Μου ξανάρχονται, ένα-ένα...

Ετσι, μιας και πλησιάζουν εκλογές για να μην ξεχνιόμαστε, ας θυμηθούμε λίγο τα παλιά...

(από το παλιό μου μπλογγ )

Τρίτη, 4 Μαΐου 2010

A pawn in their game (Bob Dylan 1963)

Ας μιλήσουμε σήμερα στην "μητρική" μας γλώσσα

He’s taught in his school
From the start by the rule
That the laws are with him
To protect his white skin
To keep up his hate
So he never thinks straight
’Bout the shape that he’s in
But it ain’t him to blame

           

 He was only a pawn in their game                                                                                                                                        

 With his fist in a clinch
To hang and to lynch
To hide ’neath the hood
To kill with no pain
Like a dog on a chain
He ain’t got no name
But it ain’t him to blame

He was only a pawn in their game.

  He’ll see by his grave
On the stone that remains
Carved next to his name
His epitaph plain:

Only a pawn in their game

In memorial

Παγκόσμια ημέρα ποίησης

 Η φωτό, ως συνήθως από τον γούγκλη

Δεν τη βρίσκω γενικώς με τις παγκόσμιες ημέρες οτιδήποτε, κυρίως γιατί θυμόμαστε το οτιδήποτε μια μέρα τον χρόνο και το ξεχνάμε τις υπόλοιπες 364.
Ασε που δίνει ευκαιρίες για κάποιες παιδικές συμπτώσεις όπως αυτή του Μεγάρου Μουσικής που παρουσιάζει 21 ποιητές στις 21 του Μάρτη...( μεγάλε ότι και να κάνεις μ' αυτό το σκεπτικό παραπάνω από 31 αποκλείεται να βολέψεις  ούτε τριανταένα στα χαρτιά νάπαιζες και να καιγόσουνα στο 32).
Οχι δεν θα πάω να ακούσω τους εκπροσώπους ενός εκδοτικού οίκου που επενδύει στην ποίηση και προσπαθεί να προβάλλει όσο πιο πολλούς μπορεί. Από πιθανότητες να το πάρω, σαράντα χρόνια τώρα  έχω γνωρίσει-διαβάσει καμιά τριανταριά, δεν μπορώ να φάω στη μάπα εικοσιένα μαζεμένους.
Θα πάω σε μια άλλη εκδήλωση, αλλού όπου παρουσιάζουν περισσότερους, εικοσιτέσσερις νομίζω, αλλά δεν υπάρχει εκδοτικό μπακγκράουντ από πίσω οπότε υποθέτω πως το επίπεδο θα φέρνει περισσότερο στο ερασιτεχνικό που συμβιβάζεται με τόσο μεγάλο πλήθος δημιουργών και είναι περισσότερο του γούστου μου σαν πιο απλό. Στις βόλτες μου στους ποιητικούς χώρους του διαδικτύου βαρέθηκα αυτούς που ψάχνουν τις ρωγμές και τις φλούδες των λέξεων, κατά πως λένε.  Εξ άλλου θα έχει και  άλλα ενδιαφέροντα εκεί, όπως φωτογραφία και τραγούδι- φαίνεται πως κοντά στον ποιητή-βασιλικό ποτίζονται και οι γλάστρες.
Οχι, δεν θα διαβάσω και εγώ ποιήματά μου γιατί βασικά δεν μου το ζήτησε κανείς και φυσικά δεν νοιώθω ποιητής, τουλάχιστον όπως το θεωρούν άλλοι . Είναι περίεργος ο τίτλος αυτός, μου θυμίζει τους υδραυλικούς προ δεκαετίας που ήταν ανοχύρωτο το επάγγελμά τους οπότε άνοιγαν ένα μαγαζάκι, έβαζαν μια ταμπέλα υδραυλικός και καθάριζαν. Τώρα πια αλλάξαν τα πράγματα, χρειάζεται  (ε)π(ι)τυχίο τεχνικού λυκείου, ειδικότης ψυκτικός-υδραυλικός. Πως αποκτούν οι άλλοι τον τίτλο του ποιητή δεν το ξέρω, νομίζω πως κανένας δεν (πρέπει να) αυτοανακηρύσσεται αλλά του απονέμουν τον τίτλο οι γνωστοί του. Πόσοι δεν το ξέρω, μετράω όμως πόσοι με έχουν αποκαλέσει έτσι, σαράντα εφτά τους βγάζω, σαραντατέσσερις γιατί διάβασαν κάτι δικό μου που τους άρεσε, δύο γυναίκες γιατί τους έδειξα το φεγγάρι κι ένας γνωστός μου γιατί του έδωσα ένα σίγουρο για τον ιππόδρομο. Αμα φτάσω τους πενήντα οκτώ μπορεί να το  αποφασίσω, να προσπαθήσω να μπω στο κλαμπ των "φωτισμένων".

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να πάνε να διαβάσουνε τα ποίηματά τους οι ποιητές ή να μην πάει ο κόσμος να τους ακούσει. Κάθε άλλο και μακάρι να βγει κάτι καλό από αυτές τις συγκεντρώσεις.

Και μια που κάνατε τον κόπο να διαβάσετε αυτές τις γραμμές καταλαβαίνω την ανάγκη σας να διαβάσετε κι ένα ποίημα οπότε σας το προσφέρω :

 

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους βρίσκουν κομμάτια του εαυτού τους μέσα στους στίχους

Πάψε να είσαι τραγικός
-στο λένε καθημερινώς-
άλλο μην αυθαδιάζεις
όπως ο λύκος προσπαθεί
της γούνας του την αλλαγή
τομάρι δεν αλλάζεις

Σου τόπε και μια δεσποινίς
-λεπτό το δείγμα της γραφής-
το κτύπημα αντέχεις ;
πώς οι γαρίδες κολυμπούν ;
αλλά και από που ουρούν
εσύ, δεν το κατέχεις

Νομίζεις έγινες σοφός
του κόμματός σου αρχηγός
μα οι οπαδοί σου λείπουν
Το ξέρεις πως κι οι ποντικοί
πριν το βαπόρι βυθισθεί
ευθύς το εγκαταλείπουν

Γιατί δεν βγάζεις το σκασμό
ίσως να ήταν πιό σωστό
στραβά, τα ίσια βλέπεις
Εσύ δεν είσαι ποιητής
της σύγχρονης της εποχής
αλλά της τρύπιας τσέπης

             

Επί πώλου όνου

Από την διηγηματοποίηση

Ο κυρ Μέντιος, ο γάίδαρος, είχε κάτι το περίεργο στο βλέμμα του. Στα μάτια των ανθρώπων ίσως ήταν  μια περηφάνεια απ' τα πολλά βραβεία που είχε κερδίσει, είχε ανακηρυχθεί "γάϊδαρος του νησιού" τα τρία τελευταία χρόνια σερί, μα οι άνθρωποι τι να ξέρουν από γαϊδούρια, όταν απλά μιμείσαι κάτι, δεν είναι σίγουρο πως θα το κατανοήσεις κιόλας ...
Στα μάτια των ομοίων του ο κυρ Μέντιος φαινότανε κουρασμένος κάπως κι' απορημένος, είχε μπλέξει σ΄αυτήν την ιστορία με τις διπλοβάρδιες που του έφερνε βέβαια αναγνώριση και βραβεία αλλά και μια κόπωση που την άντεχε  μόνο χάρη στην γαϊδουρινή υπομονή του.
Ο κυρ Μέντιος κληρονομήθηκε " εξ αδιαιρέτου " σε δυο αδέρφια στο νησί. Οπως τα περισσότερα γαϊδούρια, μέχρι τότε, δούλευε στο αγώγι μεταφέροντας ανθρώπους και πράγματα από τη σκάλα κάτω, στη χώρα απάνω, τα κτίζανε στα ψηλά τα σπίτια στα νησιά ένα καιρό για ν' αποφεύγουν  πειρατές κι' Εγγλέζους.  Τ' αγώγια, μετρημένα, μια φαμιλιά μονάχα μπορούσαν ν' ανασταίνουν, τ' άλλο τ' αδέρφι πήρε να παλεύει σε κάτι λίγα  κληρονομικά στρέμματα  φτωχής σε χώμα γης, με κάτι αμπέλια ξερικά και στάρι, κριθάρι για προσφάγι. Εχοντας το γαϊδούρι μισακό, της γης το πάλεμα τόκανε βράδυ, όταν τελείωναν τ' αγώγια.
Αδιαμαρτύρητα ο κυρ Μέντιος πέταγε το βαρύ σαμάρι και ζευότανε νυχτιάτικα τ' αλέτρι ή το σβολοκόπι και τ' άλλα τα εργαλεία του οργώματος ή κουβάλαγε, με το φεγγάρι οδηγό, στα κτήματα λιπάσματα και κοπριές για ν' αυγατίσει η σοδειά. Μέχρι και αυτοκόλλητα φωσφορίζοντα του βάλανε του κυρ Μέντιου, πράσινο από μπροστά και κόκκινο στα καπούλια να τονε βλέπουν τ' αυτοκίνητα από τουρίστες στη βραδυνή την βάρδια, μην έχουν κάνα ατύχημα
Κι' ήρθε κι' έστρωσε το γαϊδαράκι, πέταξε ότι λίπος είχε επάνω του περιττό, για να μπορεί ν' αντεπεξέλθει στην διπλοβάρδια. Κάθε πρωΐ, με τ' άλλο αφεντικό στη σειρά, σαν τα ταξί, για τ'αγώγια, μ' ελάχιστη ξεκούραση και το βράδυ τ' αγροτικό του, σαν δόκιμος γιατρός. Τα βράδια αγρίευε λιγάκι, χρόνια συνηθισμένος να τα περνάει στο παχνί του, πάλευε με τα μάτια του να σκίσει το σκοτάδι να δει μην έρχεται εχθρός. Τα πρωϊνά ξεκουραζόταν λίγο η ψυχή του, έβλεπε κι' άλλα γαϊδούρια, καμμιά θηλυκιά να θυμάται που και που το φύλο του κι αντάλλασσε κανένα φιλικό γκάρισμα με τ' άλλα γαϊδουράκια. Στα μάτια ανθρώπων και γαϊδάρων φάνταζε ήρωας, ο ήρωας της διπλοβάρδιας, όλοι κοιτάζανε με δέος και με ζήλεια τα μετάλλια από τα βραβεία που ήταν περασμένα χαϊμαλιά στην λαιμαριά του.
Ο κυρ Μέντιος τ' αγαπούσε και τα δυό τ' αφεντικά του. Θυμότανε μικρά που τα πήγαινε βόλτα στο σαμάρι του, τις εποχές τις ευτυχισμένες. Θυμότανε που τούδιναν να φάει καρπουζόφλουδες και το νερό που τούβαζαν να ξεδιψάσει. Θυμότανε με περηφάνεια την λίγη αγάπη που του δείξανε τα πιτσιρίκια μεσ' στα παιχνίδια τους. Δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς τώρα που είχαν την ανάγκη του.
Μπορεί να μην τον ρώτησαν ποτέ, μπορεί να τον θεωρούσαν "δεδομένο", μα η συναίνεσή του ήταν γνήσια και εντελώς αυθόρμητη.
Μόνο το βλέμμα του ποτέ δεν εξηγήσανε μήτε οι ανθρώποι μήτε οι γαϊδάροι. Γιατί ποτέ δεν τους πέρασε από το μυαλό πως ο κυρ Μέντιος βρέθηκε εκεί, αλλά δεν ήθελε να είναι ο ήρωας της διπλοβάρδιας. ούτε κανένας άλλος ήρωας.

Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον

Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον, ακόμα κι αν ο πρόεδρος είναι χοντρός !!
Μετά την λήξη της θητείας του ξανθού υπουργού που επέφερε και την λήξη της προστασίας, τα πράγματα πήραν την νομοτελειακή τους πορεία προς τον Γαζώρο, την Κρανούλα και τα Ψαχνά, άξιους αντιπάλους του Αρη.
Απαραίτητο το τρακτέρ για τις μετακινήσεις και η πείρα του προέδρου από τις δυο προηγούμενες φορές. Μόνο που αυτή την φορά η επιστροφή θα είναι πολύ δύσκολη για να μην πω αδύνατη. Δεν θα φανεί σε κανένα σοβαρό φίλαθλο η απουσία του Αρη,  μια ομάδα που που έπρεπε να είχε πέσει δυο χρόνια πριν αλλά δεν έπεφτε για εξωαγωνιστικούς λόγους και τα συμφέροντα της πλατφόρμας που σκεπτότανε τις συνδρομές των οπαδών του Αρη. Αλλά φέτος το κακό παράγινε.  Η χειρότερη ομάδα όλων των εποχών δεν μπορούσε πια ούτε την αλητεία των ποδοσφαιριστών της να μετουσιώσει σε βαθμούς. Πέτυχε μια μόνο νίκη στο γήπεδό της σε ματς για το οποίο ο διαιτητής δήλωσε πως αν δεν νικούσε θα έμπαιναν μέσα οι οπαδοί. Ολα αυτά το έτος 2014 μόνο για τα συμφέροντα του συνδρομητικού αφού οι άλλες "αποστολές" δεν ήταν φέτος απαραίτητες οπότε και τον παράτησαν στην τύχη του οι προστάτες..
Στο καλό και μη ξεχάσετε να πάρετε μαζί σας το φίλαθλο πνεύμα που επιδείξατε (και) σήμερα..

Θείε Σάββα, καλέ θείε Σάββα

Αύριο, φύλαξε και για μας λίγο χαλβά...

Ανοικτή επιστολή στον "θείο" Σάββα
(γενικό αρχηγό του ΟΣΦΠ για τους μη γνωρίζοντες )
Μπάρμπα
Σήμερα έπαιξε ο ΟΣΦΠ στις ίδιες συνθήκες που αντιμετωπίζουν στο Καραϊσκάκη όσες ομάδες δεν ανήκουν στον στενό κύκλο του Βαγγέλη, εξαιρουμένου του ΠΑΟ, τον οποίον νομίζατε "τελειωμένο", πήγατε να το παίξετε φιλόξενοι κι ευγενικοί και σας φιλοδώρησε ένα ωραίο τρίμπαλο.
Το τί υπέστησαν Παναιτωλικός, Ατρόμητος, Γιάννινα, ακόμα και ο ΠΑΟΚ μέχρι το 2-0 προφανώς δεν τα "είδες". Οπως δεν "είδες" τους τσαμπουκάδες του Μανωλά όπου αντί για κόκκινη μοιράστηκε την κίτρινη με τον Αθανασιάδη αλλά και το τι προηγήθηκε της μπουνιάς του Ινσουράλδε που μοιράστηκε επίσης την κίτρινη με τον Εντιγκά.
Αλλά αυτό σε πείραξε.
Σε έβγαλε από τα ρούχα σου.
Που ακούστηκε ίση μεταχείριση στον ΟΣΦΠ που δεν έχει δει να σφυρίζεται πέναλτυ και κόκκινη κάρτα σε βάρος του εδώ και τρία χρόνια (ο Χολέμπας στην Ξάνθη, την πήρε μόνος του την κόκκινη).
Φυσικά και σου διέφυγε η χειρονομία του Σαλίνο (δες και την φωτό) , μόνο τις αντιδράσεις της κερκίδας είδες...
Θεώρησες φυσιολογικό το μαρκάρισμα-κεφαλοκλείδωμα του Αβραάμ στον Κλάους το δήλωσες μάλιστα " ΕΓΩ, δεν το είδα για πέναλτυ"
Μάλιστα.
Μας έπεισες.
Καθηγητής διαιτησίας και συ σαν τα τσιράκια που μας διασκεδάζουν στα κανάλια...
Πάμε τώρα στο αγαπημένο σου μότο " Πρώτα να κάνετε ομάδα και μετά να μιλήστε για διαιτησία"
Στο πρώτο ημίχρονο ο ΟΣΦΠ είχε μία μόνο τελική (κι αυτή γκολ ! ) έναντι 8 του ΠΑΟΚ και τελείωσε με 2 ( ΔΥΟ ) τελικές το παιχνίδι !!!
Δηλαδή τι ήθελες ρε θείο ; να μπει γκολ κι αυτή και νάρθει 2-2 το ματς ;
Είδες τι γίνεται όταν δεν υπάρχει "σπρώξιμο" και τα σπόρια πάνε στον αντίπαλο ;

Τραγούδα τώρα μαζί με το περιβόητο "ταλέντο" που το θέλει όλη η Ευρώπη :

Χωρίς παράγκα
πως να βολευτούμε Μανωλά μου ;
πως να φέρουμε στεφάνι
μεσ' στο λιμάνι ;