Επί τη εορτή

Μια που φέτος συμπίπτει η αλλαγή  πενταετίας  (μου) και ο εορτασμός του Αγίου Γεωργίου στην ώρα του, το παρόν ιστολόγιον κερνά τους ηλικιακά ώριμους επισκέπτες του μουσικά μεζεδάκια ανάλογα της πενταετίας τους. Μερικά πράγματα όπως η όπερα και το καλό κρασί εκτιμώνται καλύτερα με την πάροδο των ετών οπότε οι νεότεροι των εικοσιπέντε ετών ας μη παραπονούνται που δεν ελήφθη πρόνοια και γι αυτούς. Θάρθει κι αυτών η σειρά.
Εννοείται πως μετά τα εξήντα όλες οι πενταετίες το ίδιο είναι, όπως λέμε σβυστής λυχνίας...

Από το βιβλίο μου τα Διαφυσικά αντιγράφω :

76 ( η σκάλα της ζωής)

_____________________________________________________________________

 

    Μίαν ημέραν ο ιατρός, εις την αυλήν του Αντωνίου ευρισκόμενος, παρετήρησεν μικρόν πτηνόν ιστάμενον επί της κυκλικής κλίμακος, της φερούσης εις το αίθριον του πρώτου ορόφου της οικίας, ένθα γείτονες αγαθοί διέμεναν. Στραφείς προς τον Αντώνιον, περί της εικόνος της κλίμακος της ζωής, ηρώτησεν. Ο Αντώνιος αντιληφθείς τον συνειρμόν του είπεν :

- Πάμε μέσα. Θα σου εξηγήσω μετά μουσικής. 
Ηύρεν τας καταλλήλους μαγνητοταινίας και είπεν

- Πουλάκι στη σκάλα, σκάλα της ζωής, σκάλα του Μιλάνου, όλα σ’ ένα τραγούδι τά’ βαλα.

Ηρχισεν άδων.  

- Νέοι οταν είμαστε πηδούσαμε

Αριες του Πουτσίνι τραγουδούσαμε

Το πουλί μας πάντοτε ψηλά

Ήταν αετός, ήταν χαρά .

Από την «Madama Buterfly» μία άρια ηκούσθη

 (Περνάνε τα χρόνια Anna)

- Βήμα, βήμα στα τριάντα φτάσαμε

τον κουρέα δεν τον ξεπεράσαμε

μας αρέσει τώρα ο Ροσσίνι

το πουλί μας ζωηρό, σαν καναρίνι

 

ah, bravo Figaro, bravo, bravissimo, fortunatissimo per verita…(Il Barbiere di Seviglia). Ο ιατρός εμειδίασεν.

 (Λατρεμένε μου Dmitri)

- Στα τριάντα πέντε μόλις μπήκαμε

Οπερες του Ντονιτσέτι βρήκαμε

Η Φαβορίτα να μας κάνει μάγια

Το πουλί μας μοιάζει κουκουβάγια

Spirto gentil, ne’ sogni miei, brillasti un di, ma ti perdei…( La Favorita)

Το άσμα απήλαυσεν ο ιατρός

( το αγαπημένο κομμάτι του πατέρα μου)

- Στα σαράντα γίναμε σοφοί

Νοιώθουμε καλά τη μουσική

Το πουλί μας πάντοτε σε φόρμα

Βάλε του Μπελίνι, Νόρμα

 

 Η θεϊκή εκτέλεση  της Μαρίας Κάλλας εις την Casta diva, ηκούσθη

 (τι να πει κανείς...)

- Τα σαρανταπέντε όταν πιάσαμε

Του Μπιζέ την Κάρμεν δοκιμάσαμε

Το πουλί μας σαν τον κύκνο αργό

Βόηθα μας και συ να σηκωθώ 

la bas, la bas, sous la montagne... την οδαλίσκην ενεθυμήθη ο ιατρός

 (αγαπημένες φωνές)

- Τα πενήντα όταν τα πατήσαμε

Τη δουλειά του Βέρντι εκτιμήσαμε

Θέλουμε ν’ακούμε την Τραβιάτα

Το πουλί μας κυνηγάει η γάτα  

Parigi, oh cara, noi lasciaremo...ο ιατρός συνεκινήθη ταυτίζων εαυτόν μετά του Αλφρέδου

 (μεγάλες, πολύ μεγάλες φωνές)

- Στα πενηνταπέντε έχει ζόρια

Να κοιμόμαστε θέλουμε χώρια

Το καφέ μας πίνουμε πιά σκέτο

Κι’ όλο τραγουδάμε Ριγκολέττο

La donna e mobile qual piuma al vento…ο ιατρός ηυφράνθη εκ του κάλλους της μουσικής

 (προσωπική μου επιλογή)

- Είδατε στην ηλικία αυτή

Δεν μιλάμε πιά για το πουλί

Το θυμόμαστε αραιά και που

Να το κυνηγάει η αλεπού

Ενα χορικόν απο το «Δον Κάρλο» ηκούσθη. Ο ιατρός έστρεψεν το βλέμμα εις τον ομώνυμον πίνακα.

 (θεϊκός Βέρντι)

 

- Φτάσαμε λοιπόν και στα εξήντα

Τώρα εκτιμούμε την Αΐντα

Που έχει μουσική περιπαθή

Μήπως το πουλί μας σηκωθεί

(αξεπέραστο)

 Το εμβατήριον του θριάμβου (Marcia trionfale) έκλεισεν την παράστασιν. Ο ιατρός ήτο ενθουσιασμένος.

 - Υπέροχον, ανέκραξεν, και οι στίχοι και η μουσική επένδυση. Τι τίτλο έχει ;

-  Το πουλάκι ανεβαίνει τη σκάλα, απήντησεν ο Αντώνιος.

77 ( Πεπίνο)

_____________________________________________________________________

 

  - Πρόσεξα ότι μετά τα πενήντα μόνο σε όπερες του Βέρντι αναφερόσουνα. 
Ο Αντώνιος απεδέχθη την παρατήρησιν του ιατρού, την οξύτητα της αντιλήψεώς του, θαυμάσας.

- Πραγματικά, μετά τα πενήντα, όπερες μόνο του Βέρντι άκουγα.

- Γιατί ;

- Νομίζω, γιά μένα είναι, πως να στο πώ, είναι το κορύφωμα της μουσικής, το τέλος .

 - Υπάρχει εξήγηση ;

 -  Οχι γιά όλους. Εσύ μπορείς να το καταλάβεις. Ο Τζιουζέππε  Βέρντι εκτός από χαρισματικός συνθέτης είχε την τύχη να γνωρίσει μιά βεντέττα της όπερας πού αργότερα έγινε η δεύτερη και μέχρι το τέλος γυναίκα του. Η πρώτη πέθανε καθώς και τα δυό μικρά παιδιά του από επιδημία. Δεν έχει σημασία αν τον βοήθησε στα πρώτα του βήματα, όταν ήταν άγνωστος ακόμη, όσο ότι βρήκε σ’ αυτήν τον άνθρωπο που του ταίριαζε.

    Λεγόταν Τζιουζεπίνα Στρεπόνι ή Πεπίνα και ήταν ο Πεπίνο της. Κουβάλησε το βαρύ φορτίο της φροντίδας μιάς μεγαλοφυϊας. Μόνον άνθρωπος απαλλαγμένος από όλα τα βάρη της ζωής, πρόσεξε λέω απαλλαγμένος, όχι να τα φορτώσεις σε άλλον, μπορεί να φτάσει σε τέτοιο συνδυασμό έμπνευσης και δουλειάς. Αλλοι δεν δίνουν σημασία στο ότι είχαν το ίδιο όνομα, το θεωρούν τυχαίο. Εσύ έχεις όμως τις θεωρίες σου.

     Ο ιατρός επρόσεξεν ότι όσην ώραν ο Αντώνιος ωμίλει, οι μελωδίες του Βέρντι κατέκλυζον τα ώτα του. Είχεν σαφώς πεισθεί. Επειτα ο νους του εκινήθη εις τον έλληνα «Βέρντι», τον Μάνο Χατζηδάκι. Από Κρητικούς είχεν ακούσει ότι το όνομα Μάνος, ενίοτε προφερόμενον Μανός, τι το επαναστατικόν περιείχεν, εις ανθρώπους ανατρέποντας τα κατεστημένα, αποδιδόμενον.

Ελλάς, το μεγαλείο σου

Πέμπτη (Μεγάλη) κατά τις δώδεκα το μεσημέρι, ένας τύπος με γιαλιά, μ' άσπρα μαλιά πολλά, δυσανάλογα με την ηλικία του, ξυπνά και θυμάται πως τον φωνάζουν πρόεδρο. Από μικρό έτσι τον φωνάζανε στη Χιό (διαβάζεται όπως το στοιχειό)  για την ικανότητα του να κρύβεται και να φωνάζει "μπουουού" για να τρομάξει κανένα αφελή. Μερικοί άνθρωποι δεν μεγαλώνουνε ποτέ κι αν είναι τυχεροί κάνουν καριέρα σαν αχυράνθρωποι σε θέσεις κλειδιά σε διάφορους οργανισμούς. Τους τοποθετούν εκεί που κάποιος πιο ώριμα σκεπτόμενος θα είχε αντιρρήσεις  για τις εντολές που θα έπαιρνε. Το κυριότερο χαρακτηριστικό τους είναι πως δεν τοποθετούνται ποτέ σε θέματα που τους αφορούν αν δεν ξέρουν τη θέση του αφεντικού τους. Κάποτε σ' αυτόν τον τόπο είχαν ρωτήσει έναν υπουργό την άποψή του για κάποιο θέμα του υπουργείου του. 
" Μα φυσικά ό,τι νομίζει ο πρωθυπουργός" απάντησε στους δημοσιογράφους.

Στην Ελλάδα άμα φωνάξεις " Πρόεδρε" σχεδόν όλοι θα γυρίσουν να σε κοιτάξουν.

Ο  Χιώτης "πρόεδρος" άνοιξε τις αθλητικές εφημερίδες και διάβασε  τα χθεσινά αποτελέσματα γιατί τα είχε ξεχάσει το βράδυ που κοιμότανε. Κάποιο αποτέλεσμα του καθότανε στραβά, απ' ό,τι θυμότανε κάπως διαφορετική ήταν η άποψη του μεγάλου γι αυτό το παιχνίδι. 
Τον πήρε αμέσως τηλέφωνο.
- Βαγγέλη, εσύ ;
- Ρε βλάκα δεν σου έχω πει να μη με παίρνεις τηλέφωνο ; εκατό κοριοί υπάρχουνε, τι θέλεις να βρεθούμε πάλι παγιδευμένοι και να περιμένουμε πέντε χρόνια να γίνει παραγραφή του αδικήματος ; Για ό,τι θες δεν σου είπα να παίρνεις τον δήμαρχο ;
- Ποιός δήμαρχος, δεν έχει εκλεγεί ακόμα !
- Θα βγει ρε μαλάκα. Τι νομίζεις, κόπανος σαν και σένα είναι να μη μπορεί να βγάλει σε πέρας μια δουλειά ; Κοίτα να προωθήσεις το θέμα που σου είπα κι άσε με ήσυχο.

Το "στοιχειό" συγχίστηκε. Ηταν δυνατόν να του μιλάνε έτσι ; Αυτουνού που τόσα καλά γίνανε επί της "προεδρίας" του ; Αποφάσισε να μην κάνει τίποτε μέχρι το βραδάκι για να ηρεμήσει.
Το βραδάκι πήρε τηλέφωνο τον Γιάννη, ένα συνεργάτη του μεγάλου με θεληματικό πηγούνι και γκρίζους κροτάφους. Τον είχε βγάλει πολλές φορές από δύσκολη θέση και τώρα θα δοκίμαζε την τύχη του στην πολιτική.
- Ελα Γιάννη, τι κάνεις ; Εχεις καμιά ιδέα για όσα έγιναν εχθές ;
- Ασε με τώρα βλέπω μπάσκετ, το ματς με την Ρεάλ, πάρε με αύριο.
Κλικ.
" Καλή ιδέα" σκέφτηκε ο "πρόεδρος" και άνοιξε την τηλεόραση. Σε λίγο αποκοιμήθηκε στην πολυθρόνα του.

Την Μεγάλη Παρασκευή το μυαλό του πήγαινε ασσορτί με τα καταστήματα, άρχισε να λειτουργεί μετά το τέλος της αποκαθήλωσης.
"Συμβολικό  αυτό" σκέφτηκε " δεν πιστεύω να έχω και εγώ την ίδια τύχη". Εκτελώντας απλά τις εντολές και  μη έχοντας συναίσθηση του τι προξενούσαν θεωρούσε τον εαυτόν του αγνό σαν τον Χριστό.
Το μεσημέρι θυμήθηκε τον μεγάλο, "βρε γαμώτο, το ξέχασα" σκέφτηκε και πήρε τηλέφωνο ένα φίλο του δημοσιογράφο ;
- Κοίτα, ο μεγάλος φωνάζει, για φτιάξε καμιά είδηση να κάνει ντόρο, να ξεχαστούν τα άλλα, βάλε όσο πιο μεγάλο όνομα μπορείς.
- Μα θα μας πάρουνε με τις πέτρες, δεν τραβάει το παλτό !
- Γραφε εσύ και μη σε μέλλει, αυτή είναι η δουλειά σου. Βάλε τίποτε γερμανικό, είναι περισσότερο στη μόδα. Φυσικά με συναγωνισμό, να έχει σασπένς. Βάλε και την Αθλέτικ Μπιλμπάο μέσα, μου αρέσει σαν όνομα !
- Ρε, θα μας κράξουνε, αυτή παίρνει μόνο Βάσκους στο ρόστερ της !
- Ελα ρε, ποιός το ξέρει ; Βάλε και καμιά γαλλική μαζί να θολώσεις τα νερά.

Το απόγευμα  τον πήρε ο Γιάννης τηλέφωνο.
- Ελα, ποιός είναι ;
- Ελα, τώρα ξέμπλεξα από τις άλλες υποχρεώσεις μου. Σου στέλνω μια ανακοίνωση με κούριερ. Υπόγραψέ την και στειλ' την για δημοσίευση. Μην αλλάξεις ούτε λέξη, θα σε αποκαθηλώσω.

Το Σάββατο (Μεγάλο κι αυτό) ξύπνησε μαύρα χαράματα από την αγωνία του. Κάθησε στο πισί του κι άνοιξε τον αθλητικό τύπο. Διάβασε μια ανακοίνωση της ΕΠΟ :

Με μπλε γράμματα από τον ελληνικό τύπο ( gazetta,gr)

Η Εθνική είναι πιο σοβαρή υπόθεση από κάθε ομάδα !

Με δύο μέρες καθυστέρηση η ΕΠΟ πήρε θέση για τα όσα συνέβησαν στην Τούμπα και τις αντιπαραθέσεις...

" Πως κάνουν έτσι για δυο μέρες" σκέφτηκε . Μετά, ψάχνοντας καλύτερα βρήκε μια είδηση που τον ξάφνιασε :

«Ματιές Μπάγερν για Μανωλά»

Μία ακόμα μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα συνδέθηκε με τον Κώστα Μανωλά. Ιταλικά ρεπορτάζ εμφανίζουν την Μπάγερν Μονάχου να τον παρακολουθεί. Στην λίστα και οι Μονακό και Μπιλμπάο. 

" Για φαντάσου" μονολόγησε, "για δες τι γίνεται στον κόσμο ! " και πήγε  να συμπληρώσει τον ύπνο του ενημερωμένος.

Είχε αρχίσει να χαράζει... 

 Από τον αγγλικό τύπο (The Guardian)

Manchester United's Robin van Persie is set to miss at least the next month after scans showed he has a sprained knee Photograph: Peter Byrne/P

 Van Persie suffered the injury towards the end of the 3-0 Champions League last-16 win over Olympiakos on Wednesday at Old Trafford, in which he scored all of the goals.
The problem occurred when he was hit from behind in the last minute by the centre-back Kostas Manolas, and collapsed on the turf clutching the back of his left knee..

Ερωτικός Απρίλης

από την ποιηματοποίηση

Ερωτικός Απρίλης

Οι στίχοι με μπλέ γράμματα είναι της Λίνας Νικολακοπούλου από το τραγούδι της "Δι' ευχών"

...

...
...σαν τις παλιές αμαρτωλές
που δεν τους στάθηκε αγκαλιά
ούτε κρυψώνα

Η εικόνα πάρθηκε από το http://www.faneromenihol.gr

Υστερα χάϊδεψε ελαφρά τα μαλλιά του και λίγη από την επιδερμίδα του
εκεί στον κρόταφο.
Η μυρουδιά της νεκρανάστασης διέτρεξε όλη την απόσταση
από τα ακροδάκτυλά της μέχρι τον κόρφο της.


Κατάλαβε το τέλος του έρωτα,
ήταν σημάδι αλάθητο


Μόνο τον θάνατο μπόρεσε να νικήσει,
σκέφτηκε,
όχι χωρίς κάποια συγκίνηση.


Υπομονή, σε λίγες μέρες θα αναληφθεί,
είπε από μέσα της και κοίταξε μπροστά, 
στο μέλλον,
το γεμάτο μ' επίδοξους εραστές

                                                                          ...                                                                          

...
...το μαύρο λάδι απ' τη ψυχή
δεν καίει για κάτι που δεν μοιάζει
με ευλογία

                                               Pieta      

π

MICHEL ANGELUS BONAROTUS FLORENT FACIBAT.

...

...

...δι' ευχών των αγίων που κλαις 

που μπορείς σ' αγαπάω να λες

Η πλατεία Κυψέλης

Γνώρισα την πλατεία Κυψέλης το 53 όταν με φέρνανε συχνά οι γονείς μου να παρακολουθήσουμε το κτίσιμο του σπιτιού μας. Πέρναμε το τραμ που τερμάτιζε τη διαδρομή του στα ριζά ενός πελώριου βράχου, ίσαμε την πολυκατοικία που κτίστηκε αργότερα στη θέση του και στέγασε το σινεμά Roxy- ίντερνετ καφέ σήμερα. Στην κορυφή του βράχου υπήρχε μια ταβέρνα όχι τόσο διάσημη για το κρασί της όσο το μπακάλικο-ταβέρνα του Βαλασόπουλου, λίγο πιο πάνω. Γρήγορα το τραμ αντικαταστάθηκε με τρόλεϋ και η πρώτη δοκιμαστική γραμμή ήταν Κυψέλη - Αμπελόκηποι, με την κανονική λειτουργία έγιναν η γραμμή 2, Κυψέλη - Παγκράτι, η γραμμή 3, Πατήσια - Αμπελόκηποι και η 12, Κολιάτσου - Παγκράτι.
Εγκατασταθήκαμε το 54, σκάρτα εκατό μέτρα πιο πάνω από την πλατεία με τα σπίτια αραιά, ένα εργοστάσιο εκεί που αργότερα έγινε το σινεμά  Colosseo -σήμερα σούπερμάρκετ - και κότες ελεύθερης βοσκής. Λύκους και αλεπούδες δεν είχε, τους είχαν διώξει οι καταπατητές των ρεμάτων και του γειτονικού λόφου του Προφήτη Ηλία.
Την ίδια εποχή ασφαλτοστρώθηκε η πλατεία Κυψέλης, επισήμως πλατεία Κανάρη από το ομώνυμο άγαλμα που μαζί με το ιατρείο, τα υπόγεια ουρητήρια και μερικά περίπτερα ήταν ό,τι υπήρχε στην πλατεία. Ηταν κι ο γερο-Ιάκωβος, ο λούστρος, μόνιμα μεθυσμένος και αιώνια τσακωμένος με την γυναίκα του που καθάριζε τα ουρητήρια και προσπαθούσε να τον συμμαζέψει. Με την πάροδο του χρόνου γίνανε διάφορες βελτιώσεις, ανοίχτηκαν κάποια παρτέρια, φυτεύθηκαν κάποια δένδρα αλλά η όλη εικόνα της πλατείας παρέμεινε τραγική. Το άγαλμα άλλαξε θέση γιατί το ενοχλούσε ο απογευματινός ήλιος, το ιατρείο γκρεμίστηκε, τα ουρητήρια έκλεισαν κι έτσι τα σκοτεινά βράδια τα παρτέρια είχαν αυτόματο πότισμα, ο φωτισμός της πλατείας ήταν ασορτί με την αισθητική της. Το άγαλμα την είχε φτηνά γλυτώσει - πριν αλλάξει θέση - όταν ένα λεωφορείο κατέβαινε από την Νέα Κυψέλη -πρόγονος του 022- με σπασμένα τα φρένα. Αφού ανέκοψε λίγη ταχύτητα ξεριζώνοντας το περίπτερο του Ματσαμάκη και κάποια δέντρα στο παρτέρι ο οδηγός κατάφερε να το στρίψει αριστερά και περνώντας σύρριζα από το άγαλμα, το σφήνωσε  στα κάγγελα των ουρητηρίων τερματίζοντας το σλάλομ. Ο ιδιοκτήτης μόλις είχε βγει και ήτανε στο απέναντι πεζοδρόμιο, μάζευε σοκολάτες και τσιγάρα από τα συντρίμια πριν φτάσουν οι πλιατσικολόγοι.
Τα χρόνια πέρναγαν και κάθε δήμαρχος που σεβότανε τον εαυτό του έρριχνε και μια πινελιά στην πλατεία κάνοντας την πιο άσχημη και λιγότερο λειτουργική. Τις περισσότερες φορές δεν προλάβαινε να αποκτήσει μια μορφή και άρχιζε το ξήλωμα για την καινούργια. Οι σπάνιες όμορφες προσθήκες βάστηξαν πολύ λίγο. Ουσιαστικά έγιναν στην μικρή παραπλατεία που είχε σχηματισθεί από τον διάδρομο που χρησιμοποιούσαν μόνο τρόλεϋ και κάποια στιγμή αργότερα ενώθηκε με την μεγάλη, μία απ' αυτές ήταν το άγαλμα της Εύας που σηματοδοτούσε την αρχή από το σύστημα με τις διαδοχικές υδατοδεξαμενές από την πλατεία Κυψέλης μέχρι το τέλος της Φωκίονος Νέγρη. Το μεν άγαλμα θεωρήθηκε αμαρτωλό γιατί η Εύα ήταν ... γυμνή και σκανδάλιζε τους παπάδες, το δε τεχνητό ποταμάκι δεν ταίριαζε με τα γούστα των αιρετών συμβούλων, οπότε ξηλώθηκαν. Το νερό που τρέχει κάτω από το οδόστρωμα της οδού Κρίσσης συνεχίζει τώρα την διαδρομή του υπόγεια προς την οδό Μάρνη, μπορεί να το ακούσει κάποιος στα φρεάτια της πλατείας , στην αρχή της Κρίσσης και έξω από την Δημοτική Αγορά της Φωκίωνος Νέγρη.
Πολύ καλύτερα ήταν τα πράγματα στην άλλη μικρή υπερυψωμένη παραπλατεία μεταξύ Πυθίας και Βελβενδού. Εκεί άπλωνε τις καρέκλες του το ζαχαροπλαστείο Ρεξ, τώρα έχει φιαχθεί μια άσχημη προχειροκατασκευή για να λειτουργεί και τον χειμώνα με σόμπες το καφέ-μπαρ Οξυζεν που το αντικατέστησε. 
Η πλήξη και η κατήφεια επανήλθε στην ασχημότερη -τότε- πλατεία της Αθήνας μέχρι που κάποιος δήμαρχος από σπόντα, δηλαδή αντικαθιστώντας τον εκλεγμένο που πήρε μεταγραφή για υπουργός, της έδωσε τη σημερινή μορφή.
Πρώτη φορά με την πλατεία θα ασχολήθηκε κάποιος ειδικός και της έδωσε λειτουργικότητα και χάρη, σωστό φωτισμό. Μέχρι τότε, απ' ό,τι φαίνεται, το μόνο που ενδιέφερε ήταν οι προμήθειες από τους διαγωνισμούς. Την ίδια εποχή βέβαια είχε αρχίσει η εγκατάσταση των μεταναστών και η πλατεία έγινε στέκι τους εκτοπίζοντας τους παλιούς κατοίκους που ποτέ τους δεν χάρηκαν μια ωραία πλατεία. 
Είναι η πρώτη φορά που για τόσα πολλά χρόνια η πλατεία δεν άλλαξε μορφή, άλλαξε όμως η χρήση της με την κρίση. Το μόνο καλό της κρίσης ήταν που εξαφάνισε τις περιπλανώμενες στην πλατεία πόρνες που αναζητούσαν πελατεία στους περαστικούς και τους θαμώνες των καφενείων.
Σήμερα όλοι οι άνεργοι εργάτες έχουν κάνει κατάληψη στα παγκάκια και με κάτι βρώμικα χαρτοκιβώτια και καρέκλες ξεχαρβαλωμένες δημιουργούν καρεδάκια παίζοντας τυχερά και τεχνικά παιχνίδια με τα θορυβώδη σχόλια των πολυπληθών θεατων. Δίπλα τους παρατημένα μπουκάλια και κουτάκια από μπύρες, χαρτοπετσέτες από φαγωμένες τυρόπιττες κι άλλα σκουπίδια σαν ντεκόρ. Τους συναγωνίζονται επάξια οι "παραγωγοί" και διάφοροι πραματευτάδες κάποιες Κυριακές που κάνουν κατάληψη πουλώντας "σε τιμή ευκαιρίας" αμφιβόλου ποιότητας πραμάτειες. Ειλικρινά θα ήθελα να τελειώσει η κρίση μόνο και μόνο για να μη βλέπω αυτό το ξεφτιλιστικό θέαμα.
Η Κυψέλη είχε μια σπάνια ομορφιά γι αυτό και ήταν η κατ' εξοχήν καλλιτεχνούπολη μέχρι να ανακαλυφθεί η αντιπαροχή και να γίνει η περισσότερο πυκνοκατοικημένη συνοικία των Αθηνων. Ειδικά η πλατεία Κυψέλης είναι ένα μέρος με φυσική δροσιά το καλοκαίρι- όταν η Φωκίωνος βράζει. Πιο μικρός σκεπτόμουνα πως θα ήταν ιδανικός τόπος για να περνάνε την μέρα τους συνταξιούχοι αν βέβαια την βελτιώνανε λίγο. Η βελτίωση ήρθε αλλά μαζί ήρθαν και οι καταληψίες οπότε το όνειρο έμεινε απραγματοποίητο.

Παρατηρώ τους συντοπίτες μου, όπως τα χρόνια περνάνε, να κάνουν ότι μπορούν για να εξαφανίσουν τα σημάδια του. Αλλος βάφοντας τα μαλιά του κομοδινί, άλλος με περρούκα, άλλος με νεανικό ντύσιμο κι άλλος με ... βιάγκρα. Είναι γλυκό το νέκταρ της ζωής και ψάχνουν για μερικές ακόμα σταγόνες. Σκέφτομαι πόσο μοιάζει η ζωή τους με το χρονικό της πλατείας, δεν βρέθηκε ποτέ η κατάλληλη στιγμή να συνταιριάξουν η ομορφιά, η λειτουργικότητα και η χρήση. Αυτή που το κατάφεραν στη ζωή, έχουν φύγει από την Κυψέλη από τα χρόνια του 80.

                     

Περπατώντας

Καμμιά φορά τα βήματα κατά που θέλουν αυτά σε πάνε κι έτσι προχθές κατηφορίζοντας αντί να πιάσω την εμπορική Κυψέλης ή την κοσμική Φωκίωνος Νέγρη, βάλθηκα να περπατώ στο πολύ στενό πεζοδρόμιο της Καλογερά και κάθε τόσο να μαζεύω το χέρι μου μη μου το φάει κανένας καθρέπτης διερχόμενου αυτοκινήτου. Ερημος ο δρόμος από τότε που έκλεισε η "Συκιά", μια παραδοσιακή ταβέρνα που γκρεμίστηκε να γίνη πάρκινγκ  για καλύτερη χρηματική απόδοση. αλλά η κρίση εξαφάνισε πολλά αμάξια και μόνο δυο τρία είναι τώρα παρκαρισμένα στο μεγάλο οικόπεδο. Απέναντι το υπόγειο μιας πολυκατοικίας από τις παλιές, αυτές που βλέπανε σε δυο παράλληλους δόμους, με κανονική είσοδο από τη μία και είσοδο υπηρεσίας από την άλλη. 
Ο φόβος κι ο τρόμος των ταξιτζήδων, τώρα που έχει παραγραφεί το αδίκημα μπορώ να το περιγράψω.

Το είχα μάθει από ένα συμμαθητή μου που έμενε στην Αγίας Ζώνης , εκεί υπήρχαν πολυκατοικίες που είχαν έξοδο και από το στενάκι της Ξάνθης. Μια φορά λοιπόν παρ΄ ότι δεν είχα λεφτά πήρα ένα ταξί, είπα στον οδηγό πως θα του φέρω τα λεφτά από το σπίτι και τον οδήγησα στην Αγίας Ζώνης. Κτύπησα κάποιο κουδούνι στην τύχη κι όταν μου άνοιξαν κατέβηκα στο υπόγειο, προχώρησα στον διάδρομο, άνοιξα το πορτάκι της αυλής βγήκα στην οδό Ξάνθης και πήγα σπίτι μου, λίγα τετράγωνα πιο κει, με τα πόδια. Δεν έμαθα ποτέ πόσες ώρες περίμενε ο ταξιτζής να του φέρω τα λεφτά ή αν κτύπαγε απελπισμένος τα κουδούνια, πάντως τώρα το δίπορτο δεν υπάρχει πλέον, έχουν λάβει τα μέτρα τους. Και στην Φωκίονος Νέγρη υπάρχουν πολυκατοικίες που κάποτε είχαν κι άλλη έξοδο.

Σ' αυτή την υπόγεια αυλή της Καλογερά λοιπόν, έπεσε το μάτι μου στη γατούλα της φωτογραφίας. Με κοίταζε, την κοίταζα, μετά μου έκλεισε τα μάτια -φιλικό σημάδι είναι αυτό- αλλά δεν μου' ρχότανε όταν την φώναζα ούτε μπορούσα να την πλησιάσω. Απειρες μνήμες της γάτας μου της  Breeze ξύπνησαν μεσα μου καθ' ότι η γατούλα δεν της έμοιαζε απλώς, ήταν της ράτσας και των χρωμάτων της. Μου γεννήθηκε η επιθυμία  να  τη χαϊδέψω, να νοιώσω ξανά στα χέρια μου την υπέροχη αίσθηση από το μετάξι του τριχώματος  αυτών των ζώων. Περίμενα πάνω από μισή ώρα μήπως κάποιος φανεί από την μισάνοιχτη πόρτα του υπογείου διαμερίσματος αλλά τίποτε. Γυρνώντας σπίτι μου η υποψία  μου επιβεβαιώθηκε : ήταν ένα από τα παιδιά της Breeze σε μία από τις πρώτες γέννες της μπορείτε να το επιβεβαιώσετε, είναι το γατάκι αριστερά στη φωτογραφία στο τέλος της ανάρτησης, μαζί με την  Breeze  και άλλα δυο αδελφάκια του. Θυμάμαι ήταν στο διάστημα που είχα τρεχάματα σε νοσοκομεία για το παιδί μου και τα είχα δώσει σ' ένα petshop να τα προωθήσει γιατί δεν είχα εγώ καιρό γι αυτό, ούτε τα παιδιά μου.

Από τότε κατηφορίζω μόνο από την Καλογερά και τρώω κάνα μισάωρο την φορά θαυμάζοντας το Breezόπουλο. Δεν ξέρω πως έφτασε εκεί αλλά πρέπει να περνάει καλά γιατί έχει άφθονο χώρο και πάντοτε υπάρχει ξηρά τροφή και νερό στα πιατάκια και ένας μαλιαρός πυρόξανθος γάτος για παρέα. Δεν έχει τύχει να δω τ' αφεντικά της αλλά που θα μου πάει, κάποτε θα τους πετύχω κι ελπίζω να με αφήσουν να την χαϊδέψω.