Timeo Danaos et dona ferentes

Να φοβάσαι τους Δανούς κι όταν φέρνουν  δώρα, για τους μη λατινομαθείς ο τίτλος,

Τα δώρα πόσες σκέψεις κουβαλούν και πόσες σκεψεις κρύβουν, η βασικότερη είναι πως ενώ υποτίθεται πως σκοπεύουν να εξυπηρετήσουν αυτόν που το δέχεται, συνηθέστατα εξυπηρετούν αυτόν που το χαρίζει. Κανονικά ο δωρίζων πρέπει να λέει ευχαριστώ όταν γίνεται αποδεκτή η προσφορά του, όλοι μας έχουμε ζήσει στιγμές που έχουμε τόση ανάγκη να δώσουμε κάτι για να βρούμε την ισορροπία μας, αν δεν έχουμε κάποιον να δώσουμε τα δώρα μας καταλήγουμε στην φανερή φιλανθρωπία που ουσιαστικά σκοπό έχει να παραμείνει ζητιάνος ο ζητιάνος. Οι πραγματικοί φιλάνθρωποι όπως και οι πραγματικοί δωρητές δεν φαίνονται ποτέ.
Νομίζω πως η αρχική έννοια του δώρου ήταν η ανταλλαγή πραγμάτων που προετοίμαζε μια σχέση προσωρινής έστω εμπιστοσύνης. Σιγά-σιγά η αμοιβαιότης χάθηκε -λογικό είναι κάποιος να μη μπορεί να ακολουθήσει από ένα σημείο και πέρα- και το δώρο εξελίχθηκε σε ένα μέσο επηρεασμού του άλλου, ακόμα και ασυνείδητης παραπλάνησής του από κάποιο άλλο θέμα, μέθοδος που συνήθως εφαρμόζεται σε παιδιά.
Και σε μεγάλα παιδιά... 


Oh, I’m sailin’ away my own true love
I’m sailin’ away in the morning
Is there something I can send you from across the sea
From the place that I’ll be landing?

No, there’s nothin’ you can send me, my own true love
There’s nothin’ I wish to be ownin’
Just carry yourself back to me unspoiled
From across that lonesome ocean

Oh, but I just thought you might want something fine
Made of silver or of golden
Either from the mountains of Madrid
Or from the coast of Barcelona

Oh, but if I had the stars from the darkest night
And the diamonds from the deepest ocean
I’d forsake them all for your sweet kiss
For that’s all I’m wishin’ to be ownin’

That I might be gone a long time
And it’s only that I’m askin’
Is there something I can send you to remember me by
To make your time more easy passin’

Oh, how can, how can you ask me again
It only brings me sorrow
The same thing I want from you today
I would want again tomorrow

I got a letter on a lonesome day
It was from her ship a-sailin’
Saying I don’t know when I’ll be comin’ back again
It depends on how I’m a-feelin’

Well, if you, my love, must think that-a-way
I’m sure your mind is roamin’
I’m sure your heart is not with me
But with the country to where you’re goin’

So take heed, take heed of the western wind
Take heed of the stormy weather
And yes, there’s something you can send back to me
Spanish boots of Spanish leather