθύρισε " Κι όμως την ευτυχία που γυρεύαμε, δεν την βρήκαμε"
Κάπως έτσι κι εμείς αγαπάμε τις γυναίκες μας και κάπως έτσι μας αγαπάνε κι αυτές.
