Η κρίση της κρίσης

Η εποχή που η φράση "μη φας, έχουμε γλάρο" μπορεί να γίνει πραγματικότητα πλησιάζει ταχύτερα ίσως απ' ότι νομίζουμε. Φίλε Ιωνάθαν, από μένα δεν κινδυνεύεις αλλά πρόσεχε που πηγαίνεις να ξεκουραστείς.

Βαδίζοντας πια για τον πέμπτο χρόνο η κρίση έγινε κομμάτι της ζωής μας. Η ανεργία, η φτώχεια, η κατήφεια έγιναν μέρος της καθημερινότητας ακόμα και στις ευγενείς συνοικίες που η κρίση δεν ακουμπούσε πρώτα.  Αμα εξαντλήσεις τα σκουπίδια των συνοικιών της πόλης λογικά αρχίζεις να ψαχουλεύεις τα απορρίματα των βορείων και νοτίων προαστίων γιατί στις φτωχοσυνοικίες δεν περισσεύει πια το ευρώ για μπύρα ή κόκα-κόλα άρα δεν θα βρεις αλουμινένιο κουτάκι για σερμαγιά...
Με τον φετεινό χειμώνα όμως τα πράγματα σφίξανε. Μια δεύτερη γενιά ρακοσυλλεκτών εμφανίσθηκε που πλέον ψάχνει τα ψαγμένα από άλλους σκουπίδια χωρίς να αναζητά τον πρωτογενή στόχο του χαρτίου και του μετάλλου για την ανακύκλωση. 
Τι ψάχνει ;
Ο,τι μπορεί να χωρέσει το μυαλό, τα πάντα, γιατί απλά δεν έχει ΤΙΠΟΤΕ !
Κουρέλια για να φορέσει ή να σκεπαστεί το βράδυ, πεταμένα πιάτα και ποτήρια, ένα πλαστικό για να μη βρέχεται κι ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους κι η φαντασία του ανθρώπου. Ξεχωρίζουν από τους άλλους ρακοσυλλέκτες γιατί δεν ψάχνουν μέσα στον κάδο αλλά βγάζουν τις σακούλες έξω, τις ψαχουλεύουν ξεσκίζοντας τις και τις παρατάνε.αδιαφορώντας για τις συνέπειες- λεπτομέρειες στο δράμα τους.

Είναι η κρίση της κρίσης...