14

Δεκατέσσερα μηνάκια...

Φορτήν μάνθς

Κατόρζ μουά

Κουατόρντιτσι μέζι

Δεκατέσσερις μήνες αναμονής πέρασαν, σαν μια άλλη στρατιωτική θητεία περιμένοντας την σύνταξή μου. Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις τους πρέπει αύριο να είναι η μέρα πληρωμής. Για όσους δεν είχαν νοοτροπία τζίτζικα σαν και μένα ή για όσους είχαν άλλο εργαζόμενο μέλος στην οικογένειά τους ίσως να ήταν πιο εύκολη η αναμονή σ' ένα κράτος που  καθυστερεί ατόκως τις οφειλές του αλλά τοκίζει από την πρώτη μέρα της καθυστέρησης τις οφειλές των πολιτών του. Αλλά ξέχασα, έχω καιρό να γράψω, αυτά δεν είναι θέματα που απασχολούν τα πολιτικά μας κόμματα, αυτά ασχολούνται με τα μεγάλα, τα ιδανικά, τις μεγάλες δεσμεύσεις και την ξινή μυρουδιά των άστρων...
Ηταν ένα διάστημα στην κυριολεξία νεκρό, ένα σωρό πράγματα που είχα σκοπό να κάνω όταν θα είχα αφθονία ελεύθερου χρόνου έπαιρναν την μια αναβολή μετά την άλλη, μέχρι που σχεδόν ξεχάστηκαν κι έμεινε το παράπονο για μια ταλαιπωρία χωρίς να φταίω. Σαν το παράπονο των ΠΑΟΚτσήδων που μεγάλωσε σήμερα  όταν διάβασαν πως ο Ιάπωνας παίκτης της Σάλκε παραδέχτηκε πως η μπάλα βρήκε το χέρι του πριν το πρώτο και καθοριστικό γκολ του αγώνα αφου με 0-0 ο ΠΑΟΚ πέρναγε. Οι Ιάπωνες έχουν άλλοι κουλτούρα, θυμήθηκα στην Βιέννη, ένα βράδυ, ένα άδειο κουτάκι κόκακόλας που στροβιλιζότανε στο τέρμα μας κυλιόμενης σκάλας στην πλατεία του Αη Στέφανου. Ολες οι φυλές του Ισραήλ το έβλεπαν και προσπερνούσαν, ο Ιάπωνας έσκυψε και το μάζεψε, επιβεβαιώνοντας την πρόβλεψη κάποιου κοσμογυρισμένου γνωστού μου.
Το ότι αυτό το διάστημα έμοιαζε με στρατιωτική θητεία δεν οφείλεται μόνο στην διάρκεια αλλά και στην ψυχολογική κατάσταση που είχα περιέλθει με τα πάμπολλα "απαγορεύεται'" όχι κάποιου αόρατου στρατιωτικού κώδικα αλλά της οικονομικής ανέχειας. Υπάρχουν όμως και διαφορές που οφείλονται κυρίως στην ηλικία, είναι δύσκολη όχι μόνο η προσαρμογή σε δύσκολες καταστάσεις σε μεγάλη ηλικία αλλά ακόμα και σε καλύτερες καταστάσεις, το έχω ζήσει αυτό όταν έκοψα το τσιγάρο.
Γι αυτό  μπορεί να μη μου ξαναλείψουν τα χρειώδη στο εξής αλλά  πολυ φοβάμαι μήπως μου τελειώσουν τα όνειρα, βασική μου παρέα και τροφή σ' όλο αυτό το διάστημα της αναμονής.
Οψόμεθα.

Pelouse, Pesage

 Στο Φάλληρο μια μέρα, περιπατούσα

κι' απάντησα μια νέα, ξανθό-μαλλούσα

παρά-παμ-παμ, παράπα-πάπα-παμ

Λέξεις της γαλλικής, μάλλον άγνωστες σήμερα, κοινότατες στους κοσμικούς και τους φιλίππους της δεκαετίας του 50 αφού έτσι είχαν ονομάσει τις κερκίδες του Φαλληρικού Δέλτα πριν επικρατήσουν τα ... αγγλικά ! Η πρώτη λέξη ( πελούζ ) αναφέρεται σε πρασιά και η δεύτερη ( πεζάζ ) στον χώρο της ζύγισης των αναβατών. Υπ' όψιν ότι στον χώρο του Φαλληρικού Δέλτα λειτουργούσε η "Αθηναία" το "ιν" όπως θα λέγαμε σήμερα στέκι των Αθηναίων κοσμικών. Η "Αθηναία" έπεσε θύμα του Ζισκάρ Ντ' Εσταίν !!! Η άφιξη του φίλου του "εθνάρχη" επιτάχυνε την δημιουργία μιας ταχείας - για λόγους αφαλείας - εισόδου προς το κέντρο των Αθηνών. Η κατασκευή έγινε στα πρότυπα όλων των καταστροφικών παρεμβάσεων του στην Αθήνα, ξήλωμα των γραμμών του τραμ, νόμος περί αντιπαροχής, κ.λ.π. Ο απαραίτητος χώρος για τις ανισόπεδες συνδέσεις της Συγγρού με την παραλιακή επέφερε το γκρέμισμα της "Αθηναίας". Παράπλευρο θύμα υπήρξε και η φημισμένη ψαροταβέρνα "τα 7 καραβάκια",  λίγο πιο κάτω από το Ευγενίδειο που βρέθηκε ξαφνικά κάτω από τον υπερυψωμένο παράδρομο της Συγγρού και έχασε την γειτνίασή της με τον κόσμο της "Αθηναίας".

Στην μεταπολεμική Αθήνα αναπτύχθηκε το "κίνημα" της ανοικοδόμησης, φυσική συνέπεια των απωλειών λόγω πολέμου και κατοχής. Η ανοικοδόμηση φαίνεται άνοιξε την όρεξη των εργολάβων και όταν στέρεψαν οι κατασκευές ανακάλυψαν τις κατεδαφίσεις, εξίσου κερδοφόρες και αυτές. Οι προ χούντας κυβερνήσεις επένδυσαν σ' αυτήν την τάση. Οι σχολές του Πολυτεχνείου για μηχανικούς έγιναν πρώτες σε ζήτηση. Αντίθετα η αρχιτεκτονική σχολή θεωρήθηκε άνευ ουσίας, αν μπορούσαν οι κατασκευαστές θα είχαν εξαφανίσει τους  αρχιτέκτονες από προσώπου γης. Από τα πρώτα "θύματα" των κατεδαφίσεων υπήρξαν οι φυλακές Αβέρωφ.

Οπως και τα κτίρια του Φαλληρικού Δέλτα έτσι και οι φυλακές Αβέρωφ είχαν την αρχιτεκτονική τους και θα μπορούσαν με κατάλληλη μετάπλαση να στολίσουν την πρωτεύουσα αναδεικνύοντας συγχρόνως το ιστορικό και κοινωνικό προφίλ της όπως έγινε στο Γκάζι, στην οδό Πειραιώς και αναβαθμίσθηκε όλη η περιοχή. Δυστυχώς η Αθήνα έχει χάσει με τις κατεδαφίσεις τμήμα της ιστορικής μνήμης της και θα χάσει κι' άλλο ένα αν γίνει πράξη η τερατώδης "διπλή ανάπλαση" που εμπνεύστηκαν οι Μπακογιάννη- Κακλαμάνης με μοναδικό γνώμονα το κέρδος. Το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας είναι κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της πόλης και όχι μόνο του συλλόγου ο οποίος ενδιαφέρεται μόνο για το (κερδοφόρο) νέο γήπεδο ! Μία από τις χρήσεις του γηπέδου προ χούντας ήταν ο χώρος κάτω από τις κερκίδες της αλεξάνδρας να χρησιμοποιείται σαν υπνωτήριο των άστεγων ατυνομικών. Το ίδιο το γήπεδο χρησίμευσε σαν έδρα της Εθνικής ομάδας για πολλά χρόνια και ήταν το πρώτο που απέκτησε χλοοτάπητα και προβολείς. Από την μεριά της Π. Κυριακού, κάτω από τις κερκίδες δημιουργήθηκε ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ που πήρε το παρατσούκλι "ο τάφος του Ινδού" λόγω της αυξημένης υγρασίας και της έλλειψης παράθυρων. ολα αυτά αποτελούν ιστορία που δεν πρέπει να χαθεί με το γκρέμισμα ενώ κάλλιστα το γήπεδο μπορεί να διαμορφωθεί σε συναυλιακό χώρο ή οτιδήποτε άλλο. Πόσοι θυμούνται σήμερα ότι στον Ιππόδρομο συγκεντρώθηκαν οι κρατούμενοι αριστερών αποχρώσεων με την "εθνοσωτήριον επανάσταση" ; Δεν θάπρεπε μια πλάκα να το θυμίζει ; Αλλά που ; στο εγκατελελειμένο Φαληρικό Δέλτα που έσφυζε από κόσμο για να μεταφερθεί στο Μαρκόπουλο όπου πηγαίνει μόνο ο (με αλεξίπτωτο προσγειωθείς) πρόεδρος της Φιλίππου Ενώσεως Γ. Βαρδινογιάννης και οι κολλητοί του ;

Είναι περιττό να θυμίσω πόσα νεοκλασσικά σπίτια υπήρξαν θύματα της "θεόπνευστης" αντιπαροχής του "εθνάρχη" Καραμανλή.

Οταν ανάβουν τα κεριά

Από την ποιηματοποίηση

Οταν σε δείπνο 

μυστικό κι ερωτικό

τα δυο κεριά αδέξια ανάβεις,

στης φλόγας το τρεμούλιασμα

ίδια φαντάσματα οι παλιές

αγάπες 

προσπαθούνε

μέσα στους τοίχους να κρυφτούν

τον πόνο τους να πνίξουν

Στη…Χονολουλού

Στη…Χωνολουλού

Αλλο είναι το όμικρον και άλλο το ωμέγα

Ηταν μία κοπελλίτσα

Που τη λέγανε Λουλού

Και στις διακοπές της πήγε

Μόνη στην Χονολουλού

Ερημη η παραλία

Δεν φαινότανε ψυχή

Σκέφτηκε να δοκιμάσει

Την βουτιά χωρίς βρακί

Φόραγε ένα μπικίνι

Στην χρυσή την αμμουδιά

Φοίνικες ήταν πιο πίσω

Και η θάλασσα πλατειά

Εβγαλε το πάνω μέρος

και το δίπλωσε καλά

μετά έβγαλε το κάτω

και κοκκίνισ’ ελαφρά

Στη Χόνολουλού θα πάω

Στη Χόνολουλού θα’ ρθώ

Μαζί της να κάνω μπάνιο

Μαζί της να τραγουδώ

Μετά τρέχοντας με χάρη

Μπήκε μέσα στο νερό

Κι’ άρχισε τα μακροβούτια

Απ’ τον πάτο στον αφρό

Καρχαρίες δεν υπήρχαν

Ούτε φάλαινες πολλές

Μόνο δυο βατραχανθρώποι

Με τις μαύρες τους στολές

Στη βουτιά, λίγο τους είδε

Μαύρες σκιές στα σκοτεινά

Και τους περασε η καϋμένη

Για θαλάσσια θεριά

Μα κι’ οι δύτες σαστισμένοι

Απ΄ την έλλειψη βρακιού

Την περάσαν για νεράϊδα

Που΄χε πάει προς νερού

Στη Χόνολουλού θα πάω

Στη Χόνολουλού θα’ ρθώ

Μαζί της να κάνω μπάνιο

Μαζί της να τραγουδώ

Οι δυο δύτες, θαρραλέοι

Πλησιάζουν πιο κοντά

Και πιο κάτω απ΄ τη μέση

Ψάχνουν να βρουν την…ουρά

Η Λουλού παίζει γοργόνα

Κι’ αυστηρά προειδοποιεί

«Οποιος θα με πλησιάσει

Θα του κλέψω την φωνή»

Μα οι δύτες δεν πτοούνται

απ’ αυτήν την απειλή

που να τόξερε η καϋμένη

πως και οι δυό είναι …μουγγοί

Ότι έγινε εκει πέρα

Έγινε στο σιωπηλό

Έτσι πήρα την κιθάρα

Και γλυκά σας τραγουδώ

Στη Χόνολουλού θα πάω

Στη Χόνολουλού θα’ ρθώ

Μαζί της να κάνω μπάνιο

Μαζί της να τραγουδώ

(All together)

Στη Χόνολουλού θα πάω

Στη Χόνολουλού θα’ ρθώ

Μαζί της να κάνω μπάνιο

Μαζί της να τραγουδώ

Ξενοδοχείο η Οαση

από την ποιηματοποίηση...

Αν βρεθείς ποτέ στο ξενοδοχείο η όαση
Μακριά, εκεί που οι περαστικοί είναι σπάνιοι και τα ζευγάρια παράνομα
Ρίξε μιά ματιά στη Κυρία που το έχει
Και στα ίχνη των ανθρώπων που πέρασαν

Μικρές γραφές στους τοίχους-όρκοι της νύχτας που τελειώνουν το πρωΐ
Ονόματα ματαιοδοξίας κι’ ημερομηνίες- τι να σημαίνουνε ;
Κοιλώματα στο στρώμα, αδιάψευστοι μάρτυρες προηγηθείσης «ευτυχίας»
Κάπου ξεχασμένα τα ρέστα- μη τ’ ακουμπήσεις, λερώνουν.

Αντανακλάσεις στο καθρέπτη του μπάνιου
Ρίμμελ και ξεχασμένα τσιμπιδάκια
Ενα αποτσίγαρο πατημένο από παπούτσι αντρικό

η Κυρία,
μόνη της πιά,
δεν καθαρίζει σχολαστικά,
τί νόημα θάχε ;

Κάποτε όλα ήταν τέλεια, καθαρά
Μα οι άνθρωποι πάντα το ίδιο βρώμικοι
ή ν’αφήνουν τη βρωμιά τους
Ποιός τους ήξερε στην ερημιά, μόνο το ταίρι τους-αν είχαν

Δες τη Κυρία στο βάθος του διαδρόμου με τη σκούπα στο χέρι
Και τη φλόγα στα μάτια
Σε ξεκουφαίνει η σιωπή της, -κάρτες δεν δέχεται- μόνο μετρητά
Και ληγμένες επιταγές ποιητών και κλεψιτύπων

Αν περάσεις τη νύχτα μόνος εκεί
Και φοβηθείς
Πίεσε το κουμπάκι
Ενα μηχανικό χέρι θα σφίξει το δικό σου
Μέχρι να νοιώσεις καλά

Γιατί το αύριο θαναι καινούργια μέρα
Μα πάλι χωρίς λόγια
Γιατί το αύριο θάχει καινούργια παραμύθια και μοναξιά
Στο ξενοδοχείο η Οαση

Βρες τα σημάδια απ΄το ξημέρωμα στο δωμάτιο
Τις διάχυτες λοξές ακτίνες μέσα απ’ τις γρίλλιες
Τη σκόνη που αιωρείται μέσα τους
Υλικό από προηγούμενους ενοίκους

Και στο μπαλκόνι όταν βγεις δες με τα μάτια της Κυρίας
Γέλα, ζήσε, εξαφανίσου
Σαν τραίνο που δεν έπιασε σταθμό
Ταχύτητα μη κόψει

Βάλε και συ ένα σαπουνάκι στη τσέπη σου
Ενθύμιο κι’ απόδειξη της ύπαρξης σου
Μα μη πειράξες το τασάκι

Και η Κυρία στη ρεσεψιόν θα σε κοιτάζει
Ν’ απομακρύνεσαι