Διαισθαντικά

Κι έλεγα γιατί δεν τσιμπάνε αυτές τις μέρες τα ψάρια. Αφύσικο πράμα, ούτε τα ταπεινά, γόπες και τσέρουλες που στις καλές μέρες κοιτάς να τα αποφύγεις για να σου φτάσει το δόλωμα σαν έρθουν τα καλά, τα κόκκινα, τα λυθρίνια.
Πολλές οι εξηγήσεις από τους συμπσαράδες, κάτι μικροσεισμοί ο ένας, τα ρέματα του μαΐστρου ο άλλος, το φεγγάρι ο τρίτος κι η λάσπη του βυθού ο τέταρτος, δεν με έπειθαν. Κι άλλες φορές σε περιόδους ανορεξιάς των ψαριών κάτι γινότανε για τους παρορμητικούς που ακούγανε την εσωτερική φωνή τους κι αλλάζανε τόπο, ώρα, δόλωμα μέχρι το ποθούμενο αποτέλεσμα. Φέτος τίποτα. Ισως όμως να έφταιγε  και το γεγονός πως δεν επέμενα πολύ σαν άλλες χρονιές, κάπου είχα χάσει το κίνητρό μου. Αν δεν τσίμπαγε, γύρναγα πίσω χωρίς να εξαντλήσω τις εναλλακτικές μου.

Το ψάρεμα είναι διαίσθηση. πολλές φορές μου έχει τύχει να διαισθάνομαι αδιόρατα πως "κάτω", στα τριάντα μέτρα που συνήθως ψαρεύω, έχει έρθει μεγάλο ψάρι κάτι που επιβεβιώνεται πάντα είτε σαν τρόπαιο είτε σαν σπασμένο παράμαλο ή αγκίστρι. Κάτι αδιαόρατο στο τσίμπημα των μικρών ψαριών οδηγεί σε τέτοιο συμπέρασμα.
Εξ άλλου θαυμαστή είναι και η διαίσθηση των γλάρων που με συνοδεύουν,  πλησιάζουν περισσότερο την βάρκα όταν φέρνω μικρό ψαράκι που θα γίνει μεζές τους. Ο δε γνωστός Ιωνάθαν- για τους παλιούς του ιστολογίου- με τρομάζει  με το κτύπημα των φτερών του φέτος, καθώς σηκώνεται και αιωρείται ακριβώς πίσω από το κεφάλι μου περιμένοντας το μερτικό του. προφανώς από λεπτομέρειες στις κινήσεις των χεριών μου καταλαβαίνουν αν έρχεται μικρό ή μεγάλο ψάρι.

Κι όμως κάτι δεν μου καθόταν καλά. Ισως ήταν και η απουσία του μόνιμου μουστερή των ψαριών μου και αγαπητότατου φίλου που τέτοια εποχή έπρεπε να είχε δώσει το ολιγοήμερον παρόν του, τον άνθρωπο που του έμαθα την διαφορά μεταξύ άγριας και τσιπούρας ιχθυοτροφείου, πως τρώγονται τα πολύ φρέσκα  ψάρια "στο αλάτι" και άλλα μυστικά της ψαροφαγίας. Αυτός ίσως με έμαθε περισσότερα σε άλλους τομείς, κοφτερό μυαλό και προσγειωμένος. Οι μέρες περάσανε κι όταν δεν πάει το βουνό στον Μωάμεθ, πάει ο Μωάμεθ στο βουνό. Επιχείρησα να επικοινωνήσω μαζί του, κάτι σπάνιο μια που έχουμε καταργήσει τέτοιες τυπικότητες, τηλεφωνιόμαστε μόνο για αλληλοπροσκλήσεις ενώ βρισκόμαστε σε ετήσια βάση κάποιες σχεδόν συγκεκριμμένες ημερομηνίες σε στάνταρ μέρη. Μέχρι και η ώρα των ραντεβού μας είναι προκαθωρισμένη και δεν αναφέρεται παρά μόνο αν πρόκειται για κάποια υποχρεωτική αλλαγή.
Μετά τις πρώτες χαρές του αλληλοακούσματος των φωνών μας μια σκιά στην δικιά του έδωσε την εξήγησή της ματαίωσης του ερχομού του. Περιττές οι λεπτομέρειες και κουτσομπολίστικες, αν κάτι χαιρόμουνα στις συζητήσεις μας ήταν την ουσία, πέρα από συμβατικές τυπικότητες.

Τώρα, ίσως ξέρω γιατί φέτος δεν είχα πολύ κέφι για ψάρεμα.