Ο θάνατος της πεπονιάς

 Η εικόνα, ως συνήθως, από τον γούγλη

Είχε τις δικές του ιδιορρυθμίες. Ολα τα καρποφόρα δέντρα του ήταν κατευθείαν από σπόρο και μάλιστα από φρούτο που είχε φάει και του είχε "μιλήσει" η γεύση του. Το αποτέλεσμα ήταν -μ' εξαίρεση τις σκληραγωγημένες ροδιές- να έχουν μικρότερη διάρκεια ζωής μια που οι ασθένειες και τα έντομα καραδοκούσαν, αλλά προτιμούσε να ανανεώνει συχνά τα δέντρα του παρά να υποκύψει στην συνήθεια του μπολιάσματος.
Η επέκταση αυτής της λογικής και σε άλλα πεδία τον οδήγησε στο να απορρίψει από το διαιτολόγιό του αυτά τα στρογγυλά υβρίδια που κυκλοφορούσαν σαν πεπόνια, αυτός θυμότανε από μικρός τα αργείτικα με τον μαγικό συνδυασμό χρωμάτων στο άνοιγμά τους και την απίθανη γεύση που είχαν κερδίσει πανεύκολα την μονομαχία στην προτίμησή του από τα επίσης γνήσια θρακιώτικα. Φυσικότατα λοιπόν όταν πέτυχε ένα καλό αργείτικο σχετικά νωρίς το καλοκαίρι, αποφάσισε να φυτέψει τρία σποράκια σε μια ζαρντινιέρα. Εβαλε κάποια σχοινιά ώστε να τις κάνει αναρριχώμενες και να εξασφαλίσουν περισσότερο ήλιο. Οι δυό από τις τρείς πεπονίτσες του έδωσαν από ένα υπέροχο καρπό στα τέλη του Οκτώβρη - ήταν μακρύ το καλοκαίρι, πέρισυ - και φυσικά ο σπόρος ανανεώθηκε για την επόμενη χρονιά, αυτή την φορά όμως φυτεύθηκε Απρίλη. Θεωρούσε σαν αιτία της μονοκαρπίας τους την αργοπορημένη φύτευσή τους αλλά την επόμενη χρονιά διαπίστωσε πως δεν ήταν έτσι. Εχοντας φυτεύσει οκτώ ρίζες πήρε στα μέσα του καλοκαιριού οκτώ πεπονάκια, ένα για κάθε ρίζα. Μολονότι η ανθοφορία συνεχιζότανε ή δεν έδεναν καρπό ή τον μαράζωναν λίγο μετά το δέσιμο. Ο περιορισμένος χώρος για το ριζικό τους σύστημα και η παντελής έλειψη οποιουδήποτε λιπάσματος μπορεί να ήταν οι αιτίες αλλά δεν είχε σκοπό να παραβεί τις αρχές του για καλύτερη απόδοση. Μοναδικό "λίπασμα" ήταν τα κατακάθια από τον τούρκικο καφέ και το εσπρέσσο που έπινε και λίγη κοπριά.
Με το μάζεμα των πρώτων καρπών οι πεπονίτσες άρχισαν να δένουν πάλι από έναν  καρπό. Αφησε τις έξη πιο γερές για να δώσει λίγο περισσότερο χώρο στην δεύτερη σοδειά που ετοιμαζότανε. Η ανάπτυξη ήταν πιο αργή και μόνο ένα πεπόνι έφτασε σε κανονικό μέγεθος και κόπηκε στις 10 του Οκτώβρη. Τα φυτά αγκομαχώντας προσπαθούσαν να μεγαλώσουν τους καρπούς τους που παρουσίαζαν ήδη σημάδια πρόωρης ωρίμανσης όπως είναι το αρχικό κιτρίνισμα του μικρού καρπού. Τα παρακολουθούσε καθημερινά ελπίζοντας πως οι 20 βαθμοί θερμοκρασίας θα βοηθούσε τα φυτά ν' αποτελειώσουν το έργο τους. Ομως το συννεφιασμένο πρωϊνό της 16ης Οκτωβρίου μια έκπληξη τον περίμενε : όλες οι πεπονιές ήταν κατάξερες παρ' ότι το χώμα ήταν υγρό. Πέθαναν ξαφνικά την νύκτα παίρνοντας το χρώμα των ξεραμένων φύλλων παρ' ότι την προηγούμενη ήταν πράσινες. Του έμεινε η απορία γιατί δεν υπήρξε κάποια απότομη πτώση της θερμοκρασίας που θα δικαιολογούσε αυτό το φαινόμενο παρά μόνο η πολύ έντονη συννεφιά.
Ποτέ δεν θα μάθει αν ήταν σύμπτωση ή όχι αλλά λίγο μετά ένας μίνι τυφώνας κτύπησε τα μέρη του. Σφυρίζοντας ο αέρας έκανε κυκλικές κινήσεις μεταφέροντας συγχρόνως τεράστιες ποσότητες νερού. Οι συναγερμοί των  αυτοκινήτων συναγωνίζονταν με τις αστραπές στους ήχους και τις λάμψεις. Στο γήπεδο του βόλλεϋ το νερό από την ποσότητα και τον πολύ αέρα έφιαχνε κυματάκια ! Ποτέ στην ζωή του δεν είχε ξαναδεί τέτοια ένταση κακοκαιρίας, ευτυχώς βάστηξε λίγο και επανήλθε στα συνηθισμένα επίπεδα βροχής και αέρα.
Ισως ήταν κάτι που οι σοφές πεπονιές δεν θέλησαν να ζήσουν και προτίμησαν να κόψουν το νήμα τους λίγες ώρες πριν.