Νωρίς στα βάσανα

Προσέξτε στην φωτογραφία τα πεντόβολα, τους σπόρους του μικρού κυπαρισσιού...

Ξέρετε τι βάσανο είναι να μεγαλώνεις παιδιά πριν ωριμάσεις ο ίδιος ;
Κι εδώ το κυπαρισσάκι απλά θα υποφέρει το βάρος των σπόρων του στα κλαδάκια του που θάναι λυγισμένα μέχρι να πέσουν κάτω τα πεντόβολα, έτσι γίνεται στα φυτά. Στους ανθρώπους όμως τέτοιες βιασύνες βλάπτουν τέκνα και γονείς.

Τραγουδάκι : 

Τα νέα του μπανανόδενδρου

Μετά από αστοχία πολλών ετών η εντατική περιποίηση στο μπανανόδενδρο του κήπου απέδωσε καρπούς στην κυριολεξία. Κοπριά και άφθονο πότισμα ήταν τα υλικά προαπαιτούμενα και η αγάπη για ό,τι κάνεις το πνευματικό μέρος της φροντίδας, απαραίτητο για κάθε καλλιέργεια.
Το λουλούδι της μπανανιάς, σαν ένα πελώριο κρεμμύδι άνοιγε κάθε μέρα ένα χοντρό μωβ φύλο κι από μέσα φαίνονταν μια σειρά  μπανανίτσες με το λουλουδάκι τους σε κάθε άκρη. Την επόμενη μέρα, από το λουλούδι είχε μείνει μόνο ο ύπερος, το προστατευτικό φύλλο είχε πέσει, η παλιά σειρά από τις μπανανίτσες ξεκίναγε ν' αλλάξει προσανατολισμό και μια νέα σειρά από μπανανίτσες έβγαινε με την σειρά της στην αυλαία της ζωής του κήπου.

Οι μπανάνες ξεκινούν η καριέρα τους κοιτώντας προς τα κάτω αλλά σιγά-σιγά γυρίζουν προς τα πάνω όπως τις βλέπουμε στο φυτό.
Μπορεί στην τροπική ζώνη οι σειρές από τις μπανάνες να είναι πάρα πολλές αλλά εδώ στην εύκρατη ζώνη με το ζόρι φτάνουν τις δέκα. Μετά, κάθε σειρά έχει ατροφικές μπανανίτσες που δεν δένουν καρπό κι αυτό συνεχίζεται για πολλές μέρες μέχρι που το "κρεμμύδι" δηλαδή το άνθος της μπανανιάς φτάνει σχεδόν σε απόσταση ενός μέτρου από τις σειρές με τις μπανανίτσες πλησιάζοντας το έδαφος.
Θεωρώντας πως εξαντλεί το φυτό απορροφώντας χυμούς αποφάσισα να το κόψω.
Ας του ρίξω μια ματιά.

Μια κοντινή πόζα των λουλουδιών πάνω σ' ατροφικές μπανανίτσες κίτρινου χρώματος ενώ οι αρχικές που έδεσαν ξεκίναγαν πράσινες την καριέρα τους

Είναι απίστευτο το πόσο υγρό έβγαζε αρχικά η πληγή στο λουλούδι, λες κι ήταν χαλασμένη βρύση ! Σιγά - σιγά περιορίστηκε σε συχνές σταγόνες, μετά σε αραιές σταγόνες για να σταματήσει μετά από τρεις ώρες όταν άρχισε να πήζει το υγρό στην πληγή.

Εδώ τελειώνει η ανθρώπινη παρέμβαση κι το μεγάλωμα πλέον εξαρτάται από τον καιρό. Ενας ζεστός Οκτώβρης και Νοέμβρης θα τις φέρει σε ικανοποιητικό σημείο για να κοπούν και να ωριμάσουν -όχι με ασετυλίνη, όπως του εμπορίου- αλλά με φλούδες από μήλο ή και από μπανάνα, κλεισμένες δυο μέρες σε μια μαύρη σακούλα. Αν δεν είναι ζεστοί οι επόμενοι μήνες πιθανόν να γίνουν στις αλκυονίδες μέρες ή αν δεν υπάρξουν παγωνιές να τις χαλάσουν, στις αρχές της επόμενης άνοιξης.
Περίπτωση να ωριμάσουν πάνω στο δένδρο μάλλον δεν υπάρχει μια που δεν ήταν καλός ο μήνας ανθοφορίας, ο Αύγουστος.
Πιθανόν όμως ένα ήδη πολύ μεγάλο βλαστάρι, αν βγάλει τον χειμώνα χωρίς οι παγωνιές να το ξεράνουν, ν' ανθίσει τον Απρίλη ή τον Μάη. Σ' αυτή την σπάνια περίπτωση οι μπανάνες ωριμάζουν πάνω σττο δένδρο κι το άρωμά τους δεν λέγεται ! Είναι φρούτο που το μοιράζεσαι με φίλους και γείτονες γιατί ωριμάζουν όλες μαζί και δεν αντέχουν πάνω από δυο μέρες, μετά γίνονται σαν μαρμελάδα. Αφήνουν όμως αξέχαστη γεύση σ' όσους τις δοκιμάσουν.

Τι ποιεί ο ποιητής ;

Το ρήμα ποιέω-ποιώ είναι αρκετά παλιό και είχε, αλλά και έχει, αρκετές ένοιες όπως κατασκευάζω, δημιουργώ, κ.λ.π.  που αναφέρονται σε υλικά αλλά και πνευματικά πράγματα.
Το ρήμα χρησιμοποιήθηκε και στις θρησκείες αφού "πάντα εν σοφία εποίησεν" ο "Ποιητής των όλων".
Αυτό το εποίησεν το χρησιμοποιούσαν οι κατασκευαστές αγαλμάτων, οι γλύπτες με την υπογραφή τους από κάποιο χρονικό σημείο και μετά στην αρχαιότητα.
 "Ο Τάδε εποίησεν" ήταν ένα σταμάτημα του χρόνου την στιγμή που ο δημιουργός του αγάλματος πρόσθετε την τελευταία λεπτομέρεια. Αψυχο πράγμα το άγαλμα, δεν λέω, αλλά αυτό το πάγωμα του χρόνου λόγω της χρήσης του αόριστου το παραέκανε πτώμα και κάποιοι άρχισαν να το καταλαβαίνουν. Κάποιες (ευάριθμες) εκατοντάδες χρόνια μετά, η υπογραφή στα αγάλματα άλλαξε ο Τάδε δεν εποίησεν πλέον, τώρα "ο Τάδε εποίει".
Ετσι φάνηκε πως εξασφαλιζότανε η διαχρονικότητα του έργου αλλά...
Με τα χρόνια η ελληνική γλώσσα έπαψε να είναι η κυρίαρχη στον κόσμο, οι ελληνικές λέξεις πέρασαν σ' άλλες γλώσσες και η έννοια τους μειώθηκε, αυξήθηκε ή και αλλοιώθηκε. Ο δημιουργός, ο ποιητής και το δημιούργημα, το ποίημα στις λατινογενείς γλώσσες απέκτησαν εξειδίκευση στον έμμετρο λόγο και σ' αυτήν την έννοια περιορίστηκαν στην νέα ελληνική με την επιστροφή τους. Ο ποιητής εξειδικεύθηκε στην αντίστοιχη ποίηση, σε όλα τα άλλα αντικαταστάθηκε με το αντικείμενο και την κατάληξη -ποιός  π.χ. αρτοποιός, τραγουδοποιός, επιπλοποιός και από εκεί στις αντίστοιχες "ποιήσεις" όπως η επιπλοποιία αλλά και η κονσερβοποιία με την κονσερβοποίηση...
Βέβαια κανεις δεν χρησιμοποιεί σήμερα το ρήμα ποιώ κατά την δημιουργία των ποιημάτων, απλά λέει "γράφω ποιήματα". Αν όμως το έκανε, για να ήταν σωστός επειδή άλλο είναι ένα άγαλμα κι άλλο ένα ποίημα, θα έπρεπε να υπογράφει "ο Τάδε ποιεί" γιατί η δημιουργία ενός ποιήματος δεν τελειώνει ποτέ.
Χρόνια μετά ο δημιουργός μπορεί ν' αλλάξει μια λέξη και να πλησιάσει περισσότερο αυτό που θέλει να εκφράσει.

Και ο γράφων, κόντρα στην σαλαμοποίηση της εποχής επιμένει να ονομάζει τα μπλογκ της δημιουργίας του ποιηματοποίηση και διηγηματοποίηση αντίστοιχα.