Τα νέα του Κρισσαίου κόλπου

Κατ' αρχήν Κρισσαίος κόλπος και όχι "Ιτέας", δεν βλέπω λόγο να αλλάξει η ονομασία του. Καλό είναι να θυμόμαστε πως πήρε το όνομά του από ένα φυτό που βοηθούσε στο πρόβλημα με τους κιρσούς, την κρίσσα. Ο κιρσός σε άλλη διάλεκτο λεγότανε και κρισσός και από εκεί βγαίνει και το όνομα Κρίσση, μιας Πυθίας, το χωριό Κρισσόν-σήμερα Χρυσό- και φυσικά και η ονομασία του κόλπου.
Κόλπος μέσα στον Κορινθιακό κόλπο ο Κρισσαίος με νερά μέχρι 40 μέτρα βάθος έχει λίγα νερά σε σχέση με τον Κορινθιακό που έχει μέσο βάθος 250 μέτρα και όντας πιο ευαίσθητος στις ανθρώπινες δραστηριότητες έπεσε θύμα της οικονομικής κρίσης. Αντί κάποιων ευρώ φέτος επιτράπηκε σε τρεις τράτες να σαρώσουν τον βυθό και καπάκι δυο άδειες σε δύτες να βγάζουν όστρακα και ολοθούρια με αντλίες. Για όσους δεν κατέχουν τα ολοθούρια (κοινως ψώλοι) είναι ντελικατέσεν στις χώρες της Απω Ανατολής. Απ' όπου περασαν οι δύτες ο βυθός έχει ίδια όψη με οργωμένο χωράφι και τα βαρελάκια για τις ελιές φεύγουν γεμάτα όστρακα για άλλες αγορές

Μου έκανε εντύπωση φέτος πως μέχρι τρεις μέρες πριν δεν κυκλοφορούσε ούτε μία γόπα, ούτε μία τσέρουλα σε όλον τον Κρισσαίο, μόνο λυθρίνια και μπαλαδάκια. Ακόμα δεν έχω δει σαφρίδι, χανάκι και τα άλλα σπουργίτια της θάλασσας που σπεύδουν να υποδεχθούν την καθετή όπου την ρίξεις. Δεν ξέρω αν οφείλεται στις χειμερινές ασχολίες της τράτας ή σε κάτι άλλο, απλά πρώτη φορά συμβαίνει στα πενήντα και χρόνια που ψαρεύω σ' αυτόν τον κόλπο.

Ενα άλλο που με παραξένεψε φέτος ήταν η συμπεριφορά των γλάρων που δεν πλησίαζαν με τίποτε την βάρκα και δεν προλάβαιναν τα μεζεδάκια που τους πέταγα πριν βουλιάξουν. Δεν έβλεπα τον δικό μου, τον Ιωνάθαν, που ερχότανε και καθότανε στη βάρκα κι έδιωχνε κράζοντας τους ανταγωνιστές.
Σήμερα, με τον καινούργιο μήνα τον είδα, ή μάλλον τον άκουσα πίσω μου να κράζει απειλητικά σαν να έλεγε "ήρθα και απαιτώ όλα όσα είναι δικά μου" . Οντως κανένα άλλο γλαρόνι δεν πλησίασε. Κοιτάζοντας τον Ιωνάθαν πρόσεξα πόσο είχε γεράσει...αδύνατος, ξεπουπουλιασμένος, πεινασμένος, μόνο το παιχνιδιάρικο το μάτι του έλαμπε από ελπίδα για τροφή. Αρχισα να του δίνω τα κεφάλια από τα σκαρτσίνια μέχρι να πιάσω κανένα σπάρο που είναι δικαιωματικά δικός του. φαινόταν πολύ πεινασμένος αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν ένα γλυκό και σιγανό κράξιμο που ακολουθούσε κάθε μεζεδάκι και για το οποίο πάω στοίχημα πως ήταν το "ευχαριστώ" στην γλώσσα των γλάρων... Λέτε  να μαθαίνει ξένες γλώσσες ο φίλος μου ;

Ο σπάρος ήταν αρκετά μεγάλος κι άλλη μια φορά χαμογέλασα με την προσπάθεια του Ιωνάθαν να τον ευθυγραμμίσει  στο ράμφος του για να μπορέσει να τον καταπιεί. Μετά πλησίασε και πόζαρε για την φωτογραφία που βλέπετε στην αρχή του άρθρου, ξανάπε ευχαριστώ και καταλαβαίνοντας πως τελείωσε το ψάρεμα σηκώθηκε κι άρχισε να πετά προς το νησάκι της Παναγιάς.

Τύλιξα την πετονιά μου  με μια έγνοια λιγότερη, ο Ιωνάθαν είναι ξανά εδώ.