Επί τη εορτή

Μια που φέτος συμπίπτει η αλλαγή  πενταετίας  (μου) και ο εορτασμός του Αγίου Γεωργίου στην ώρα του, το παρόν ιστολόγιον κερνά τους ηλικιακά ώριμους επισκέπτες του μουσικά μεζεδάκια ανάλογα της πενταετίας τους. Μερικά πράγματα όπως η όπερα και το καλό κρασί εκτιμώνται καλύτερα με την πάροδο των ετών οπότε οι νεότεροι των εικοσιπέντε ετών ας μη παραπονούνται που δεν ελήφθη πρόνοια και γι αυτούς. Θάρθει κι αυτών η σειρά.
Εννοείται πως μετά τα εξήντα όλες οι πενταετίες το ίδιο είναι, όπως λέμε σβυστής λυχνίας...

Από το βιβλίο μου τα Διαφυσικά αντιγράφω :

76 ( η σκάλα της ζωής)

_____________________________________________________________________

 

    Μίαν ημέραν ο ιατρός, εις την αυλήν του Αντωνίου ευρισκόμενος, παρετήρησεν μικρόν πτηνόν ιστάμενον επί της κυκλικής κλίμακος, της φερούσης εις το αίθριον του πρώτου ορόφου της οικίας, ένθα γείτονες αγαθοί διέμεναν. Στραφείς προς τον Αντώνιον, περί της εικόνος της κλίμακος της ζωής, ηρώτησεν. Ο Αντώνιος αντιληφθείς τον συνειρμόν του είπεν :

- Πάμε μέσα. Θα σου εξηγήσω μετά μουσικής. 
Ηύρεν τας καταλλήλους μαγνητοταινίας και είπεν

- Πουλάκι στη σκάλα, σκάλα της ζωής, σκάλα του Μιλάνου, όλα σ’ ένα τραγούδι τά’ βαλα.

Ηρχισεν άδων.  

- Νέοι οταν είμαστε πηδούσαμε

Αριες του Πουτσίνι τραγουδούσαμε

Το πουλί μας πάντοτε ψηλά

Ήταν αετός, ήταν χαρά .

Από την «Madama Buterfly» μία άρια ηκούσθη

 (Περνάνε τα χρόνια Anna)

- Βήμα, βήμα στα τριάντα φτάσαμε

τον κουρέα δεν τον ξεπεράσαμε

μας αρέσει τώρα ο Ροσσίνι

το πουλί μας ζωηρό, σαν καναρίνι

 

ah, bravo Figaro, bravo, bravissimo, fortunatissimo per verita…(Il Barbiere di Seviglia). Ο ιατρός εμειδίασεν.

 (Λατρεμένε μου Dmitri)

- Στα τριάντα πέντε μόλις μπήκαμε

Οπερες του Ντονιτσέτι βρήκαμε

Η Φαβορίτα να μας κάνει μάγια

Το πουλί μας μοιάζει κουκουβάγια

Spirto gentil, ne’ sogni miei, brillasti un di, ma ti perdei…( La Favorita)

Το άσμα απήλαυσεν ο ιατρός

( το αγαπημένο κομμάτι του πατέρα μου)

- Στα σαράντα γίναμε σοφοί

Νοιώθουμε καλά τη μουσική

Το πουλί μας πάντοτε σε φόρμα

Βάλε του Μπελίνι, Νόρμα

 

 Η θεϊκή εκτέλεση  της Μαρίας Κάλλας εις την Casta diva, ηκούσθη

 (τι να πει κανείς...)

- Τα σαρανταπέντε όταν πιάσαμε

Του Μπιζέ την Κάρμεν δοκιμάσαμε

Το πουλί μας σαν τον κύκνο αργό

Βόηθα μας και συ να σηκωθώ 

la bas, la bas, sous la montagne... την οδαλίσκην ενεθυμήθη ο ιατρός

 (αγαπημένες φωνές)

- Τα πενήντα όταν τα πατήσαμε

Τη δουλειά του Βέρντι εκτιμήσαμε

Θέλουμε ν’ακούμε την Τραβιάτα

Το πουλί μας κυνηγάει η γάτα  

Parigi, oh cara, noi lasciaremo...ο ιατρός συνεκινήθη ταυτίζων εαυτόν μετά του Αλφρέδου

 (μεγάλες, πολύ μεγάλες φωνές)

- Στα πενηνταπέντε έχει ζόρια

Να κοιμόμαστε θέλουμε χώρια

Το καφέ μας πίνουμε πιά σκέτο

Κι’ όλο τραγουδάμε Ριγκολέττο

La donna e mobile qual piuma al vento…ο ιατρός ηυφράνθη εκ του κάλλους της μουσικής

 (προσωπική μου επιλογή)

- Είδατε στην ηλικία αυτή

Δεν μιλάμε πιά για το πουλί

Το θυμόμαστε αραιά και που

Να το κυνηγάει η αλεπού

Ενα χορικόν απο το «Δον Κάρλο» ηκούσθη. Ο ιατρός έστρεψεν το βλέμμα εις τον ομώνυμον πίνακα.

 (θεϊκός Βέρντι)

 

- Φτάσαμε λοιπόν και στα εξήντα

Τώρα εκτιμούμε την Αΐντα

Που έχει μουσική περιπαθή

Μήπως το πουλί μας σηκωθεί

(αξεπέραστο)

 Το εμβατήριον του θριάμβου (Marcia trionfale) έκλεισεν την παράστασιν. Ο ιατρός ήτο ενθουσιασμένος.

 - Υπέροχον, ανέκραξεν, και οι στίχοι και η μουσική επένδυση. Τι τίτλο έχει ;

-  Το πουλάκι ανεβαίνει τη σκάλα, απήντησεν ο Αντώνιος.

77 ( Πεπίνο)

_____________________________________________________________________

 

  - Πρόσεξα ότι μετά τα πενήντα μόνο σε όπερες του Βέρντι αναφερόσουνα. 
Ο Αντώνιος απεδέχθη την παρατήρησιν του ιατρού, την οξύτητα της αντιλήψεώς του, θαυμάσας.

- Πραγματικά, μετά τα πενήντα, όπερες μόνο του Βέρντι άκουγα.

- Γιατί ;

- Νομίζω, γιά μένα είναι, πως να στο πώ, είναι το κορύφωμα της μουσικής, το τέλος .

 - Υπάρχει εξήγηση ;

 -  Οχι γιά όλους. Εσύ μπορείς να το καταλάβεις. Ο Τζιουζέππε  Βέρντι εκτός από χαρισματικός συνθέτης είχε την τύχη να γνωρίσει μιά βεντέττα της όπερας πού αργότερα έγινε η δεύτερη και μέχρι το τέλος γυναίκα του. Η πρώτη πέθανε καθώς και τα δυό μικρά παιδιά του από επιδημία. Δεν έχει σημασία αν τον βοήθησε στα πρώτα του βήματα, όταν ήταν άγνωστος ακόμη, όσο ότι βρήκε σ’ αυτήν τον άνθρωπο που του ταίριαζε.

    Λεγόταν Τζιουζεπίνα Στρεπόνι ή Πεπίνα και ήταν ο Πεπίνο της. Κουβάλησε το βαρύ φορτίο της φροντίδας μιάς μεγαλοφυϊας. Μόνον άνθρωπος απαλλαγμένος από όλα τα βάρη της ζωής, πρόσεξε λέω απαλλαγμένος, όχι να τα φορτώσεις σε άλλον, μπορεί να φτάσει σε τέτοιο συνδυασμό έμπνευσης και δουλειάς. Αλλοι δεν δίνουν σημασία στο ότι είχαν το ίδιο όνομα, το θεωρούν τυχαίο. Εσύ έχεις όμως τις θεωρίες σου.

     Ο ιατρός επρόσεξεν ότι όσην ώραν ο Αντώνιος ωμίλει, οι μελωδίες του Βέρντι κατέκλυζον τα ώτα του. Είχεν σαφώς πεισθεί. Επειτα ο νους του εκινήθη εις τον έλληνα «Βέρντι», τον Μάνο Χατζηδάκι. Από Κρητικούς είχεν ακούσει ότι το όνομα Μάνος, ενίοτε προφερόμενον Μανός, τι το επαναστατικόν περιείχεν, εις ανθρώπους ανατρέποντας τα κατεστημένα, αποδιδόμενον.