Τα πάντα είναι θέμα παιδείας

 Το  1962 για την Παιδεία ζητάγαμε το

 Το 2013 πόσο ζητάμε ;

Τα πάντα είναι θέμα παιδείας αλλά στην Ελλάδα μας τα πάντα είναι...τα πάντα όλα που λέει ο Αλέφαντος δηλαδή, σλόγκαν, βλαχομαγκιά και ξέρω τα πάντα, αρκεί να έχω αναγνωρίσιμο επίθετο.
Ισως το μόνο που λειτουργεί κάπως στην χώρα μας (ακόμα) είναι το καλλιτεχνικό κομμάτι, εκεί ο γιός του Παπαμιχαήλ (και της εκλιπούσης εθνικής μας σταρ),  του Κούρκουλου, του Καζάκου (και της Καρέζη), η κόρη της Λάσκαρη  και λοιπά βλαστάρια δεν κατάφεραν να ακολουθήσουν την πορεία των γονιών τους μια που δεν είχαν τα προσόντα, παρά μόνο το επίθετο. Αντίστοιχα και στο τραγούδι οι γιοί του Στράτου, ο γιός του Κόκοτα, ο γιός του Πάριου κ.λ.π. απέχουν χιλιόμετρα από την ακτινοβολία των πατεράδων τους. Εδώ φαίνεται να λειτουργούμε (ακόμη) σωστά σαν λαός, ίσως η επίδραση του Χατζηδάκι και των άλλων κορυφαίων συνθετών και ανθρώπων του θεάτρου της μεταπολεμικής γενιάς να ήταν καταλυτική.

Στον τομέα  της πολιτκής όμως η επανάληψη των επιθέτων είναι συνεχής και φτάσαμε σε τρίτη γενιά πρωθυπουργών από το σόι των Παπανδρέου ενώ στις υπουργοποιήσεις δεν υπάρχει σχεδόν γόνος από (επιτρέψτε μου το λογοπαίγνιο) από υπουργικά αρχίδια που να μην έχει φανεί αντάξιος της καταγωγής του, ενώ σύμφωνα με τις φήμες τρίτη γενιά υπουργοποιήσιμων έχουμε και στο μητσοτακέϊκο- τους προπολεμικούς δεν τους μετράω.
Αναρωτιέμαι με ποιό κριτήριο υπουργοποιήθηκε ο υιός Βαρβιτσιώτης ή οι κόρες Γεννηματά και Κεφαλογιάννη, πλην του επιθέτου τους, η ισχύς του οποίου στα ενδοκομματικά δεν εξασφαλίζει την καταλληλότητα για την θέση που επελέγησαν. (άσε που ο Κυριάκος απολύει όσους είχε διορίσει η...Ντόρα δικαιώνοντας το ράβε-ξήλωνε, δουλειά να μην σου λείπει των πολιτικών μας). Σαφώς και κάποιος πρέπει να υπουργοποιηθεί και σαφώς ( θα έπρεπε) να υπάρχουν κριτήρια αλλά ποιά ; Ποιός θα μπορούσε να προτείνει άτομα με τα κατάλληλα προσόντα ; Μα φυσικά τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα εφ' όσον λειτουργούσαν αξιοκρατικά και ήταν συνδεδεμένα με την αγορά εργασίας- όπως γίνεται στις προηγμένες χώρες. Δεν είναι όμως δυνατόν να έχεις σωστά πανεπιστήμια όταν η πρώτη ύλη, οι φοιτητές, έρχονται από λάθος πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και τα πανεπιστήμια απλά κοιτάζουν να ευθυγραμμισθούν μ' αυτήν την κατάσταση υποχρεούμενα σε συμβιβασμούς, όπως να δέχονται τους φοιτητές από το υπουργείο παιδείας μέσω των πανελληνίων αντί να διαλέγουν αυτά τους ικανούς φοιτητές τους. Πρέπει όμως να δικαιολογηθεί η στραβή στοιχειώδης εκπαίδευση, γι αυτό υπάρχουν (ακόμα) πανελλήνιες εξετάσεις.
Από κει και πέρα η γάγγραινα φυσιολογικά εξαπλώνεται και στο επίπεδο των διδασκόντων καθηγητών αφού αυτοί που μένουν είναι όσοι δεν έχουν τα φόντα να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό ή βαριούνται να περιμένουν πότε θα γίνει υπουργός ο κολλητός τους για να πάρουν την έδρα, μερικοί ίσως και να ντρέπονται να ανακηρυχθούν καθηγητές μ' αυτόν τον τρόπο. Ετσι λαμβάνουν το χρίσμα άνθρωποι που γεμίζουν τα πάνελ σε σαβουροεκπομπές της τηλεόρασης ή πουλάνε τον τίτλο τους μαζί με την τροφή των αρχαίων ελλήνων (!) που μόνο αυτοί ανακάλυψαν. Φυσικά είναι ανίκανοι και αποκομένοι από το γίγνεσθαι ώστε να προτείνουν κάποιον για υπουργό- εκτός ίσως από τον εαυτόν τους, άρα καταλήγουμε στην γνωστή συνταγή των αναγνωρήσιμων από το επίθετο υπουργών, συνεχίζοντας ακάθεκτοι την εθνική κατηφόρα.

Υ.Γ. Στους αναγνωρίσιμους λόγω επιθέτου υπουργούς αλλά και στους "πανεπιστημιακούς" πρέπει να καταχωρηθεί και το εξαιρετικό δείγμα του - κατά δήλωσιν του -  "καθηγητού της αλητείας", με δύο φορές θητεία, εικονιζομένου.

Πολεμικός Κρίσνα

από την ποιηματοποίηση

Τον προαιώνιο εχθρό σαν συναντάς

μην ξαφνιαστεις, δεν ήτανε τυχαίο

Στην ίδια θέση καρφωμένη, χρόνια πολλά

τώρα, η αιτία παραμόνευε

Με αξιοπρέπεια μόνο να πολεμήσεις

τι με την νίκη λύτρωση δεν θάβρεις,

ούτε και με την ήττα

Τις προσβολές του όλες ν’ ανεχτείς

και μόνο ψύχραιμα να τις αντιγυρίσεις

να γίνει η αιτία αφορμή

σαν είναι ώρα τη μάχη σου ν' αρχίσεις.

Ταγμένος ήσουνα πάντα να πολεμάς

Με το κλαδάκι της ελιάς στα δυό σου χέρια,

το φοβερό το όπλο στη ψυχή

γλυκά στου τσακισμένου αντίπαλου

τ’ αφτί να ψιθυρίσεις :

Την ευτυχία που γυρεύαμε

κανένας δεν την βρήκε

Κι' ύστερα φύγε.

Οι νεκροί

τα ξεβρασμένα κούτσουρα

σ' ακρογιαλιά

θυμίζουν

Ενα πρωΐ στο χωριό.

από την διηγηματοποίηση

Την κοιτούσε αλλά μάλλον ήταν τόσο πολύ αφηρημένος που δεν την έβλεπε, του γεννούσε εξ άλλου τόσους συνειρμούς που θα ήταν αδύνατον σε μια από τις αισθήσεις του- στην όραση εκείνη τη στιγμή-  να επικρατήσει στο μυαλό του. Ηταν τα νιάτα της που τον χτύπαγαν στο υπογάστριο, το ξανθό α λα γκαρσόν μαλλί της που αναδείκνυε έναν υπέροχο λαιμό και τα χοντρά άγαρμπα ποδοδάκτυλα που σηκώνονταν σαν περπατούσε με τις σαγιονάρες που τράβαγαν το βλέμμα του. Είχαν γι αυτόν κάτι το έντονα σεξουαλικό αυτού του είδους τα δάκτυλα και η κίνησή τους. Είχε παρκάρει- μάλλον παρατήσει - το θηριώδες τζιπ της στην πλατεία του χωριού και πήγαινε χαμογελαστή και φουριόζα στο μανάβικο καλημερίζοντας τους θαμώνες του διπλανού καφενείου. Ολοι την έτρωγαν με τα μάτια, άλλος για το πλούσιο στήθος της, άλλος για τη μέση της κι άλλος για τα καλοσχηματισμένα από τον πολύ χορό ημισφαίρια. Η κοπελιά δεχόταν τα βλέμματα των συγχωριανών της με κατανόηση, η σαρκική υπεροχή της ερχόταν να προστεθεί στην οικονομική αλλά και στην εθνική - όπως πίστευε- υπεροχή της.
Η οικονομική υπεροχή ήταν αναμφισβήτητη. Τα παραλιακά κατσάβραχα όπου έβοσκε τα ζα ο παπούς της είχαν αποκτήσει μεγάλη αξία όταν έφτασε -επί χούντας- ο δρόμος κι ο τουρισμός στο χωριό της. Ολοι οι κάτοικοι ευγνωμονούσαν το στρατιωτικό καθεστώς αγνοώντας πως ο δρόμος είχε αποφασισθεί να γίνει  πριν έλθει αυτό στην εξουσία. " Οι άχρηστοι πολιτικοί όλο υποσχέσεις ήτανε και μεις πηγαίναμε με το καΐκι στ' άλλα χωριά" ήταν η μόνιμη επωδός τους όταν κάποιος επιχειρούσε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Ο παπούς της κοπελιάς δεν παρασύρθηκε από την γρήγορη άνοδο των τιμών. Μαθημένος στη φτώχεια του ζήταγε με γαϊδουρινή υπομονή ένα αστρονομικό ποσό για μια λουρίδα βραχώδους γης που έμπαινε μέσα στη θάλασσα. Δεν το πίστευε κανείς αλλά βρέθηκε ένας βαρεμένος αμερικάνος που ήθελε να κτίσει "σπίτι στη θάλασσα" και πλήρωσε πέντε φορές επάνω την τρέχουσα τιμή του οικοπέδου. Ξεκίνησε να κτίζει το "σπίτι στη θάλασσα" κι όταν το τέλειωσε εξαφανίσθηκε, μάλλον πέθανε. Ποτέ κανένας κληρονόμος δεν άνοιξε το σπίτι στη θάλασσα που έμεινε ακατοίκητο να σαπίζει στα κτυπήματα της θάλασσας και του αγέρα. Τα παιδιά του παπού, ανάμεσά τους κι ο πατέρας της κοπελιάς, κεφαλαιούχοι του χωριού πλέον, τόριξαν στις τουριστικές μπίζνες, "ρούμς του λετ" και καφετέριες που εξελίχθηκαν σε πιο πολιτισμένες επιχειρήσεις, όπως ξενοδοχεία και βενζινάδικα. Τα παιδιά τους, ανάμεσά τους κι η κοπελιά, δεν χρειάσθηκε να δουλέψουν, πήραν μόνο ένα σεμινάριο από τους γονείς τους πως να κλέβουν την εφορία και το φι-πι-α, δεν τους χρειάζονταν περισσότερα.
Η κοπελιά βγήκε από το μανάβικο με τα ψώνια της. Χαμογελούσε συνεχώς, είχε όλα τα προβλήματά της λυμένα, όπως ο ήλιος στη καθημερινή του διαδρομή. Τα βλέμματα όλων την ακολουθούσαν αυξάνοντας την αυτοπεποίθησή της. Ηταν περήφανη για το ολοφάνερα μακρύ, σλάβικο σώμα της που αναπτύχθηκε όταν μετά την κατοχή η διατροφή των παιδιών έπαψε να είναι τραγική καθώς και για το αρβανίτικο αγύριστο κεφάλι της που κανένα σχολείο δεν ήταν σε θέση να της το διορθώσει. Εξ άλλου δεν το είχε ανάγκη, μπορούσε να περάσει ζωή χαρισάμενη και με τα λίγα και στραβά πράγματα που ήξερε. Ετσι υπερηφανευότανε για την ελληνική καταγωγή της -κατευθείαν από τον Σωκράτη και την Ξανθίππη- και σιχαινότανε τους αλβανούς και βούλγαρους που ξεζούμιζε στις επιχειρήσεις της. Τα προσόντα της επεκτείνονταν και στην μαγειρική όπου η προτίμησή της συνέπιπτε με τα εθνικά της ιδεώδη. Ετσι όταν είχε χρόνο έφιαχνε περίτεχνο ιμάμ μπαϊλντί ή μουσακά αλλά και το ατζέμ πιλάφι ήταν στο ρεπερτόριό της ενώ όταν βαριότανε να μαγειρέψει δοκίμαζε τις συνθετικές της ικανότητες στην πίτσα, παίζοντας με τα υλικά που άπλωνε στην έτοιμη πίττα. Οι φίλες της κι οι συγγενείς της που είχαν την τύχη να δοκιμάσουν την μαγειρική της είχαν να το λένε πως ήταν πολύ προχωρημένη στην ελληνική κουζίνα. Η κουλτούρα της περιοριζότανε σε καψουροτράγουδα και δημοτικά που τα χόρευε μανιωδώς. Εξ άλλου ήταν ιδρυτικό μέλος και χορηγός της γυναικείας ομάδας χορού του χωριού της στην οποίαν συμμετείχε και ένας νέος, ολοφάνερα αδερφή. Η επιτυχία των χορευτικών εκδηλώσεων μεγάλωνε το κύρος της και τα σκαλοπάτια που θα έπρεπε να ανέβει ο πρίγκηπας που θα την κατακτούσε. Η λεσβιακή οδός φάνταζε πιο εύκολη και οι κακές γλώσσες είχαν ήδη αρχίσει να ψιθυρίζουν.
Το βλέμμα του είχε μαγνητισθεί από το γαλάζιο του μπλουτζίν της. Περιέργως δεν πήγαινε στο περιεχόμενο του παντελονιού αλλά προσπαθούσε να καταλάβει αν πλησίαζε περισσότερο το γαλάζιο της ακίνητης θάλασσας ή το γαλάζιο του ασυννέφιαστου ουρανού, λίγο πριν φέξει. Το χρώμα έσπαζε στα γόνατα όπου το ξεφτισμένο ύφασμα άφηνε να φανεί το χρώμα της επιδερμίδας της. Το παντελόνι τελείωνε σε μια λυγερή μέση που δεν είχε ανάγκη από ζώνη να το συγκρατήσει, τόσο εφαρμοστό ήτανε. Πιο πάνω, το άσπρο πουκάμισο δεμένο κόμπο στο γυμνό στομάχι της θύμιζε άγραφο χαρτί, ίδιο με το μυαλό του εκείνη τη στιγμή. Η κοπελιά τον κοίταξε κι αμέσως σκόνταψε, το μάτι του "έπιανε". ¨Ο θεός της Ελλάδας να σε έχει καλά" της είπε κι αμέσως ανέβηκε πρώτος στη λίστα των υποψηφίων εραστών της, όταν και αν αποφάσιζε να δοκιμάσει τις ετεροφυλικές σχέσεις. Τον ήξερε από το τοπικό κουτσομπολιό, τον θεωρούσανε απόμακρο. Σκέφθηκε πως ήταν ώριμος, εχέμυθος και συμπαθητικός. Του γέλασε παιχνιδιάρικα και μπήκε στο τζιπ της όπου η φίλη της την περίμενε υπομονετικά και τώρα πια, ζηλότυπα.

Το μόνο που μπορώ να δώσω

Πέρα στον κάμπο με τα καλαμπόκια

κόκκινη φαίνεται μέσα στα χόρτα 

ίδια ψυχούλα του βασανισμένου

από τ' απρόοπτα του πεπρωμένου

Λυγάει, κουνιέται με τον αέρα

κλείνει τη νύχτα κι ανοίγει την μέρα

 και χαιρετάει τον ήλιο-αλάνι

το'να της πέταλο πάντα το χάνει

Δεν είναι ρόδο μήτε τουλίπα

ούτε τα λόγια που άκαρδα σου είπα 

και σε πληγώσανε πέρα ως πέρα

μα παπαρούνα που λάμπει στην μέρα