Παραδοσιακό στεφάνι

Κάθε πρωΐ πρωτομαγιάς 
αναζητώ 
μέσα από άγιες μνήμες 
ένα μπουκέτο,
ένα μπουκέτο λούλουδα 
μα κι άγρια βοτάνια...

Νοιώθοντας τη μέρα τούτη σαν γιορτή κι όχι σαν απεργία, το ίδιο παγανιστικά σαν τις φωτιές τ' Αη Γιάννη που το καίμε, ψάχνω να βρώ τα σύμβολα, κατά πως μ' έμαθαν οι γριούλες του χωριού για το μαγιάτικο στεφάνι.
-Τα λούλουδα, γιέ μου, είναι για τη φιγούρα, άλλα συστατικά απ' το στεφάνι δεν πρέπει να λείπουν για να σου στρώνουν καλό δρόμο στη ζωή. Να βάλεις ένα στάχυ για το ψωμάκι σου, νάχεις όλο το χρόνο, ένα κλαδάκι από ελιά νάχεις και το λαδάκι κι ένα κληματόφυλλο για το κρασί. Να βάλεις κι ένα αγκάθι για τον εχθρό σου και χαμομήλι για την υγειά σου και για τ' άρωμα, για να μοσχομυρίζεις. Βάλε  και μια τσουκνίδα νάναι οι πληγές σου επιπόλαιες σαν το τσίμπημά της, βάλε και λίγη μολόχα να φεύγουν, ίδια  όπως περνά ο πόνος απ' την τσουκνίδα αν τρίψεις το μέρος που σε τσίμπησε με μολόχα.

Ειλικρινά, σαν σκέφτομαι τα λόγια της γριούλας, πόσο ψεύτικα κι άνοστα μου δείχνουν τα στεφάνια των ανθοπωλείων, μου θυμίζουν την λύπη των στεφανιών της κηδείας κι όχι τη χαρά ενός απλού μαγιάτικου μπουκέτου. Και συμφωνούν με την διαπίστωση μου πως μήνας των λουλουδιών είναι ο Απρίλης, ο Μάης είναι ο μήνας της ζωής στην εξοχή και στην θάλασσα, ο μήνας που δεν χρειαζόμαστε πια την προστασία του σπιτιού