Της Αγίας Βιβής...

Στο Γαλαξίδι ο πιο αξιοπρόσεκτος δρόμος που υπάρχει είναι η οδός Αγίας Παρασκευής. Ο θεός να την κάνει βέβαια κανονική οδό αλλά ισοσταθμίζει τις κυκλοφοριακές αδυναμίες της με τους αξιόλογους ανθρώπους που κατοικούν σ' αυτήν. 
(κοκκινίζω ελαφρά)
Στο ξεκίνημά της (αν ξεκινήσουμε από το...τέλος της αλλά όλοι έτσι την βλέπουν κι ας είναι αλλιώς η αρίθμηση) είναι ένα πλακόστρωτο δρομάκι που έχει χαρακτηρισθεί διατηρητέο.

                                                                                                                                                                                  Πριν κάποια χρόνια πέρασαν ένα δίκτυο για την βιολογική αποχέτευση. Ολοι οι σώφρονες κάτοικοι της  οδού Αγίας Παρασκευής συνιστούσαν σε ειδικούς και μη να αριθμήσουν τις πέτρες που έβγαζαν ώστε να επανατοποθετηθούν σωστά. Οι άφρονες δημοτικοί παρατρεχάμενοι, εργολάβοι και λοιπό σκυλολόι αρνήθηκαν ευγενικά. Στην επανατοποθέτηση οι μισές περίπου πέτρες περίσσεψαν. Τα κενά καλύφθηκαν με τσιμέντο αλλά η ομορφιά της τοποθέτησης φιλί-κλειδι από τεχνίτες, πάει 
Ο δρόμος εξακολουθεί να είναι διατηρητέος αλλά τώρα διατηρεί και την ανικανότητα των αρμοδίων να κάνουν μια δουλειά της προκοπής.

Λίγο μετά αρχίζουν τα σκαλάκια που οδηγούν  στην ομώνυμη εκκλησία. Ξεκινώντας αριστερά είναι ένα σπίτι που θα ήταν υπέροχο στην Καλαμάτα ή τα Σιάτιστα αλλά δεν έχει καμιά σχέση με την γαλαξιδιώτικη αρχιτεκτονική. Εννοείται  πως ο κατασκευαστής του είχε δική του αρχιτεκτονική άποψη σαν απόφοιτος του πολυτεχνείου την οποία σύντομα πλήρωσε όταν η ανέγερση άλλων σπιτιών "έπνιξαν" την κατασκευή του που δεν έδωσε την είσοδο προς τα σκαλάκια αλλά σ' ένα σοκάκι.

Τα σκαλάκια τα απολαμβάνουν οι τουρίστες, έχουν πλάτωμα κάθε τόσο για ανάσες, οι παλιές πιστές δεν τα αντέχουν πια και πάνε περιμετρικά στην εκκλησιά.
Η εκκλησία έχει δυο αξιοθέατα, τον ζωδιακό κύκλο αποτυπωμένο στο δάπεδο της εισόδου και το ηλιακό ρολόι, τεχνήματα από μια εποχή που δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα και οι κάτοικοι είχαν τις παροχές του ήλιου σε μεγαλύτερη εκτίμηση.

Νοσταλγώ την εποχή που η θειά Βούλα έφιαχνε το γλυκό και περνάγαμε πιτσιρίκια να της ευχηθούμε κι επειδή μας άρεσε η καρυδόπαστα ή ό,τι άλλο σπιτικό έφιαχνε, ξαναπερνάγαμε να ευχηθούμε και την εγγόνα της...