Καλως ήλθατε από τον Τζι

Το προηγούμενο μπλογκ μου είχε την θερμή υποστήριξη της Breeze, βασικότατη πηγή έμπνευσης. Η απώλειά της μου δημιούργησε την ανάγκη για ένα μετερίζι απ' όπου θα μπορώ να ξεπροβάλλω όσο με παίρνει αλλά και να εξαφανίζομαι μέσα σ' αυτό ή να το μεταφέρω όπου θέλω όπως ο πάγουρος, ο Βερνάρδος ο ερημίτης το σπιτάκι του.
Είναι το τίμημα μα και η απόλαυση της μοναξιάς.

Διηγήματα θα βρείτε στην διηγηματοποίηση
και ποιήματα στην ποιηματοποίηση

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Οι δυο γιαγιάδες






Δεν ξέρω γιατί αλλά η όλη κατάσταση με τις διαπραγματεύσεις και το δημοψήφισμα μου θυμίζει έντονα το 61, τη χρονιά που έχασα και τις δυο γιαγιάδες μου. 
Παπούδες δεν γνώρισα.

Στις αρχές του 61, πιτσιρικάς ακόμη ανέβηκα τις σκάλες και κοίταξα στο δωμάτιο της γιαγιάς. Ηταν ξαπλωμένη στο πλάι όπως κοιμότανε πάντα, γαλήνια με τα χέρια της  διπλωμένα μαζί κάτω από το μάγουλό της. Είχε μια τρέλλα καλλιτεχνικής φλέβας η γιαγιά μου και μια γενναιότητα για να απαντήσει στον γιατρό που της συνιστούσε δίαιτα "Γιατρέ εγώ θα φάω και θα πάω χορτάτη". Οντως στις γιορτές απόλαυσε την γαλλοπούλα της και τα γλυκά, ακόμα θυμάμαι το νεύμα για μισό ακόμα κουραμπιέ αφού έτρωγε τον πρώτο. Εφυγε μόνη της ήσυχα σε δυο μέρες, ο γιατρός είχε πεί πως δύσκολα θα έβγαζε τη βραδιά. Από αυτή την γιαγιά μου κληρονόμησα την αγάπη μου για τις όπερες και κάποιες γνώσεις για το τι είναι καλό ανέξάρτητα αν μου αρέσει η όχι. "Δεν μου αρέσει αλλά είναι πολύ καλό" είχα πει όταν μου έδειξε την Γκερνίκα, σήμερα παραμένει πολύ καλή αλλά μου αρέσει κιόλας.
Είχε τον τρόπο της να ξεφεύγει από τις πίκρες της ζωής τραγουδώντας στα ελληνικά τις άριες από τον Ριγκολέττο :

Στην εκκλησιά που πήγαινα
να πω την προσευχή μου
νέος ωραίος μα άτιμος
κινεί την προσοχή μου

tutte le feste al tempio

https://www.youtube.com/watch?v=1a80I5o2-WI

Η άλλη μου γιαγιά με είχε τα καλοκαίρια. Σ' αυτήν χρωστάω την αγάπη μου για τον τούρκικο καφέ, αυτόν που μπαστάρδεψε ο Bravo λέγοντας τον ελληνικό κατά τα γούστα της τότε "εθνοσωτηρίου". Οι κολλητοί μου σέβονται την επιλογή μου και όταν (σπανίως) θέλουν να εκφράσουν τον θαυμασμό τους για κάποιο επίτευγμά μου μου λένε "Παπαγκάλο" αντί για "Μπράβο", μπράβος δεν υπήρξα ποτέ.

Την θυμάμαι στα σκαλάκια του εξοχικού, στην σκιά της κληματαριάς να πίνει τον απογευματινό καφέ της από το μπρίκι και να μου δίνει μια κουταλιά-δεν κάνει παραπάνω στα παιδιά, έλεγε- για να γνωρίσω την γεύση. Αυτή η γιαγιά μου δεν είχε καλό τέλος. Αρχικά της έκοψαν το πόδι λόγω σηψαιμίας στον αστράγαλο και δυο μήνες μετά, ψηλά στον μηρό. Μετά από λίγες μέρες πέθανε ένα μεσημέρι με μια μάσκα πόνου στο πρόσωπό της. Ισως να θυμότανε την σκληρή της μοίρα, παντρεύτηκε, πήγε στην Αμερική και γύρισε χήρα με τέσσερα παιδιά και μια περιουσία που λεηλάτησαν οι συγγενείς της. Είχε τιμηθεί και στην Αμερική και στην Ελλάδα για το κοινωνικό της έργο αλλά δεν μου μίλησε ποτέ γι αυτό.

Κάθε ομοιότητα με τις επιλογές του Ναι και του Οχι στο επικείμενο δημοψήφισμα ας θεωρηθεί συμπτωματική.


10 σχόλια:

  1. Ωραίο. Ισως επειδή είναι πηγαίο και αφτιαχτο. Ξεκάρφωτη όμως η τελευαία πρόταση. Φιξάρισέ την. Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι επίκαιρη, τώρα. Σε μια βδομάδα δεν θα ΄έχει λόγο ύπαρξης και θα την βγάλω

      Διαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μακάρι να πάμε όλοι σαν την πρώτη γιαγιά, τρώγοντας (ή κάνοντας τέλος πάντων κάτι που μας αρέσει χωρίς να βλάπτει τους άλλους, ψαρεύοντας π.χ.) και αψηφώντας την ιατρική τρομοκρατία (λες και όσοι δεν τρώνε ή δεν ψαρεύουν δεν θα πεθἀνουν...)
    Η άλλη σου γιαγια η δύστυχη μου θύμισε τον Τίτο (της Γιουγκοσλαβίας, όχι του Παύλου), που κι αυτόν τον κόβανε λίγο-λίγο. Αυτός τουλάχιστον, αν είχε πια συνείδηση, θα είχε την παρηγοριά ότι το υφίστατο για τη χώρα του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το ρολόι του μπλογκ μάλλον δεν δουλεύει καλά. Τόσο ξενύχτης δεν είμαι, ούτε τόσο πρωινός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στα τεχνικά δεν είμαι καλός, προφανώς η ώρα που δείχνει δεν έχει σχέση με την πραγματική

      Διαγραφή
  5. Μακάρι να πάμε όλοι σαν την πρώτη γιαγιά, τρώγοντας (ή κάνοντας τέλος πάντων κάτι που μας αρέσει χωρίς να βλάπτει τους άλλους, ψαρεύοντας π.χ.) και αψηφώντας την ιατρική τρομοκρατία (λες και όσοι δεν τρώνε ή δεν ψαρεύουν δεν θα πεθἀνουν...)
    Η άλλη σου γιαγια η δύστυχη μου θύμισε τον Τίτο (της Γιουγκοσλαβίας, όχι του Παύλου), που κι αυτόν τον κόβανε λίγο-λίγο. Αυτός τουλάχιστον, αν είχε πια συνείδηση, θα είχε την παρηγοριά ότι το υφίστατο για τη χώρα του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, η (πρώην) Γιουγκοσλαβία κομματιάστηκε χωρίς αυτόν

      Διαγραφή
  6. Οπως κ να'χει κ οι δυο γιαγιαδες ηταν υπεροχες για να σας εχουν μεταλαμπαδευεσει γνωσεις κ στασεις ζωης....ειναι ωραιο να μεγαλωνεις με γιαγιαδες στο πλαι σου....υπεροχο το πονημα σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή