Παγκόσμια ημέρα ποίησης

 Η φωτό, ως συνήθως από τον γούγκλη

Δεν τη βρίσκω γενικώς με τις παγκόσμιες ημέρες οτιδήποτε, κυρίως γιατί θυμόμαστε το οτιδήποτε μια μέρα τον χρόνο και το ξεχνάμε τις υπόλοιπες 364.
Ασε που δίνει ευκαιρίες για κάποιες παιδικές συμπτώσεις όπως αυτή του Μεγάρου Μουσικής που παρουσιάζει 21 ποιητές στις 21 του Μάρτη...( μεγάλε ότι και να κάνεις μ' αυτό το σκεπτικό παραπάνω από 31 αποκλείεται να βολέψεις  ούτε τριανταένα στα χαρτιά νάπαιζες και να καιγόσουνα στο 32).
Οχι δεν θα πάω να ακούσω τους εκπροσώπους ενός εκδοτικού οίκου που επενδύει στην ποίηση και προσπαθεί να προβάλλει όσο πιο πολλούς μπορεί. Από πιθανότητες να το πάρω, σαράντα χρόνια τώρα  έχω γνωρίσει-διαβάσει καμιά τριανταριά, δεν μπορώ να φάω στη μάπα εικοσιένα μαζεμένους.
Θα πάω σε μια άλλη εκδήλωση, αλλού όπου παρουσιάζουν περισσότερους, εικοσιτέσσερις νομίζω, αλλά δεν υπάρχει εκδοτικό μπακγκράουντ από πίσω οπότε υποθέτω πως το επίπεδο θα φέρνει περισσότερο στο ερασιτεχνικό που συμβιβάζεται με τόσο μεγάλο πλήθος δημιουργών και είναι περισσότερο του γούστου μου σαν πιο απλό. Στις βόλτες μου στους ποιητικούς χώρους του διαδικτύου βαρέθηκα αυτούς που ψάχνουν τις ρωγμές και τις φλούδες των λέξεων, κατά πως λένε.  Εξ άλλου θα έχει και  άλλα ενδιαφέροντα εκεί, όπως φωτογραφία και τραγούδι- φαίνεται πως κοντά στον ποιητή-βασιλικό ποτίζονται και οι γλάστρες.
Οχι, δεν θα διαβάσω και εγώ ποιήματά μου γιατί βασικά δεν μου το ζήτησε κανείς και φυσικά δεν νοιώθω ποιητής, τουλάχιστον όπως το θεωρούν άλλοι . Είναι περίεργος ο τίτλος αυτός, μου θυμίζει τους υδραυλικούς προ δεκαετίας που ήταν ανοχύρωτο το επάγγελμά τους οπότε άνοιγαν ένα μαγαζάκι, έβαζαν μια ταμπέλα υδραυλικός και καθάριζαν. Τώρα πια αλλάξαν τα πράγματα, χρειάζεται  (ε)π(ι)τυχίο τεχνικού λυκείου, ειδικότης ψυκτικός-υδραυλικός. Πως αποκτούν οι άλλοι τον τίτλο του ποιητή δεν το ξέρω, νομίζω πως κανένας δεν (πρέπει να) αυτοανακηρύσσεται αλλά του απονέμουν τον τίτλο οι γνωστοί του. Πόσοι δεν το ξέρω, μετράω όμως πόσοι με έχουν αποκαλέσει έτσι, σαράντα εφτά τους βγάζω, σαραντατέσσερις γιατί διάβασαν κάτι δικό μου που τους άρεσε, δύο γυναίκες γιατί τους έδειξα το φεγγάρι κι ένας γνωστός μου γιατί του έδωσα ένα σίγουρο για τον ιππόδρομο. Αμα φτάσω τους πενήντα οκτώ μπορεί να το  αποφασίσω, να προσπαθήσω να μπω στο κλαμπ των "φωτισμένων".

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να πάνε να διαβάσουνε τα ποίηματά τους οι ποιητές ή να μην πάει ο κόσμος να τους ακούσει. Κάθε άλλο και μακάρι να βγει κάτι καλό από αυτές τις συγκεντρώσεις.

Και μια που κάνατε τον κόπο να διαβάσετε αυτές τις γραμμές καταλαβαίνω την ανάγκη σας να διαβάσετε κι ένα ποίημα οπότε σας το προσφέρω :

 

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους βρίσκουν κομμάτια του εαυτού τους μέσα στους στίχους

Πάψε να είσαι τραγικός
-στο λένε καθημερινώς-
άλλο μην αυθαδιάζεις
όπως ο λύκος προσπαθεί
της γούνας του την αλλαγή
τομάρι δεν αλλάζεις

Σου τόπε και μια δεσποινίς
-λεπτό το δείγμα της γραφής-
το κτύπημα αντέχεις ;
πώς οι γαρίδες κολυμπούν ;
αλλά και από που ουρούν
εσύ, δεν το κατέχεις

Νομίζεις έγινες σοφός
του κόμματός σου αρχηγός
μα οι οπαδοί σου λείπουν
Το ξέρεις πως κι οι ποντικοί
πριν το βαπόρι βυθισθεί
ευθύς το εγκαταλείπουν

Γιατί δεν βγάζεις το σκασμό
ίσως να ήταν πιό σωστό
στραβά, τα ίσια βλέπεις
Εσύ δεν είσαι ποιητής
της σύγχρονης της εποχής
αλλά της τρύπιας τσέπης