Περί του συμπλέγματος φθ-

Από τα διαφυσικά

68 ( Το Φι και το Θήτα)

_____________________________________________________________________

  

   -Εχεις σκεφθεί τη διαφορά έχουν το φι και το θήτα ; ηρώτησεν ο Αντώνιος .

-  Οχι.

-  Πρόσεξε. Δες το όμικρον σαν όρθιο αυγό. Το αυγό συμβολίζει τη ζωή. Στο θήτα ένα βέλος το σπρώχνει σε μιά οριζόντια κίνηση. Η οριζόντια κίνηση φαίνεται να μη σταματά ποτέ.

- Θεός, θάλασσα, θάρρος, είπεν χαμηλοφόνως  ο ιατρός.

- Πολύ σωστά. Στο φι τώρα το αυγό δεν είναι όρθιο κι’  ένα βέλος το πάει προς τα κάτω. Είναι σαν το τέλος μιάς  κίνησης, σαν φόνος. Σκέψου τώρα όσες λέξεις αρχίζουν από φθ. Σαν να ακολουθουν τη συνισταμένη, κινούνται λίγο και πέφτουν.

- Φθόγγος, είπεν ο ιατρός, την απόσβεσιν των ταλαντώσεων, των παραγουσών τον φθόγγον, φέρων εις μνήμην.

- Φθίσις, φθορά, αντέτεινεν ο Αντώνιος.

 -  Φθάνω, είπεν ο ιατρός, την σημασίαν του ρήματος σκεπτόμενος και μη ηδυνάμενος να εύρει ετέραν λέξιν εκ {φθ}.

- Φθόνος, συνεπλήρωσεν ο Αντώνιος,  συναίσθημα που κάπου τελειώνει, είτε έτσι, είτε αλλιώς.

Ο ιατρός παρετήρησεν ότι τα δύο τούτα γράμματα δεν έχουν αντιστοιχίαν εις την λατινικήν, αποδιδόμενα διά των συμπλεγμάτων {ph} και {th} αντιστοίχως. Ενεθυμήθη ότι οι Ρωμαίοι τους Ελληνας ελοιδώρουν ως μη δυναμένους να προφέρουν το {f}. Το ελληνικόν {φ} άλλην προφοράν είχεν, αποδιδόμενον ενίοτε, κατά τόπους, εκ του {β}.

Ο Βουκέφαλος έφερεν επί της κεφαλής του κεχαραγμένον εν {Β} (εξ ου και το όνομά του) εκ καυτηριάσεως προερχόμενον, ως ανήκων εις τον βασιλέα Βίλιππον-Φίλιππον.  Η συζήτησις ήτο ενδιαφέρουσα αλλά και η  νυξ ήτο προκεχωρημένη. Ο Αντώνιος και ο ιατρός δι’ ασπασμών εχωρίσθησαν.