Σέντσα Λούνα

Είναι κάποιες νυχτιές που συνδυάζουν δυο πράγματτα : δεν έχουν φεγγάρι, ενώ συγχρόνως επικρατεί άπνοια, παντελής έλειψη και της παραμικρής ανάσας του ανέμου. Η θάλασσα τότε γίνεται ενας μαύρος καθρέπτης όπου κατοπτρίζονται τα φώτα της παραλίας και των σταθμευμένων πλεούμενων. Πριν κάποια χρόνια, πριν αναπτυχθεί η ηλεκτροδότηση της υπαίθρου υπήρχαν γωνίες όπου το σκοτάδι ήταν απόλυτο.
Εκεί τότε, πάνω στην ακίνητη επιφάνειά της μπορούσαμε να δούμε την αντανάκλαση ενός αστεριού. Το θεωρούσαμε πολύ σπουδαίο κάποτε και το κυνηγούσαμε στ' ακίνητα νερά,  τις σκοτεινές της νύχτες.
Τώρα όμως το ηλεκτρικό έχει πάει παντού και τ' αστεράκια δεν βλέπουν πια την εικόνα τους στην θάλασσα και ζουν στη μοναξιά τους

Ετεροχρονισμένο

 Το Πάσχα πέρασε αλλά καμμιά φορά η ανάσταση έρχεται ετεροχρονισμένη...

από την ποιηματοποίηση αντιγράφω

Πάσχα, Κυρίου Πάσχα

Σαν ξωτικό του δάσους

που όψεις δύο έχει,

μια μαύρη για τους γνωστικούς

κι' άλλη, στο χρώμα του πορτοκαλιού

για τους αλλοπαρμένους,

ξεχύθηκε ο θάνατος

από κρανίου τόπον

σ' αίμα ζεστό και κόκκινο

τα χείλη του να βρέξει

και να χορέψει ύστερα

στου φεγγαριού την χάση

Σε όλων των ειδών τους εραστές

και τους εσταυρωμένους,

σ' οσους την γη αντίκρυσαν

ίδια με τον συνανθρωπό τους

και την αγάπησαν πολύ,

ποτέ δεν φτούρησε ο θάνατος

ούτε και η μπογιά του.

Γευσιγνωσίες υψηλού επιπέδου

Πετροσωλήνες ή βελάκια

Μάλλον το πιο νόστιμο οστρακοειδές, το μόνο που συγκρίνεται στη γεύση μαζί του είναι το δυσεύρετο μικρό μαύρο κτένι.
Θα το βρείτε μόνοι σας αν ξέρετε πως ή στην ψαραγορά προς 22 ευρώ το κιλό, την τελευταία φορά που τα είδα εκεί.
Φυσικά πριν από χρόνια δεν πουλιότουσαν, πρώτα βγήκε η απαγόρευση αλιείας τους και μετά-ως εκ θαύματος- εμφανίσθηκαν στην αγορά. Αυτή η απαγόρευση με κάνει να μην γράψω πως τα πιάνει κανείς, είναι αστείο βέβαια να νομίζει κάποιος πως μπορεί να αστυνομεύσει όλες τις παραλίες ώστε να αποφευχθεί η συλλογή τους. Αυτοί οι νόμοι κρύβουν συνήθως άκαμπτη γερμανοθρεμμένη μαλακία- υπάρχει και αντίστοιχη γερμανική πρόταση για απαγόρευση της αλιείας στα πέντε μίλια από τις ακτές, πρακτικά παντού για την Ελλάδα- οι άνθρωποι νομίζουν πως παντού οι ακτές έχουν τα δικά τους χάλια.
Οταν ποτέ καταλάβουν την νοοτροπία του Ελληνα ίσως διαθέσουν περισσότερα χρήματα για την παιδεία, είναι πιο αποτελεσματική στην προστασία του περιβάλλοντος από την αστυνόμευση και διαρκεί φια μια ζωή και όχι όσο η βάρδια του επιτηρούντος.
Αφού λοιπόν δεν ξέρετε να τα βγάλετε...μπορείτε ν τα αγοράσετε. πουλιούνται δέκα-δέκα σε σφικτοδεμένα ματσάκια σαν τα σπαράγγια. Ο λόγος είναι προφανής, να μην μπορούν να ανοίξουν και να χάσουν τα υγρά τους-στην περίπτωσή μας το βάρος είναι χρήμα.
Ρωτήστε τον πωλητή αν περιέχουν θάλασσα ή γλυκό νερό για να ξέρετε αν θα αλατίσετε ή όχι στο μαγείρεμα.
Οπως και να τα φάτε είναι νόστιμα εδώ θα σας δώσω έναν απλό τρόπο για ένα τέλειο γεύμα, την πιο τέλεια μακαρονάδα.
Βάζετε σε γουόκ ή ένα μεγάλο τηγάνι καμιά εικοσαριά βελάκια, τον χυμό από δυο μεγάλα λεμόνια και τέσσερις-πέντε κουταλιές της σούπας καλό λάδι. Για το αλάτισμα τα είπαμε. Τα αφήνετε μέχρι να ανοίξουν όλα και να αρχίσει να αφρίζει το ζουμί. Αφαιρείτε τα τσόφλια και αφήνετε την σάρκα μέσα στο ζουμί.
Βράζετε μισό πακέττο λιγκουίνια δυό-τρία λεπτά παραπάνω απ' όσα λέει το κουτί για να μαλακώσουν αρκετά. Στραγγίζετε, σκέφτεστε πως δεν υπάρχει σοβαρή μακαρονάδα που να προσθέτεις την σάλτσα από πάνω -μαγειρική κάνουμε όχι...ζωγραφική- και χωρίς τύψεις πετάτε τα μακαρόνια στο γουόκ και ανακατεύετε μέχρι να πιούν όλο το ζουμί.
Μην προσθέστε τίποτα, απολαύστε τα μ' ένα καλό κρασί.

Και μετά από δυο χρόνια, πάλι όμορφα είναι

Πέμπτη, 16 Αυγούστου 2012

Ομορφιές

.

Καμιά φορά, σκέπτομαι, μερικά πράγματα μας φαίνονται ασυνήθιστα ωραία παρ' ότι δεν είναι η πρώτη φορά που τα βλέπουμε. Μάλλον η αιτία είναι ότι πρώτη φορά τα βλέπουμε  με άλλη διάθεση, ίσως πιο απελευθερωμένα, χωρίς υστεροβουλία, χωρίς..,
Σαν αυτή την ομορφιά ας πούμε...

 

Ισως γιατί πλέον δεν υπάρχουν τα όνειρα ούτε της απόκτησης, ούτε της χρήσης που εμπόδιζαν την πρόσληψη της ομορφιάς.

Είναι παρατηρημένο πως όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος κοιτάζει και πιο ψηλά οπότε παρατηρεί και πράγματα που του είχαν διαφύγει. Θυμάμαι στα πενήντα μου ανακάλυψα τα πιο ψηλά δένδρα της Αθήνας  στην οδό Πειραιώς, 500 μέτρα από την Ομόνοια. Χρόνια πέρναγα από εκεί, βιαστικός σαν τους άλλους και χωρις να ψάξω να δω που τελείωναν προς τα πάνω οι κορμοί που προσπερνούσα. Αλλά και στο χωριό- βιαστικός να προλάβω τί ;- προσπερνούσα χωρίς να δίνω σημασία ένα γεφύρωμα δυο σπιτιών, μια τρυφερή ένωση.

 

Μα και στο σπίτι αν κάθεσαι οι ομορφιές δεν λείπουν

πολλές φορές προβάλλουνε κει που δεν περιμένεις

όπως αλλάζεις ξαφνικά από πεζό σε ρίμα

κι όπως αλλάζεις πρόσωπο σαν νάσαι άλλος τώρα

Κι 'οταν στην θέα φαίνεται ένα μικρό σημάδι 

σε χρώμα πούναι κόκκινο μ' αλλιώτικο απ' τ' άλλα

τράβα κοντά και κοίταξε, αλήθεια η υποψία

και ένα τέρας ιερό, κοντά σου ξαποσταίνει...

Τα πάντα είναι όμορφα, αν όμορφα τα βλέπεις

κι ας είν' τα πιο παράξενα απ 'όλα που συμβαίνουν

σαν το καΐκι που πετά, βάρκες να παρακάμψει

στην αγκαλιά της θάλασσας να βρει τον προορισμό του

κι ακόμα περισσότερο όταν χιλιάδες ψάρια

σε χαιρετούν στην βάρκα σου γυρνώντας γύρω-γύρω

τον μυστικό τους τον χορό ήρθαν να εκτελέσουν

ζητώντας απ' την βάρκα σου, αναφοράς σημείο

τα ψάρια ήταν μαγιάτικα, δυο πήχες το καθένα...

.