Καλως ήλθατε από τον Τζι

Το προηγούμενο μπλογκ μου είχε την θερμή υποστήριξη της Breeze, βασικότατη πηγή έμπνευσης. Η απώλειά της μου δημιούργησε την ανάγκη για ένα μετερίζι απ' όπου θα μπορώ να ξεπροβάλλω όσο με παίρνει αλλά και να εξαφανίζομαι μέσα σ' αυτό ή να το μεταφέρω όπου θέλω όπως ο πάγουρος, ο Βερνάρδος ο ερημίτης το σπιτάκι του.
Είναι το τίμημα μα και η απόλαυση της μοναξιάς.

Διηγήματα θα βρείτε στην διηγηματοποίηση
και ποιήματα στην ποιηματοποίηση

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Οι ευνοημένες της κρίσης



Αν κοιτάξτε σήμερα τον πληθυσμό στην Αθήνα θα διαπιστώσετε πως κυριαρχούν η ασχήμια και τα γηρατειά. Υπάρχουν κάποια μικρά παιδιά που πηγαίνουν ακόμα σχολείο ή σπουδάζουν (τα μισά από τα προ εικοσετίας) αλλά απουσιάζει εκκωφαντικά η ηλικία από 25 έως 40. Κι αυτό γιατί όποιος έλληνας αυτής της ηλικίας μπορούσε, έφυγε έξω λόγω της κρίσης και σχεδόν όλοι οι μετανάστες αυτής της ηλικίας ζήτησαν αλλού εργασία και στέγη. Εκεί λοιπόν που προ εικοσαετίας είχε ομορφύνει η χώρα από την αθρόα εισαγωγή ωραίων νεαρών κυριών τώρα ξεμείναμε με τις κάποιας ηλικίας μόνον και τις κακοσχηματισμένες που κανείς δεν πήρε μαζί του φεύγοντας.
Το αποτέλεσμα ήταν οι ελληνίδες γυναίκες που τότε ήταν στα εικοσιτόσα τους κι ένοιωθαν παραγκωνισμένες από το πλήθος των αλλοδαπών, τώρα εκμεταλλευόμενες το κενό που υπάρχει στις μικρότερες ηλικίες μπόρεσαν να περάσουν στη πρώτη γραμμή ζήτησης. Αν μάλιστα προσθέσετε το προσόν της ωριμότητας και την γλύκα που δίνει η πατίνα του χρόνου στις περισσότερες, γίνονται περίπου αυναγώνιστες αφού το μόνο προσόν που τους λείπει, η φρεσκάδα, δεν υπάρχει στον ανταγωνισμό γιατί λείπουν οι τριαντάρες.
Τα σαράντα ίσως είναι η καλύτερη ηλικία της γυναίκας γιατί έχει τελειώσει με τις γέννες, (υποτίθεται πως) έχει αποκτήσει γνώσεις και ωριμότητα και (αν) ξέρει τι θέλει ώστε να έχει μια καλή ζωή. Το βασικό πρόβλημα της σαραντάρας ήταν πως οι άντρες πάντα κοίταζαν για νεώτερες και έτσι έμεναν στην σκιά των γυναικών στα τριάντα  που αφθονούσαν, ειδικά με τις εισαγωγές από τις ανατολικές χώρες. Τώρα πολλές έχοντας περάσει στην πρώτη γραμμή ζήτησης παίρνουν την εκδίκησή τους συνάπτοντας πολλαπλές παράλληλες σχέσεις μήπως και καλύψουν τον χαμένο χρόνο των νιάτων τους και γενικά παίζοντας το γκόμενες, ενώ άλλες περιορίζονται στα θαυμαστικά βλέματα των ανδρών που τόσο τους είχαν λείψει.

Το πως ήταν παλιά οι σαραντάρες περιγράφει έξοχα το τραγουδάκι


Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

Οι μεγάλες επιδόσεις των Ελλήνων

ΤΟ ΚΡΑΝΟΣ



Σε δυο πράγματα είναι παγκόσμιος πρωταθλητής ο ελληνικός λαός, άνδρες και γυναίκες : στο να μη φοράνε κράνος στην μοτοσυκλέττα και στο ξενοπήδημα.
Συμβαίνει συχνά την ώρα που αστυνομικοί γράφουν κάποιον που δεν φοράει κράνος να περνάνε άλλοι μοτοσυκλεττιστές χωρίς κράνος ανενόχλητοι μια που τα όργανα της τάξεως είναι απασχολημένα με το γράψιμο. Ο παραβάτης τους βλέπει κι αισθάνεται από ατυχία έως αδικία, σ' αυτόν έλαχε ο μουτζούρης.
Παραβλέπει βέβαια το γεγονός πως αν φόραγε κράνος δεν θα τον γράφανε...

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΛΟΓΟΔΟΤΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ


ΤΟ ΞΕΝΟΠΗΔΗΜΑ



Στο εθνικό μας σπορ του ξενοπηδήματος ενδιαφέρον έχει η διαφορετική συμπεριφορά γυναικών και ανδρών προς το ταίρι τους όταν πρόκειται να τους στολίσουν το μέτωπο με καινούργιες διακλαδώσεις. Ενδεικτικά οι άνδρες παρουσιάζουν μια συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από τα πιο "θηλυκά" ζώα, την κόμπρα και την σουπιά, δηλαδή κοιτάζουν να θολώσουν τα νερά, να κρύψουν τις προθέσεις τους από το ταίρι τους γλυκομιλώντας του, προσφέροντας ένα έξτρα δωράκι και γενικά ό,τι μπορεί να ξεγελάσει και καθησυχάσει το θύμα.
Αντίθετα οι γυναίκες επιλέγουν συμπεριφορά που χαρακτηρίζει τα πιο "αρσενικά" ζώα όπως ο κόκκορας ή ο δαίμων της Τασμανίας, ζώα δηλαδή που τσακώνονται με το παραμικρό. Ετσι και η υποψήφια για παρασπονδία τρώγεται με τα ρούχα της μέχρι να δημιουργήσει καβγά με τον δικό της και να βρει την ευκαιρία να αποξενωθεί από αυτόν. Πιθανόν αυτό να της χρησιμεύει σαν δικαιολογία επειδή η κοινωνία την ευθύνη του κερατώματος την καταλογίζει πάντα στην γυναίκα, οπότε αυτή έχει μια δικαιολογία για την παρασπονδία της, τον βρασμό ψυχής από τον τσακωμό.


ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΛΟΓΟΔΟΤΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

Η διαφορά του γιώτα από το ήτα



Στην Ελλάδα που ζούμε μας αρέσουν τα διφορούμενα. Ενα κόμμα να κάνει όχι απλά την διαφορά αλλά να αλλάζει όλο το νόημα

Ηξεις, αφήξεις, ουκ εν πολέμω θνήξεις και την σκαπούλαρες

Ήξεις, αφήξεις ουκ, εν πολέμω θνήξεις και βλέπεις τα ραδίκια από τις ρίζες !

Είναι ο τόπος, το κλίμα, η γλώσσα δεν ξέρω, αλλά καμιά φορά δεν χρειάζεται ούτε καν κόμμα, η ίδια η λέξη έχει δυο αντίθετες σημασίες ;

απόφραξη, το βούλωμα

απόφραξη και το ξεβούλωμα !!

Αλλες φορές έχουμε ομόηχες λέξεις με γιώτα και ήτα αντίστοιχα που δίνουν διαφορετικό νόημα όπως :

κλίμα και κλήμα

ή και σχετικά κοντινές έννοιες όπως :

άχρηστος και άχριστος

Ισως αυτή η διαφορετικότητα να ενσωματώνεται σε γυναικεία χαϊδευτικά ονόματα όπως (με αλφαβητική σειρά)  Βιβή, Κική, Λιλή, Μιμή, Ριρή, Φιφή.

Ισως οι δυο όμόηχες συλλαβές του ονόματος να εκφράζουν αυτή την διπολικότητα που θεϊκά μελοποίησε ο Βέρντι στο  la donna e mobile



Από αυτά τα ονόματα, το πρώτο σε συνδυασμό με τα λογοπαίγνια του Bar-bar (αγαπαπάκι, αστερατάκι κ.λ.π.) δίνει δυο φράσεις που καλύπτουν την εξέλιξη και κατάληξη  κάθε σχέσης :

Με θέλει ; ( όλα ) στην ακρι(Βι)βή μου !

Δεν με θέλει ;  στην άκρη, Βιβή μου !

Η γάτα μου, η Μαριλού, αναρωτιέται...


Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015

Ενα ρόδο φεύγει, ένα άλλο έρχεται

Είναι καιρός να πηγαίνω. Ξέρω ένα πεύκο που σκύβει κοντά σε μια θάλασσα. Το μεσημέρι, χαρίζει στο κουρασμένο κορμί έναν ίσκιο μετρημένο σαν τη ζωή μας, και το βράδυ, ο αγέρας περνώντας μέσα από τα βελόνια του, πιάνει ένα περίεργο τραγούδι, σαν ψυχές που κατάργησαν το θάνατο, τη στιγμή που ξαναρχίζουν να γίνουνται δέρμα και χείλια. Κάποτε ξενύχτησα κάτω από αυτό το δέντρο. Την αυγή ήμουνα καινούριος σα να με είχαν κόψει την ώρα εκείνη από το λατομείο.

  
Α! να ζήσει κανείς τουλάχιστο έτσι, αδιάφορο.


(Γ. Σεφέρης, ο Στρατης Θαλασσινός περιγράφει έναν άνθρωπο)
  




Βγήκε σκυφτός και ζαλισμένος από το σπίτι του γιατί το ρόδο της καρδιάς του αφού τον τσίμπησε επανειλημένα με τ' αγκάθια του άρχισε να μαραίνεται. Χρώματα κι αρώματα αλλοιώθηκαν, τα ροδοπέταλα στριφογύρισαν και πέσαν, η εποχή του πέρασε.
Αντί να κάνει προς τα κάτω όπως πάντα για ανεξήγητους λόγους τράβηξε την ανηφόρα. Περπάτησε αρκετά, λίγες φορές έφτανε τόσο ψηλά και τότε μέσα σ' ένα κηπάκι πνιγμένο στα φυτά κάτι του κίνησε την περιέργεια. Ηταν ένα μικρό βαθυκόκκινο μπουμπούκι, πολύ όμορφα σχηματισμένο. 
Λες ; σκέφτηκε



Χρόνια πολλά πίσω θυμήθηκε που κατέβαινε την Θήρας να πάει σε δουλειά και του έσπαγε την μύτη μια αόρατη τριανταφυλλιά. Εγινε ορατή όταν γκρεμίστηκε το σπίτι και βρισκότανε στην αυλή ενός σπιτιού από την άλλην οδό του τετραγώνου, συνορεύανε οι αυλές. Ηταν μια μεγάλη αναρριχόμενη τριανταφυλλιά με τα λουλούδια της να φαίνονται μαύρα από κάποια απόσταση, τόσο βαθύ κόκκινο χρώμα είχαν και με μια μεθυστική μυρουδιά. Εκοψε πολλές φορες κλαδάκια και τα φύτεψε να ριζοβολήσουν αλλά ήταν από τις πολύ δύσκολες, ίσως γιατί ο κορμός είχε πολύ ψίχα με λίγο ξύλο και δεν άντεχε μέχρι να βγούνε οι ρίζες και τα φύλλα. Ισα που πρόλαβε μετά από κάποιους μήνες προπαθειών να έχει  δυο νεαρά φυτά γιατί στη θέση του παλιού σπιτιού είχε ξεφυτρώσει μια πολυκατοικία και η πρόσβαση στην καλή τριανταφυλλιά  ήταν αδύνατη.
Το ένα φυτό το φύτεψε σπίτι του, το άλλο το πήγε στο σπίτι στο χωριό. 
Στην Αθήνα όσες θέσεις κι αν άλλαξε η τριανταφυλλιά του έδινε μικρά ροζ τριαντάφυλα που δεν είχαν το χαρακτηριστικό άρωμα. Στο χωριό με την δεύτερη προσπάθεια βρήκε την θέση της. Γέμιζε τριαντάφυλλα κάθε άνοιξη, αιματοβαμμένα μυρωδάτα και τόσο καλοσχηματισμένα που οποιοδήποτε τριαντάφυλλο, μεγάλο και πολύχρωμο, να δείχνει φτωχός συγγενής δίπλα του. Ας αφήσουμε την εκτός συναγωνισμού μυρουδιά του. Την εποχή εκείνη ο κήπος του χωριού την άνοιξη είχε τεράστια ποικιλία από τριανταφυλλιές, κάπου εξήντα ρίζες
Το μυστικό ήταν πως την έβαλε σύριζα σ' έναν ανατολικό τοίχο ώστε ο ήλιος να την βλέπει μόνο 3-4 ώρες το απόγευμα, για την τριανταφυλλιά η έκθεση στον ήλιο  είναι το καθοριστικό στοιχείο

Οπως όλα τα καλά βαστάνε λίγο όταν απερίσκεπτα έδωσε την άδεια στους διπλανούς να μπούνε στον κήπο του για οικοδομικές δουλειές ενώ έλειπε, γύρισε και την βρήκε ξεραμένη από τον ασβέστη του σοβαντίσματος.
Την έψαχνε για χρόνια μήπως την ξαναβρεί αλλά μόνο φτηνές απομιμήσεις εύρισκε, μάλιστα μια την αγόρασε μαζί με το τότε ρόδο της καρδιάς του απελπισμένος που δεν έβρισκε κάτι άλλο να της μοιάζει περισσότερο. Είχε σταματήσει να ψάχνει μέχρι που είδε αυτό το μπουμπούκι από μακρια.

Θέλησε να μπει μέσα στον κήπο να μυρίσει το τριαντάφυλλο, να βεβαιωθεί πως είναι αυτό που αναζητούσε αλλά δίσταζε. Ενας ευγενικός κύριος τον ενθάρρυνε : 
- Μπείτε μέσα να το μυρίσετε κι αν θέλετε να σας φέρω κλαδευτήρι να πάρετε κλαδάκι για  φύτεμα
Λένε πως μια δοκιμή, πείθει, μετά από πολλά χρόνια ξαναβρήκα αυτή τη θεσπέσια μυρουδιά.
Ευχαριστώντας θερμά τον ευγενικό κύριο επέστρεψα να φυτέψω τα κλαδάκια.
Υπάρχουν ρόδα και ρόδα, άλλα γρατζουνάνε τα χέρια όταν τα πιάνεις κι άλλα την καρδιά όταν...



Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

Dirge


                                         Ελληνοαγγλική ελεγεία
Η
Ηρθες σαν ένας άγγελος με τ΄ανοιχτά φτερά του
που ευτυχία χάριζε σ' όποιον ήταν κοντά του

I hate myself for loving you and the weakness that it showed
You were just a painted face on a trip down to suicide road



Οταν επέρασε ο καιρός κι έφυγε η πρώτη τρέλλα
τότε αυτός ο άγγελος έμοιαζε με ...σαρδέλλα

I hate that foolish game we played and the need that was expressed
And the mercy that you showed to me, whoever would have guessed


Κι αν όλα τα σκεπάζανε  του έρωτα τα χάδια
μετά το σεξ αβάστακτα γινότουσαν τα βράδια

There are those who worship loneliness, I'm not one of them
In this age of fiberglass I'm searching for a gem


Ποτέ δεν είχα το μυαλό, ψυχρά να σε κοιτάξω
και οτι πίστευα για σε αμέσως να το αλλάξω
κατάπινα αμάσητο ότι μου τσαμπουνούσες
και πίστευα ο ηλίθιος ότι και εσύ πονούσες

I can't recall a useful thing you ever did for me
'Cept pat me on the back one time when I was on my knees
We stared into each other's eyes 'till one of us would break
No use to apologize, what difference would it make ?


Τι να την κάνω την συγγνώμη σου, ποτέ δεν μούπες την αλήθεια
εγώ να υποφέρω, να πονώ και συ τα ίδια παραμύθια

οι αγγλικοί στίχοι είναι απο το Dirge του Dylan