Το 2014

Κατά την συνηθισμένη αριθμητική ανάλυση έχουμε τους εξής τρόπους που σχηματίζεται ο αριθμός της φετεινής χρονιάς :

2014 = 2 x 19 x 53 
(σε γινόμενο πρώτων παραγόντων) 

ή
2014 = 2 x 1007
ή
2014 = 19 x 106
ή
2014 = 53 x 38

Αν τώρα σας λένε κάτι αυτοί οι αριθμοί είναι προσωπικό σας θέμα ( και πρόβλημα ). Βέβαια οι αριθμοί 1, 2 και 4 έχουν την σημασία τους την οποίαν ασφαλώς θα γνωρίζετε από τους αριθμομυθομανείς που ασχολούνται μαζί τους από την αρχαιότητα (μονάδα= θεός το δύο- ζευγάρι, το τέσσερα τετρακτύς κ.τ.λ. ), για το 0  μόνο φρέσκα πράγματα θα βρείτε γιατί σαν αριθμός το μηδέν εφευρέθηκε περί το 1000 μ.Χ.

Για τους αριθμούς 19, 38, 53, 106 και 1007 αποτανθείτε στους ειδικούς αριθμολάγνους

Ενας  άλλος τρόπος που σχηματίζεται το 2014 είναι από άσπρα αμύγδαλα στην βασιλόπιττα, όπως φαίνεται και στην φωτογραφία.

Προβλέψεις δεν θα ήθελα να κάνω ας ευχηθώ μ΄ολη την δύναμη της καρδιάς μου τα καλύτερα για όλους σας .

Η γυφτοποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου

 Η φωτό από το google ως συνήθως

Η γυφτοποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου είναι ολοφάνερη πλέον όχι μόνο στις ανώτερες βαθμίδες της με τις οποίες ασχολούνται τα ΜΜΕ αλλά και στον τελευταίο υπάλληλο της κρατικής μηχανής που κοιτάζει πως μπορεί να αρπάξει οτιδήποτε πριν την  επερχόμενη κατάρρευση, μέχρι και τα στυλό αρπάζουνε τώρα, όχι μόνο τα Α4 χαρτιά...
Την ώρα που στις εφημερίδες και τα κανάλια πρωταγωνιστούν ο Λιάπης, ο Τομπούλογλου, ο Βενιζέλος και οι λοιποί συγγενείς, οι δηλώσεις των Σαμαρά-Στουρνάρα και των άλλων αστέρων της οικονομομπουρδολογίας για το τι χρειάζεται η χώρα θεωρούνται ... φυσιολογικές : Ανάπτυξη !
Η εύγλωττη σιωπή του Τσίπρα και των λοιπών αντιπολιτευομένων δυνάμεων λέει πολλά : νομικά η σιωπή είναι συγκατάθεση!
Και φυσικά πριν εξετάσουν αν πραγματικά χρειαζόμαστε...ανάπτυξη περνάνε στο επόμενο στάδιο: πως θα την πετύχουμε την ρημάδα την ανάπτυξη, αυτό λέγεται ...πολιτική !  Ελα μου ντε!!
Ας εξετάσουμε στα γρήγορα την περιβόητη ανάπτυξη που χρειαζόμαστε, κατά τις σοφές μας κεφαλές, στους τομείς που υπάρχουν στην χώρα :
Στον αγροτικό τομέα δεν νομίζω πως υπάρχουν σοβαρά περιθώρια,  ήδη γη και θάλασσα παρουσιάζουν σημεία "κόπωσης" από την υπερεκμετάλλευση των πόρων.
Στον βιομηχανικό τομέα είναι τουλάχιστον ανέκδοτο να συναγωνισθείς τις πολυπληθυσμιακές χώρες της Ασίας στο ημερομίσθιο για την ελαφριά μορφή της, η βαριά βιομηχανία δεν υπάρχει εδώ.
Στον τουριστικό τομέα θα θυμίσω ότι φέτος πιάσαμε κορυφή σε πληρότητα αλλά δεν σωθήκαμε, ούτε μπορούμε να σηκώσουμε τις τιμές γιατί καραδοκούν κι άλλες χώρες ανταγωνιστικές κι ας μην ξεχνάμε πως οι μισοί άνθρωποι στον κόσμο δεν πηγαίνουν δεύτερη φορά στο ίδιο μέρος.

Ξέρω πως δεν θα μου απαντήσει ο πρωθυπουργός, όχι γιατί δεν με καταδέχεται αλλά γιατί δεν θα έχει τι να πει. Για τον ίδιο λόγο δεν τον ρωτάνε τα άλλα κόμματα μέσα στην βουλή :

ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ κ. ΣΑΜΑΡΑ ;
συγκεκριμμένα πράγματα, όχι αερολογίες !

Μήπως εννοείται την παγκόσμια πρωτοτυπία να φορολογείται κάτι που δεν αποφέρει κέρδος, όπως η κατοχή του οικοπέδου ; 
Αυτό είναι ανάπτυξη ή μήπως η περαιτέρω -έμμεση τώρα- μισθολογική αφαίμαξη ; Θα έλεγα την καταλήστευση των ταμείων αλλά σε πρόλαβαν οι προηγούμενοι.
Ας σοβαρευθούμε λιγάκι. Χωρίς τις μπούρδες περί ανάπτυξης σε συνθήκες πραγματικής οικονομίας τίποτε δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά στα τελευταία είκοσι χρόνια, οι εισαγωγές είναι περίπου 10%  μεγαλύτερες των εξαγωγών. Το κενό αυτό εξισορροπούσε  προ ευρώ ο πληθωρισμός με αποτέλεσμα να έχουμε ακριβά αυτοκίνητα και τηλεοράσεις  αλλά υποφερτό επίπεδο διαβίωσης με τα ελληνικά προϊόντα. Τα πρώτα χρόνια της νομισματικής ένωσης αυτό το έλλειμμα καλυπτότανε με τα πακέττα στήριξης τα οποία ναι μεν δεν αξιοποίηθηκαν αλλά δεν θα έλυναν το πρόβλημα, απλά θα καθυστερούσανε την κρίση όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης που αντιμετωπίζουν σε μικρότερο βαθμό το ίδιο πρόβλημα με την Ελλάδα, δηλαδή την ροή των ευρώ προς την Γερμανία με αποτέλεσμα τα άδεια ταμεία μια που δεν μπορούμε να κόψουμε πληθωριστικό νόμισμα . Εχουμε βέβαια τώρα φτηνά αυτοκίνητα και τηλεοράσεις προς μεγάλη ικανοποίηση των χωρών που τα παράγουν αλλά το μεροδούλι δεν φτάνει πια για το μεροφάϊ.
Νομίζετε πως αυτό θα το αντιμετωπίσει η ανάπτυξη ;  
Μπορεί να το πιστεύει ο Τσίπρας που δήλωσε την πίστη του στο ευρώ την πρώτη μέρα που ο Σύριζα έγινε κόμμα από...συνασπισμός -ουδεμία σχέση με τον γνωστό Μανωλιό και το βρακί του- αλλά δεν το πιστεύει πια ο κατώτερος υπάλληλος των δημοσίων υπηρεσιών που βλέπει στα πλαίσια της...ανάπτυξης να μην υπάρχει χαρτί καθαριότητας στις τουαλέττες, να μην λειτουργούν τα φωτοτυπικά  και κοιτάζει κι αυτός να διαγουμίσει ότι του είναι πρόσφορο. Γιατί λογω θέσης έχει ήδη αντιληφθεί πως η γυφτοποίηση  φαίνεται μεν πρώτα στα κατώτερα στρώματα αλλά ξεκινά από τα ανώτερα  και παίρνει τα μέτρα του. 

Δεν έχει δώρα, καρδιά μου

 

 

Σαν άκουσε τα τύμπανα να πλησιάζουν

τις τσέπες έψαξε ασυναίσθητα

 

Δεν είχε πια δώρα να  δώσει

παρά αισθήματα γραμμένα σε χαρτί,

σ' ένα χαρτί καμένο

στο εικοσιένα της ζωής

και μια φωνή να συνοδεύει

ως πέρα τον αντίλαλό τους.

 

Ο Αμερικάνος

Well, you're sitting back 

In your rose pink Cadillac

Making bets on Kentucky Derby Day

Αμερικάνος ήταν το παρατσούκλι που πήρε αβίαστα όταν αποφάσισε, στα 55 του, να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη από την Νέα Υόρκη όπου πήγε πιτσιρικάς, σκάρτα είκοσι παρατώντας εδώ σπουδές και οικογένεια.
Μαθημένος σε άλλον τρόπο ζωής χρησιμοποιούσε πολλές φορές την φράση "εσείς οι Ελληνες" θέλοντας να τονίσει την διαφορά νοοτροπίας και όχι την φυλετική. Εκδήλωνε αρκετές φορές αυτή την ειδοποιό διαφορά όταν έψαχνε στο τηλέφωνο ή δια ζώσης τον υπεύθυνο για κάποιες από τις συνηθισμένες τρελλές αποφάσεις των κρατούντων που φυσικά είχαν συχνά σαν αποτέλεσμα την απόσυρση ή την αδράνεια ή και ακόμα το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα όπως π.χ. το κίνητρο της εθελουσίας εξόδου των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ που επιβάρυνε σημαντικά το Δημόσιο αντί να το ελαφρύνει.
"Πρέπει να επιστρέψουν τα λεφτά αυτοί που τα πήραν αλλιώς δεν θα μπορέσετε να ορθοποδήσετε", έλεγε, "αν δεν τα πάρεις από αυτούς που ευνοήθηκαν παράλογα, δεν πρόκειται να υπάρξει αποδοχή στα μέτρα που πάρθηκαν για την κρίση, ο καθένας θα ζητάει εξαίρεση και με το δίκιο του και στο τέλος θα γίνει μια τρύπα στο νερό".
Με το ίδιο σκεπτικό αντιμετώπιζε  τα προβλήματα με τους γείτονες παραμένοντας μοναχικός αφού κανένας δεν σκεπτότανε το κοινό καλό αλλά μοναχά την πάρτη του. Σιγά-σιγά συνήθισε στην μοναξιά του αφού με ελάχιστες εξαιρέσεις πάλι μοναξιά αισθανότανε με όποιον κι αν συζήταγε. Μόνο με τους παλιούς συμμαθητές του -που ήξερε τον χαρακτήρα τους- συντηρούσε έναν διάλογο, τις περισσότερες φορές  τηλεφωνικό και στο επίπεδο της τότε ηλικίας, ήταν από τα λίγα πράγματα που τον έκαναν να χαμογελά.
Λιγόλογος ποτέ δεν εξιστορούσε τι έκανε στην Νέα Υόρκη  εκτός από το ότι παντρεύτηκε, χώρισε και δεν έκανε παιδιά, βασικός λόγος για την πρώϊμη επιστροφή του. Τα εν Ελλάδι ενδιαφέροντα του ήταν -εκτός από την πολιτική- η γατούλα του και ο τζόγος και συγκεκριμμένα ο ιππόδρομος. Συνηθισμένος στην καθημερινή ιπποδρομιακή εφημερίδα της Αμερικής με την οποίαν μπορούσε να περάσει ολόκληρη την μέρα του μελετώντας, αναζητούσε κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα όπου μόνο κάτι θλιβερά περιοδικά κυκλοφορούσαν- όσο μεγαλύτερη η κυκλοφορία τους, τόσο περισσότερο παραπληροφορούν τον κόσμο, ίδια με τις πολιτικές σας εφημερίδες, έλεγε. Σαν ασκήσεις μνημονικού προσπαθούσε μέσω των γενεαλογικών στοιχείων να αναλύσει τις ελληνικές κούρσες στην αρχή, μετά παρακολουθώντας τις συστηματικά άρχισε να σχηματίζει την δική του άποψη. Δεν ήταν φιλοχρήματος για να τον ενδιαφέρει το κέρδος, αλλά έβλεπε το παιχνίδι του σαν προσωπικό στοίχημα, τρελλαινόταν όταν έχανε. Με το ίδιο σκεπτικό παρακολουθούσε τις διεθνείς μεγάλες ιπποδρομίες και φυσικά πάνω από όλα τις κούρσες του Τριπλ Κράουν. Οπως πολύς κόσμος απογοητευότανε που εδώ και τόσα χρόνια δεν βρισκότανε ένα άλογο να το κατακτήσει. 
Πολύ μικρότερο ήταν το ενδιαφέρον του για το ποδόσφαιρο, αν και έπαιζε καλή μπαλίτσα μικρός.
Ετσι πέρναγε ο καιρός μέχρι που κάποτε τα τηλεφωνήματά του αραίωσαν πολύ, κι ο ίδιος δεν σήκωνε το ακουστικό. Κάποιος από τους ελάχιστους συνομιλητές του ενημέρωσε την αστυνομία. Τον βρήκαν σπίτι του νεκρό από καρδιά.

Καλή του ώρα

++

Ειδοποιός διαφορά

Είδα χθες το ματς ΠΑΟΚ-Απόλλων, αυτό που ήρθε 0-0 και ... ξανάνιωσα ! Ναι, πέρα από τη στιγμιαία στενοχώρια νόμισα πως ήμουνα στα χρόνια του 70 κι έβλεπα έναν ΠΑΟΚ να φτιάχνει 30 τελικές, να παίζει μπαλάρα, να σπάει το τείχος της άμυνας και ... να μην βάζει γκολ. Ακριβώς σαν την ομάδα του Κούδα, αυτή που πήρε μόνο τρεις τίτλους αντί για δεκατρεις.
Κι όπως τότε αντίπαλος όχι η ομάδα αλλά  ο πρόεδρος του ΟΣΦΠ αλλά με μια διαφορά τότε γραφότανε με γιώτα, τώρα γράφεται με ήτα...

 εφοπλιστής

εφοπληστής

Τεράστια η διαφορά τους. Ο ένας έβαζε λεφτά στο ποδόσφαιρο, δεν δίστασε να δώσει  πριμ ακόμα και στους παίκτες του ΠΑΟ για την πορεία τους στο Γουέμπλεϋ κι ο άλλος βγάζει ουσιαστικά κέρδος από το ποδόσφαιρο προσποριζόμενος τα λεφτά από το τσάμπιονςλιγκ, την συμμετοχή στο οποίο εξασφαλίζει με μαφιόζικες μεθόδους. Και επί Γουλανδρή υπήρχε πίεση στους διαιτητές αλλά με μέτρο, δεν ξεφτίλιζαν το άθλημα όπως σήμερα με αποτέλεσμα ακόμα κι ο πρωταθλητής να παίζει σε μισοάδειο γήπεδο. 

Και το κυριότερο, όταν ο Γουλανδρής κατάλαβε που πηγαίνανε τα λεφτά που έδινε για να κερδίζει ο Ολυμπιακός, μετά από εκείνο το περιβόητο ματς με την Αντερλεχτ (*)στην Πάτρα, τους έφτυσε και δεν ξαναασχολήθηκε με την βρώμα που απομυζούσε τον ΟΣΦΠ.

Ενώ αντίθετα σήμερα δοξάζεται το ραμολιμέντο που βγαίνει μετά από κάθε διαιτητικό όργιο υπέρ του ΟΣΦΠ να μας πει πως ευνοείται ο...ΠΑΟΚ !!

η μία όψη

η άλλη όψη

Το τελευταίο κρεσσέντο του εν λόγω κατάφερε να τρομοκρατήσει τους διαιτητές που τρέμουν να μη χάσουν την παχυλότατη αμοιβή τους - περισσότερα από δυο χιλιάρικα το ματς-  ξεφτιλίζοντας κάθε έννοια δικαίου η μάλλον του δικαίου που ισχύει στον κόσμο των ζώων.

Ισως όμως επειδή έγινε παραμονές του αγώνα με την Αντερλεχτ -πάλι- να σηματοδοτήσει το τέλος μιας μαύρης (και όχι ερυθρόλευκης) για το ποδόσφαιρο, εποχής.

(*) Για τους νεώτερους η ιστορία έχει ως εξής : Την περίοδο 74-75 το πρώτο ματς στο Βέλγιο μεταξύ Αντρλεχτ και Ολυμπιακού έληξε 5-1, άδικο για τον ΟΣΦΠ βάσει εμφάνισης. Οντας τότε νωπή η ανατροπή του 4-1 του Ερυθρού Αστέρα από τον ΠΑΟ με 3-0, σκέφτηκαν και οι ερυθρόλευκοι το 4-0 στο γήπεδο της Πάτρας όπου θα παιζόταν η ρεβάνς λόγω τιμωρίας του γηπέδου του ΟΣΦΠ. Μέσα στα "πλάνα" ήταν κι ο Ούγγρος διαιτητής Παλοτάϊ αλλά το "δέμα" δεν έφτασε σ' αυτόν κάπου "σκάλωσε" στα γρανάζια της διοίκησης κι έφτασε μόνο -λένε οι κακές γλώσσες- ένα ρολόϊ. Ο διαιτητής έσπρωξε τον Ολυμπιακό μέχρι το 3-0 και εν συνεχεία τον έσφαξε στερώντας του το 4ο γκολ με όλους τους τρόπους. Εξαλλος ο Γουλανδρής εγκατέλειψε το ίδιο βράδυ την προεδρία και δεν ξαναπάτησε όσο ζούσε σε αγώνα του ΟΣΦΠ.

Η κρίση της κρίσης

Η εποχή που η φράση "μη φας, έχουμε γλάρο" μπορεί να γίνει πραγματικότητα πλησιάζει ταχύτερα ίσως απ' ότι νομίζουμε. Φίλε Ιωνάθαν, από μένα δεν κινδυνεύεις αλλά πρόσεχε που πηγαίνεις να ξεκουραστείς.

Βαδίζοντας πια για τον πέμπτο χρόνο η κρίση έγινε κομμάτι της ζωής μας. Η ανεργία, η φτώχεια, η κατήφεια έγιναν μέρος της καθημερινότητας ακόμα και στις ευγενείς συνοικίες που η κρίση δεν ακουμπούσε πρώτα.  Αμα εξαντλήσεις τα σκουπίδια των συνοικιών της πόλης λογικά αρχίζεις να ψαχουλεύεις τα απορρίματα των βορείων και νοτίων προαστίων γιατί στις φτωχοσυνοικίες δεν περισσεύει πια το ευρώ για μπύρα ή κόκα-κόλα άρα δεν θα βρεις αλουμινένιο κουτάκι για σερμαγιά...
Με τον φετεινό χειμώνα όμως τα πράγματα σφίξανε. Μια δεύτερη γενιά ρακοσυλλεκτών εμφανίσθηκε που πλέον ψάχνει τα ψαγμένα από άλλους σκουπίδια χωρίς να αναζητά τον πρωτογενή στόχο του χαρτίου και του μετάλλου για την ανακύκλωση. 
Τι ψάχνει ;
Ο,τι μπορεί να χωρέσει το μυαλό, τα πάντα, γιατί απλά δεν έχει ΤΙΠΟΤΕ !
Κουρέλια για να φορέσει ή να σκεπαστεί το βράδυ, πεταμένα πιάτα και ποτήρια, ένα πλαστικό για να μη βρέχεται κι ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους κι η φαντασία του ανθρώπου. Ξεχωρίζουν από τους άλλους ρακοσυλλέκτες γιατί δεν ψάχνουν μέσα στον κάδο αλλά βγάζουν τις σακούλες έξω, τις ψαχουλεύουν ξεσκίζοντας τις και τις παρατάνε.αδιαφορώντας για τις συνέπειες- λεπτομέρειες στο δράμα τους.

Είναι η κρίση της κρίσης...

Το σήμερα σαν παλιά αφήγηση

Τον Νοέμβρη του δεκατρία πείνα βαριά κι ασήκωτη έπεσε στους μετανάστες, τι δεν υπήρχανε δουλειές σ' οικοδομές και σε χωράφια.
Οι πιο καπάτσοι απ' αυτούς πιάσανε τις παραλίες να ψαρεύουνε κάνα μαλάκιο με σαλαγγιά, την πείνα τους να ξεγελάσουν ή για να το πουλήσουνε σε καμιά νοικοκυρά δυο-τρία ευρώ πιο κάτω απ' την τιμή του.
Οσοι ήσαντε τεχνίτες πιάσανε τη μεσινέζα και κυνηγούσαν τα λιμά του ενάλιου πλούτου της χώρας που τους φιλοξενούσε. Χόρτασαν στο τηγάνι και ζεσταθήκανε με κακαβιά μα σαρωθήκανε τα σπουργιτάκια της ακτής από πέρκες και χάνους μέχρι σπαράκια και τσιπουρίτσες.
Κι ήταν πολλοί, πάρα πολλοί, σε κάθε βράχο κι ένας κι ανάμεσά τους που και που έβρισκες κανένα δικό μας ξέμπαρκο. Σύντομα οι ακτές αποψιλώθηκαν από το εντατικό της υπεραλιείας, οι επαγγελματίες αναγκάσθηκαν να ρίχνουν τα εργαλεία τους πιο ανοικτά μεσ' στο χειμώνα και να τους βασανίζει ο κυρ Βοριάς και το ψιλόβροχο.

Δύσκολα βγαίνει το ψωμί σαν ξεμακραίνεις κάβο, ίδια με τους απόμαχους που τους πετσόκοψαν την σύνταξη. Και ν' αχνοφαίνεται ο πιο δύσκολος Δεκέμβρης...

Ο καιρός των ποιητών

Ο θάνατος της ποίησης

.

Ζούμε περίεργες εποχές, νομίζω. Θαρρώ πως πίσω από δέντρα κρυμμένοι ο Σεφέρης  ή και ο Ντύλαν βλέπουν δικούς τους στίχους μαύρους, προφητικούς έτοιμους να επιβεβαιωθούν, όχι για να τους δικαιώσουν, μα να τους αφανίσουν.Υποχωρεί η ποίηση σαν η απόγνωση θεριεύει.
Εχω την εντύπωση πως η κοινωνία μας, η κοινωνία της Ευρώπης, η κοινωνία όλου του κόσμου γερνάει. Γερνάει η νεολαία χωρίς ιδανικά, γερνάνε οι εργαζόμενοι απ' την αναδουλειά, γερνάν και οι γεροντότεροι από τα γηρατειά.
Γερνάει ίσως κι η γη μας από τα φυτοφάρμακα.
Και μόνο η θάλασσα, τι έχει το θήτα του θεού και του θανάτου που δεν την ξεγελάς εύκολα, απόμεινε και στο ακροθαλάσσι μια θεσούλα για τον απόμαχο ψαρά, που η ραδιενέργεια δεν την πιάνει.

Λείπει τόσο πολύ ο πόλεμος- πάνε εβδομήντα χρόνια πια από τον τελευταίο, τον μεγάλο- μας τσάκισε στο κτύπημα η ειρήνη και το σκοτωμένο αίμα που δεν βρήκε ανοικτή πληγή να βγει. Γιατί η ειρήνη έφερε ετούτον τον οικονομικό τον πόλεμο που τσάκισε τις ψυχές ολονών μας.
 Δεν βρήκε πτώματα κι ερείπια να επενδύσει το κεφάλαιο κι επένδυσε στις ψυχές και τα κορμιά των ανθρώπων τώρα που δεν σκοτώνονται.
Μάχονται κυβέρνηση κι αντιπολίτευση, τα μάτια του άλλου ποιός θα βγάλει κι οι τράπεζες μας πίνουν το μεδούλι.
Στην Ιταλία το μυαλό μου, θάρθει μετά και της Ελλάδας η σειρά.
Ποιά τράπεζα να ψηφίσω και ποιά να μαυρίσω ;
Αυτή που της χρωστώ και μου τα παίρνει ή αυτή που μου χρωστά και δεν μου δίνει ; Βλέπεις συγχωνευτήκανε και μείνανε πιο λίγες, τώρα που δεν χρειάζεται πολλές να ξεγελάν  τον κόσμο, φροντίζουν αλλοι για αυτό. Αυτές φροντίζουν άλλα, τσιπάκι υποδόρειο θέλουν να σου περάσουν και τα λεφτά σου όλα εκεί νάναι αποθηκευμένα και μ' ενα πιν, μ' ένα ντιλίτ να σε χοροπηδάνε.
Και δώστου σε ζαλίζουνε με νόμους και με άρθρα που πρόβλημα δεν λύνουνε, μόνο θολούρα φέρνουν και αντιστάσεις κάμπτουνε χειρότερα από χρεία.
Τι είναι προτιμότερο να δόσουμε ; τους Ελληνες ή την Ελλάδα ;

Πάντα  ως τώρα οι ποιητές τον κόσμο οδηγούσαν. Απ' τον σοφό τον Ομηρο, τον παιχνιδιάρη Βιάσα δίναν ντορό στο πόπολο, του χάραζαν πορεία  μεσα στις μάχες που έψελναν, αιώνες σαν κυλούσαν.
Με ποιητές αντρώθηκε και μένα η γενιά μου παλιούς και νέους που έδιναν απλόχερα τα φώτα και το όραμα. Δεν είχαμε όμως πόλεμο να τα εμπεδώσουμε και ξεχαστήκαμε ράθυμοι στην ειρήνη. Ξεχάσαμε και να διδάξουμε ποιήματα στα παιδιά μας, τους μάθαμε πλαίηστέισιον και φέισμπουκ.

Α, ο καιρός των ποιητών παρήλθε και παρήλθε, τόπος δεν έμεινε γι αυτούς, φοβάμαι ανεπιστρεπτί

Το κορίτσι από την Ιπανέμα

Το δάκρυ μπορεί να ήταν από την ριπή του αέρα που κουβάλαγε σκουπιδάκια, μπορεί κι από αλλεργία στο δάσος. Μπορεί όμως κι από την θύμισή της στο πρόσωπο κάποιας άλλης που τόσα και τόσα όνειρα ξύπνησε.
Και πρώτα απ' όλα το χρέος μιας κι ήτανε άνθρωπος "ντέτο-φάτο" δηλαδή να κάνει πάντοτε ότι λέει. Μα κάποια πράγματα γίνονται αδύνατα μετά από μερικές αναβολές, μετά από μερικούς δισταγμούς κι ένα ταξίδι στην Βραζιλία δεν  ήταν και το απλούστερο πράγμα του κόσμου. 
Τόλεγε για άλλους μα δεν το τόλμησε ο ίδιος :

Σαν φτάσει η ώρα να παντρευτείς υπάρχει πάντα ένα καράβι φορτηγό που πάει Βραζιλία. Σαράντα μέρες ταξίδι χωρίς να πιάσει λιμανι και δεν πληρώνεις ναύλα, κάνεις τον γραμματικό και ξεμπερδεύεις. Γνωρίζεις νέους τόπους και γυναίκες που βλέπουν τον άντρα σαν θεό ειδικά αν μετακινηθείς προς τα βόρεια. Ο γάμος είναι μακρύτερο ταξίδι και τον ρόλο του θεού στα μέρη μας τον παίρνει η γυναίκα δικαιωματικά. Ασε που θα βλέπεις συνέχεια το ίδιο τοπίο.

Τι τούρθε και ξεστόμισε πως κάποια μέρα θα πάει να την βρεί ; Ποτέ δεν έμαθε πως τούρθε, τόπε χωρίς να το πιστεύει. Η αλήθεια ήταν πως την είχε ψιλοβαρεθεί, είχε περάσει η μαγεία των πρώτων μηνών στην σχέση τους και είχε συνηθίσει το εξωτικό της. Για τους άλλους ίσως ήταν ένα όνειρο ζωής μια όμορφη Βραζιλιάνα αλλά  με την Ιπανέμα το είχε ζήσει αρκετά και βρίσκονταν στο δίλημμα παντρευόμαστε ή το χαλάμε. Μόνο που την περίπτωσή του το ταξίδι στην Βραζιλία δεν ήταν η εναλλακτική λύση αντί του γάμου αλλά πήγαινε πακέτο μ' αυτόν !

Δεν την έστειλε πίσω με το καράβι αλλά με το αεροπλάνο. Τότε ήταν που της υποχέθηκε πως μια μέρα θα πάει να την βρει. Ηξερε την διεύθυνσή της και του ήταν αδύνατον να την ξεχάσει, την κοπέλλα την λέγανε Ιπανέμα κι έμενε  στην περιοχή Ιπανέμα του Ρίο ντε Τζανέϊρο.  Ο αριθμός ήταν το έτος γεννήσεώς της, ήταν συνομήλικοι. Είχε αποτυπωθεί στο μυαλό του η λάμψη στα μάτια της όταν το είπε, ήταν ότι ήθελε ν' ακούσει, να την βοηθήσει στο μακρύ ταξίδι της επιστροφής. Ούτε που φανταζότανε πως είχε έρθει Ευρώπη για να παντρευτεί, το κατάλαβε αργότερα στα γράμματά της, αυτός δεν της έγραψε ποτέ για να τον ξεχάσει πιο εύκολα, έτσι πίστευε.
Ποτέ δεν έμαθε τι απέγινε όπως ποτέ δεν μαθαίνουμε αν η ελεημοσύνη που δίνουμε σε κάποιον αν του άλλαξε την ζωή προς το καλύτερο ή όχι, είναι υπεροπτικά τα νιάτα. Μόνο όταν γεράσουμε μας ενδιαφέρει η διαδρομή του όποιου οβολού μας.

Οταν όλα τα έζησε, όταν τα νιάτα του μεταλλάχτηκαν σε αναμνήσεις, τα παλιά χρέη ξανάρθανε στην επιφάνεια ζητώντας να εξοφληθούν σε μια φευγαλέα ματιά ή στο ψιθύρισμα μιας κάποιας μελωδίας.
Το Μουντιάλ του 2014 στην Βραζιλία είναι η τελευταία σου ευκαιρία, σκέφτηκε κι άρχισε να παίρνει σβάρνα τα ταξιδιωτικά γραφεία ζητώντας λεπτομέρειες. Μετά το σκέφτηκε καλύτερα και πιο παραδοσιακά, οπότε κατέβηκε στον Πειραιά να ρωτήσει κάθε πότε  έχει ναύλο για Βραζιλία ...

Πανσέληνος

Με το σούρουπο και πριν ο ουρανός μαυρίσει, φθάνοντας τη μύτη της ανατολικής πλευράς του φυσικού λιμανιού, αυτής με τα πεύκα, φάνηκε ένα ολόγιομο φεγγάρι να ασημίζει την τρεμουλιασμένη επιφάνεια της θάλασσας. Χρειαζότανε ένας Σεφέρης, ένας Παπαδιαμάντης για να περιγράψει την τόση ομορφιά, ένας Χατζηκυριάκος-Γκίκας να την ζωγραφίσει. Μια βάρκα πέρασε αργά από κάτω κάνοντας συρτή και μια αγγλίδα τουρίστρια, μιας κάποιας ηλικίας, καθισμένη στο παγκάκι  ψιθύριζε εκστατικά  "well, well, well".  Δυο νέοι πέρασαν κάνοντας τζόγκινγκ και κάποιο θόρυβο αταίριαστο με το περιβάλλον. Μια μικρή αλεπουδίτσα χώθηκε στο δασάκι αφού έκλεψε ότι μπορούσε με το βλέμμα της.
Ποιός είπε πως τα ζώα δεν νοιώθουνε την ομορφιά ;

Γϋρισα σπιτι και χορτασμένος ομορφιά κι έβαλα ν΄ακούσω Schubert με τα μαγικά δάκτυλα της Valentina Lisitsa. Εκλεισα τα μάτια. Δεν ήθελα να βλέπω τίποτε άλλο εκτός από σένα, μα δεν ήσουνα εδώ

Ο θάνατος της πεπονιάς

 Η εικόνα, ως συνήθως, από τον γούγλη

Είχε τις δικές του ιδιορρυθμίες. Ολα τα καρποφόρα δέντρα του ήταν κατευθείαν από σπόρο και μάλιστα από φρούτο που είχε φάει και του είχε "μιλήσει" η γεύση του. Το αποτέλεσμα ήταν -μ' εξαίρεση τις σκληραγωγημένες ροδιές- να έχουν μικρότερη διάρκεια ζωής μια που οι ασθένειες και τα έντομα καραδοκούσαν, αλλά προτιμούσε να ανανεώνει συχνά τα δέντρα του παρά να υποκύψει στην συνήθεια του μπολιάσματος.
Η επέκταση αυτής της λογικής και σε άλλα πεδία τον οδήγησε στο να απορρίψει από το διαιτολόγιό του αυτά τα στρογγυλά υβρίδια που κυκλοφορούσαν σαν πεπόνια, αυτός θυμότανε από μικρός τα αργείτικα με τον μαγικό συνδυασμό χρωμάτων στο άνοιγμά τους και την απίθανη γεύση που είχαν κερδίσει πανεύκολα την μονομαχία στην προτίμησή του από τα επίσης γνήσια θρακιώτικα. Φυσικότατα λοιπόν όταν πέτυχε ένα καλό αργείτικο σχετικά νωρίς το καλοκαίρι, αποφάσισε να φυτέψει τρία σποράκια σε μια ζαρντινιέρα. Εβαλε κάποια σχοινιά ώστε να τις κάνει αναρριχώμενες και να εξασφαλίσουν περισσότερο ήλιο. Οι δυό από τις τρείς πεπονίτσες του έδωσαν από ένα υπέροχο καρπό στα τέλη του Οκτώβρη - ήταν μακρύ το καλοκαίρι, πέρισυ - και φυσικά ο σπόρος ανανεώθηκε για την επόμενη χρονιά, αυτή την φορά όμως φυτεύθηκε Απρίλη. Θεωρούσε σαν αιτία της μονοκαρπίας τους την αργοπορημένη φύτευσή τους αλλά την επόμενη χρονιά διαπίστωσε πως δεν ήταν έτσι. Εχοντας φυτεύσει οκτώ ρίζες πήρε στα μέσα του καλοκαιριού οκτώ πεπονάκια, ένα για κάθε ρίζα. Μολονότι η ανθοφορία συνεχιζότανε ή δεν έδεναν καρπό ή τον μαράζωναν λίγο μετά το δέσιμο. Ο περιορισμένος χώρος για το ριζικό τους σύστημα και η παντελής έλειψη οποιουδήποτε λιπάσματος μπορεί να ήταν οι αιτίες αλλά δεν είχε σκοπό να παραβεί τις αρχές του για καλύτερη απόδοση. Μοναδικό "λίπασμα" ήταν τα κατακάθια από τον τούρκικο καφέ και το εσπρέσσο που έπινε και λίγη κοπριά.
Με το μάζεμα των πρώτων καρπών οι πεπονίτσες άρχισαν να δένουν πάλι από έναν  καρπό. Αφησε τις έξη πιο γερές για να δώσει λίγο περισσότερο χώρο στην δεύτερη σοδειά που ετοιμαζότανε. Η ανάπτυξη ήταν πιο αργή και μόνο ένα πεπόνι έφτασε σε κανονικό μέγεθος και κόπηκε στις 10 του Οκτώβρη. Τα φυτά αγκομαχώντας προσπαθούσαν να μεγαλώσουν τους καρπούς τους που παρουσίαζαν ήδη σημάδια πρόωρης ωρίμανσης όπως είναι το αρχικό κιτρίνισμα του μικρού καρπού. Τα παρακολουθούσε καθημερινά ελπίζοντας πως οι 20 βαθμοί θερμοκρασίας θα βοηθούσε τα φυτά ν' αποτελειώσουν το έργο τους. Ομως το συννεφιασμένο πρωϊνό της 16ης Οκτωβρίου μια έκπληξη τον περίμενε : όλες οι πεπονιές ήταν κατάξερες παρ' ότι το χώμα ήταν υγρό. Πέθαναν ξαφνικά την νύκτα παίρνοντας το χρώμα των ξεραμένων φύλλων παρ' ότι την προηγούμενη ήταν πράσινες. Του έμεινε η απορία γιατί δεν υπήρξε κάποια απότομη πτώση της θερμοκρασίας που θα δικαιολογούσε αυτό το φαινόμενο παρά μόνο η πολύ έντονη συννεφιά.
Ποτέ δεν θα μάθει αν ήταν σύμπτωση ή όχι αλλά λίγο μετά ένας μίνι τυφώνας κτύπησε τα μέρη του. Σφυρίζοντας ο αέρας έκανε κυκλικές κινήσεις μεταφέροντας συγχρόνως τεράστιες ποσότητες νερού. Οι συναγερμοί των  αυτοκινήτων συναγωνίζονταν με τις αστραπές στους ήχους και τις λάμψεις. Στο γήπεδο του βόλλεϋ το νερό από την ποσότητα και τον πολύ αέρα έφιαχνε κυματάκια ! Ποτέ στην ζωή του δεν είχε ξαναδεί τέτοια ένταση κακοκαιρίας, ευτυχώς βάστηξε λίγο και επανήλθε στα συνηθισμένα επίπεδα βροχής και αέρα.
Ισως ήταν κάτι που οι σοφές πεπονιές δεν θέλησαν να ζήσουν και προτίμησαν να κόψουν το νήμα τους λίγες ώρες πριν.

Τα πάντα είναι θέμα παιδείας

 Το  1962 για την Παιδεία ζητάγαμε το

 Το 2013 πόσο ζητάμε ;

Τα πάντα είναι θέμα παιδείας αλλά στην Ελλάδα μας τα πάντα είναι...τα πάντα όλα που λέει ο Αλέφαντος δηλαδή, σλόγκαν, βλαχομαγκιά και ξέρω τα πάντα, αρκεί να έχω αναγνωρίσιμο επίθετο.
Ισως το μόνο που λειτουργεί κάπως στην χώρα μας (ακόμα) είναι το καλλιτεχνικό κομμάτι, εκεί ο γιός του Παπαμιχαήλ (και της εκλιπούσης εθνικής μας σταρ),  του Κούρκουλου, του Καζάκου (και της Καρέζη), η κόρη της Λάσκαρη  και λοιπά βλαστάρια δεν κατάφεραν να ακολουθήσουν την πορεία των γονιών τους μια που δεν είχαν τα προσόντα, παρά μόνο το επίθετο. Αντίστοιχα και στο τραγούδι οι γιοί του Στράτου, ο γιός του Κόκοτα, ο γιός του Πάριου κ.λ.π. απέχουν χιλιόμετρα από την ακτινοβολία των πατεράδων τους. Εδώ φαίνεται να λειτουργούμε (ακόμη) σωστά σαν λαός, ίσως η επίδραση του Χατζηδάκι και των άλλων κορυφαίων συνθετών και ανθρώπων του θεάτρου της μεταπολεμικής γενιάς να ήταν καταλυτική.

Στον τομέα  της πολιτκής όμως η επανάληψη των επιθέτων είναι συνεχής και φτάσαμε σε τρίτη γενιά πρωθυπουργών από το σόι των Παπανδρέου ενώ στις υπουργοποιήσεις δεν υπάρχει σχεδόν γόνος από (επιτρέψτε μου το λογοπαίγνιο) από υπουργικά αρχίδια που να μην έχει φανεί αντάξιος της καταγωγής του, ενώ σύμφωνα με τις φήμες τρίτη γενιά υπουργοποιήσιμων έχουμε και στο μητσοτακέϊκο- τους προπολεμικούς δεν τους μετράω.
Αναρωτιέμαι με ποιό κριτήριο υπουργοποιήθηκε ο υιός Βαρβιτσιώτης ή οι κόρες Γεννηματά και Κεφαλογιάννη, πλην του επιθέτου τους, η ισχύς του οποίου στα ενδοκομματικά δεν εξασφαλίζει την καταλληλότητα για την θέση που επελέγησαν. (άσε που ο Κυριάκος απολύει όσους είχε διορίσει η...Ντόρα δικαιώνοντας το ράβε-ξήλωνε, δουλειά να μην σου λείπει των πολιτικών μας). Σαφώς και κάποιος πρέπει να υπουργοποιηθεί και σαφώς ( θα έπρεπε) να υπάρχουν κριτήρια αλλά ποιά ; Ποιός θα μπορούσε να προτείνει άτομα με τα κατάλληλα προσόντα ; Μα φυσικά τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα εφ' όσον λειτουργούσαν αξιοκρατικά και ήταν συνδεδεμένα με την αγορά εργασίας- όπως γίνεται στις προηγμένες χώρες. Δεν είναι όμως δυνατόν να έχεις σωστά πανεπιστήμια όταν η πρώτη ύλη, οι φοιτητές, έρχονται από λάθος πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και τα πανεπιστήμια απλά κοιτάζουν να ευθυγραμμισθούν μ' αυτήν την κατάσταση υποχρεούμενα σε συμβιβασμούς, όπως να δέχονται τους φοιτητές από το υπουργείο παιδείας μέσω των πανελληνίων αντί να διαλέγουν αυτά τους ικανούς φοιτητές τους. Πρέπει όμως να δικαιολογηθεί η στραβή στοιχειώδης εκπαίδευση, γι αυτό υπάρχουν (ακόμα) πανελλήνιες εξετάσεις.
Από κει και πέρα η γάγγραινα φυσιολογικά εξαπλώνεται και στο επίπεδο των διδασκόντων καθηγητών αφού αυτοί που μένουν είναι όσοι δεν έχουν τα φόντα να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό ή βαριούνται να περιμένουν πότε θα γίνει υπουργός ο κολλητός τους για να πάρουν την έδρα, μερικοί ίσως και να ντρέπονται να ανακηρυχθούν καθηγητές μ' αυτόν τον τρόπο. Ετσι λαμβάνουν το χρίσμα άνθρωποι που γεμίζουν τα πάνελ σε σαβουροεκπομπές της τηλεόρασης ή πουλάνε τον τίτλο τους μαζί με την τροφή των αρχαίων ελλήνων (!) που μόνο αυτοί ανακάλυψαν. Φυσικά είναι ανίκανοι και αποκομένοι από το γίγνεσθαι ώστε να προτείνουν κάποιον για υπουργό- εκτός ίσως από τον εαυτόν τους, άρα καταλήγουμε στην γνωστή συνταγή των αναγνωρήσιμων από το επίθετο υπουργών, συνεχίζοντας ακάθεκτοι την εθνική κατηφόρα.

Υ.Γ. Στους αναγνωρίσιμους λόγω επιθέτου υπουργούς αλλά και στους "πανεπιστημιακούς" πρέπει να καταχωρηθεί και το εξαιρετικό δείγμα του - κατά δήλωσιν του -  "καθηγητού της αλητείας", με δύο φορές θητεία, εικονιζομένου.

Πολεμικός Κρίσνα

από την ποιηματοποίηση

Τον προαιώνιο εχθρό σαν συναντάς

μην ξαφνιαστεις, δεν ήτανε τυχαίο

Στην ίδια θέση καρφωμένη, χρόνια πολλά

τώρα, η αιτία παραμόνευε

Με αξιοπρέπεια μόνο να πολεμήσεις

τι με την νίκη λύτρωση δεν θάβρεις,

ούτε και με την ήττα

Τις προσβολές του όλες ν’ ανεχτείς

και μόνο ψύχραιμα να τις αντιγυρίσεις

να γίνει η αιτία αφορμή

σαν είναι ώρα τη μάχη σου ν' αρχίσεις.

Ταγμένος ήσουνα πάντα να πολεμάς

Με το κλαδάκι της ελιάς στα δυό σου χέρια,

το φοβερό το όπλο στη ψυχή

γλυκά στου τσακισμένου αντίπαλου

τ’ αφτί να ψιθυρίσεις :

Την ευτυχία που γυρεύαμε

κανένας δεν την βρήκε

Κι' ύστερα φύγε.

Οι νεκροί

τα ξεβρασμένα κούτσουρα

σ' ακρογιαλιά

θυμίζουν

Ενα πρωΐ στο χωριό.

από την διηγηματοποίηση

Την κοιτούσε αλλά μάλλον ήταν τόσο πολύ αφηρημένος που δεν την έβλεπε, του γεννούσε εξ άλλου τόσους συνειρμούς που θα ήταν αδύνατον σε μια από τις αισθήσεις του- στην όραση εκείνη τη στιγμή-  να επικρατήσει στο μυαλό του. Ηταν τα νιάτα της που τον χτύπαγαν στο υπογάστριο, το ξανθό α λα γκαρσόν μαλλί της που αναδείκνυε έναν υπέροχο λαιμό και τα χοντρά άγαρμπα ποδοδάκτυλα που σηκώνονταν σαν περπατούσε με τις σαγιονάρες που τράβαγαν το βλέμμα του. Είχαν γι αυτόν κάτι το έντονα σεξουαλικό αυτού του είδους τα δάκτυλα και η κίνησή τους. Είχε παρκάρει- μάλλον παρατήσει - το θηριώδες τζιπ της στην πλατεία του χωριού και πήγαινε χαμογελαστή και φουριόζα στο μανάβικο καλημερίζοντας τους θαμώνες του διπλανού καφενείου. Ολοι την έτρωγαν με τα μάτια, άλλος για το πλούσιο στήθος της, άλλος για τη μέση της κι άλλος για τα καλοσχηματισμένα από τον πολύ χορό ημισφαίρια. Η κοπελιά δεχόταν τα βλέμματα των συγχωριανών της με κατανόηση, η σαρκική υπεροχή της ερχόταν να προστεθεί στην οικονομική αλλά και στην εθνική - όπως πίστευε- υπεροχή της.
Η οικονομική υπεροχή ήταν αναμφισβήτητη. Τα παραλιακά κατσάβραχα όπου έβοσκε τα ζα ο παπούς της είχαν αποκτήσει μεγάλη αξία όταν έφτασε -επί χούντας- ο δρόμος κι ο τουρισμός στο χωριό της. Ολοι οι κάτοικοι ευγνωμονούσαν το στρατιωτικό καθεστώς αγνοώντας πως ο δρόμος είχε αποφασισθεί να γίνει  πριν έλθει αυτό στην εξουσία. " Οι άχρηστοι πολιτικοί όλο υποσχέσεις ήτανε και μεις πηγαίναμε με το καΐκι στ' άλλα χωριά" ήταν η μόνιμη επωδός τους όταν κάποιος επιχειρούσε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Ο παπούς της κοπελιάς δεν παρασύρθηκε από την γρήγορη άνοδο των τιμών. Μαθημένος στη φτώχεια του ζήταγε με γαϊδουρινή υπομονή ένα αστρονομικό ποσό για μια λουρίδα βραχώδους γης που έμπαινε μέσα στη θάλασσα. Δεν το πίστευε κανείς αλλά βρέθηκε ένας βαρεμένος αμερικάνος που ήθελε να κτίσει "σπίτι στη θάλασσα" και πλήρωσε πέντε φορές επάνω την τρέχουσα τιμή του οικοπέδου. Ξεκίνησε να κτίζει το "σπίτι στη θάλασσα" κι όταν το τέλειωσε εξαφανίσθηκε, μάλλον πέθανε. Ποτέ κανένας κληρονόμος δεν άνοιξε το σπίτι στη θάλασσα που έμεινε ακατοίκητο να σαπίζει στα κτυπήματα της θάλασσας και του αγέρα. Τα παιδιά του παπού, ανάμεσά τους κι ο πατέρας της κοπελιάς, κεφαλαιούχοι του χωριού πλέον, τόριξαν στις τουριστικές μπίζνες, "ρούμς του λετ" και καφετέριες που εξελίχθηκαν σε πιο πολιτισμένες επιχειρήσεις, όπως ξενοδοχεία και βενζινάδικα. Τα παιδιά τους, ανάμεσά τους κι η κοπελιά, δεν χρειάσθηκε να δουλέψουν, πήραν μόνο ένα σεμινάριο από τους γονείς τους πως να κλέβουν την εφορία και το φι-πι-α, δεν τους χρειάζονταν περισσότερα.
Η κοπελιά βγήκε από το μανάβικο με τα ψώνια της. Χαμογελούσε συνεχώς, είχε όλα τα προβλήματά της λυμένα, όπως ο ήλιος στη καθημερινή του διαδρομή. Τα βλέμματα όλων την ακολουθούσαν αυξάνοντας την αυτοπεποίθησή της. Ηταν περήφανη για το ολοφάνερα μακρύ, σλάβικο σώμα της που αναπτύχθηκε όταν μετά την κατοχή η διατροφή των παιδιών έπαψε να είναι τραγική καθώς και για το αρβανίτικο αγύριστο κεφάλι της που κανένα σχολείο δεν ήταν σε θέση να της το διορθώσει. Εξ άλλου δεν το είχε ανάγκη, μπορούσε να περάσει ζωή χαρισάμενη και με τα λίγα και στραβά πράγματα που ήξερε. Ετσι υπερηφανευότανε για την ελληνική καταγωγή της -κατευθείαν από τον Σωκράτη και την Ξανθίππη- και σιχαινότανε τους αλβανούς και βούλγαρους που ξεζούμιζε στις επιχειρήσεις της. Τα προσόντα της επεκτείνονταν και στην μαγειρική όπου η προτίμησή της συνέπιπτε με τα εθνικά της ιδεώδη. Ετσι όταν είχε χρόνο έφιαχνε περίτεχνο ιμάμ μπαϊλντί ή μουσακά αλλά και το ατζέμ πιλάφι ήταν στο ρεπερτόριό της ενώ όταν βαριότανε να μαγειρέψει δοκίμαζε τις συνθετικές της ικανότητες στην πίτσα, παίζοντας με τα υλικά που άπλωνε στην έτοιμη πίττα. Οι φίλες της κι οι συγγενείς της που είχαν την τύχη να δοκιμάσουν την μαγειρική της είχαν να το λένε πως ήταν πολύ προχωρημένη στην ελληνική κουζίνα. Η κουλτούρα της περιοριζότανε σε καψουροτράγουδα και δημοτικά που τα χόρευε μανιωδώς. Εξ άλλου ήταν ιδρυτικό μέλος και χορηγός της γυναικείας ομάδας χορού του χωριού της στην οποίαν συμμετείχε και ένας νέος, ολοφάνερα αδερφή. Η επιτυχία των χορευτικών εκδηλώσεων μεγάλωνε το κύρος της και τα σκαλοπάτια που θα έπρεπε να ανέβει ο πρίγκηπας που θα την κατακτούσε. Η λεσβιακή οδός φάνταζε πιο εύκολη και οι κακές γλώσσες είχαν ήδη αρχίσει να ψιθυρίζουν.
Το βλέμμα του είχε μαγνητισθεί από το γαλάζιο του μπλουτζίν της. Περιέργως δεν πήγαινε στο περιεχόμενο του παντελονιού αλλά προσπαθούσε να καταλάβει αν πλησίαζε περισσότερο το γαλάζιο της ακίνητης θάλασσας ή το γαλάζιο του ασυννέφιαστου ουρανού, λίγο πριν φέξει. Το χρώμα έσπαζε στα γόνατα όπου το ξεφτισμένο ύφασμα άφηνε να φανεί το χρώμα της επιδερμίδας της. Το παντελόνι τελείωνε σε μια λυγερή μέση που δεν είχε ανάγκη από ζώνη να το συγκρατήσει, τόσο εφαρμοστό ήτανε. Πιο πάνω, το άσπρο πουκάμισο δεμένο κόμπο στο γυμνό στομάχι της θύμιζε άγραφο χαρτί, ίδιο με το μυαλό του εκείνη τη στιγμή. Η κοπελιά τον κοίταξε κι αμέσως σκόνταψε, το μάτι του "έπιανε". ¨Ο θεός της Ελλάδας να σε έχει καλά" της είπε κι αμέσως ανέβηκε πρώτος στη λίστα των υποψηφίων εραστών της, όταν και αν αποφάσιζε να δοκιμάσει τις ετεροφυλικές σχέσεις. Τον ήξερε από το τοπικό κουτσομπολιό, τον θεωρούσανε απόμακρο. Σκέφθηκε πως ήταν ώριμος, εχέμυθος και συμπαθητικός. Του γέλασε παιχνιδιάρικα και μπήκε στο τζιπ της όπου η φίλη της την περίμενε υπομονετικά και τώρα πια, ζηλότυπα.

Το μόνο που μπορώ να δώσω

Πέρα στον κάμπο με τα καλαμπόκια

κόκκινη φαίνεται μέσα στα χόρτα 

ίδια ψυχούλα του βασανισμένου

από τ' απρόοπτα του πεπρωμένου

Λυγάει, κουνιέται με τον αέρα

κλείνει τη νύχτα κι ανοίγει την μέρα

 και χαιρετάει τον ήλιο-αλάνι

το'να της πέταλο πάντα το χάνει

Δεν είναι ρόδο μήτε τουλίπα

ούτε τα λόγια που άκαρδα σου είπα 

και σε πληγώσανε πέρα ως πέρα

μα παπαρούνα που λάμπει στην μέρα

 

14

Δεκατέσσερα μηνάκια...

Φορτήν μάνθς

Κατόρζ μουά

Κουατόρντιτσι μέζι

Δεκατέσσερις μήνες αναμονής πέρασαν, σαν μια άλλη στρατιωτική θητεία περιμένοντας την σύνταξή μου. Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις τους πρέπει αύριο να είναι η μέρα πληρωμής. Για όσους δεν είχαν νοοτροπία τζίτζικα σαν και μένα ή για όσους είχαν άλλο εργαζόμενο μέλος στην οικογένειά τους ίσως να ήταν πιο εύκολη η αναμονή σ' ένα κράτος που  καθυστερεί ατόκως τις οφειλές του αλλά τοκίζει από την πρώτη μέρα της καθυστέρησης τις οφειλές των πολιτών του. Αλλά ξέχασα, έχω καιρό να γράψω, αυτά δεν είναι θέματα που απασχολούν τα πολιτικά μας κόμματα, αυτά ασχολούνται με τα μεγάλα, τα ιδανικά, τις μεγάλες δεσμεύσεις και την ξινή μυρουδιά των άστρων...
Ηταν ένα διάστημα στην κυριολεξία νεκρό, ένα σωρό πράγματα που είχα σκοπό να κάνω όταν θα είχα αφθονία ελεύθερου χρόνου έπαιρναν την μια αναβολή μετά την άλλη, μέχρι που σχεδόν ξεχάστηκαν κι έμεινε το παράπονο για μια ταλαιπωρία χωρίς να φταίω. Σαν το παράπονο των ΠΑΟΚτσήδων που μεγάλωσε σήμερα  όταν διάβασαν πως ο Ιάπωνας παίκτης της Σάλκε παραδέχτηκε πως η μπάλα βρήκε το χέρι του πριν το πρώτο και καθοριστικό γκολ του αγώνα αφου με 0-0 ο ΠΑΟΚ πέρναγε. Οι Ιάπωνες έχουν άλλοι κουλτούρα, θυμήθηκα στην Βιέννη, ένα βράδυ, ένα άδειο κουτάκι κόκακόλας που στροβιλιζότανε στο τέρμα μας κυλιόμενης σκάλας στην πλατεία του Αη Στέφανου. Ολες οι φυλές του Ισραήλ το έβλεπαν και προσπερνούσαν, ο Ιάπωνας έσκυψε και το μάζεψε, επιβεβαιώνοντας την πρόβλεψη κάποιου κοσμογυρισμένου γνωστού μου.
Το ότι αυτό το διάστημα έμοιαζε με στρατιωτική θητεία δεν οφείλεται μόνο στην διάρκεια αλλά και στην ψυχολογική κατάσταση που είχα περιέλθει με τα πάμπολλα "απαγορεύεται'" όχι κάποιου αόρατου στρατιωτικού κώδικα αλλά της οικονομικής ανέχειας. Υπάρχουν όμως και διαφορές που οφείλονται κυρίως στην ηλικία, είναι δύσκολη όχι μόνο η προσαρμογή σε δύσκολες καταστάσεις σε μεγάλη ηλικία αλλά ακόμα και σε καλύτερες καταστάσεις, το έχω ζήσει αυτό όταν έκοψα το τσιγάρο.
Γι αυτό  μπορεί να μη μου ξαναλείψουν τα χρειώδη στο εξής αλλά  πολυ φοβάμαι μήπως μου τελειώσουν τα όνειρα, βασική μου παρέα και τροφή σ' όλο αυτό το διάστημα της αναμονής.
Οψόμεθα.

Pelouse, Pesage

 Στο Φάλληρο μια μέρα, περιπατούσα

κι' απάντησα μια νέα, ξανθό-μαλλούσα

παρά-παμ-παμ, παράπα-πάπα-παμ

Λέξεις της γαλλικής, μάλλον άγνωστες σήμερα, κοινότατες στους κοσμικούς και τους φιλίππους της δεκαετίας του 50 αφού έτσι είχαν ονομάσει τις κερκίδες του Φαλληρικού Δέλτα πριν επικρατήσουν τα ... αγγλικά ! Η πρώτη λέξη ( πελούζ ) αναφέρεται σε πρασιά και η δεύτερη ( πεζάζ ) στον χώρο της ζύγισης των αναβατών. Υπ' όψιν ότι στον χώρο του Φαλληρικού Δέλτα λειτουργούσε η "Αθηναία" το "ιν" όπως θα λέγαμε σήμερα στέκι των Αθηναίων κοσμικών. Η "Αθηναία" έπεσε θύμα του Ζισκάρ Ντ' Εσταίν !!! Η άφιξη του φίλου του "εθνάρχη" επιτάχυνε την δημιουργία μιας ταχείας - για λόγους αφαλείας - εισόδου προς το κέντρο των Αθηνών. Η κατασκευή έγινε στα πρότυπα όλων των καταστροφικών παρεμβάσεων του στην Αθήνα, ξήλωμα των γραμμών του τραμ, νόμος περί αντιπαροχής, κ.λ.π. Ο απαραίτητος χώρος για τις ανισόπεδες συνδέσεις της Συγγρού με την παραλιακή επέφερε το γκρέμισμα της "Αθηναίας". Παράπλευρο θύμα υπήρξε και η φημισμένη ψαροταβέρνα "τα 7 καραβάκια",  λίγο πιο κάτω από το Ευγενίδειο που βρέθηκε ξαφνικά κάτω από τον υπερυψωμένο παράδρομο της Συγγρού και έχασε την γειτνίασή της με τον κόσμο της "Αθηναίας".

Στην μεταπολεμική Αθήνα αναπτύχθηκε το "κίνημα" της ανοικοδόμησης, φυσική συνέπεια των απωλειών λόγω πολέμου και κατοχής. Η ανοικοδόμηση φαίνεται άνοιξε την όρεξη των εργολάβων και όταν στέρεψαν οι κατασκευές ανακάλυψαν τις κατεδαφίσεις, εξίσου κερδοφόρες και αυτές. Οι προ χούντας κυβερνήσεις επένδυσαν σ' αυτήν την τάση. Οι σχολές του Πολυτεχνείου για μηχανικούς έγιναν πρώτες σε ζήτηση. Αντίθετα η αρχιτεκτονική σχολή θεωρήθηκε άνευ ουσίας, αν μπορούσαν οι κατασκευαστές θα είχαν εξαφανίσει τους  αρχιτέκτονες από προσώπου γης. Από τα πρώτα "θύματα" των κατεδαφίσεων υπήρξαν οι φυλακές Αβέρωφ.

Οπως και τα κτίρια του Φαλληρικού Δέλτα έτσι και οι φυλακές Αβέρωφ είχαν την αρχιτεκτονική τους και θα μπορούσαν με κατάλληλη μετάπλαση να στολίσουν την πρωτεύουσα αναδεικνύοντας συγχρόνως το ιστορικό και κοινωνικό προφίλ της όπως έγινε στο Γκάζι, στην οδό Πειραιώς και αναβαθμίσθηκε όλη η περιοχή. Δυστυχώς η Αθήνα έχει χάσει με τις κατεδαφίσεις τμήμα της ιστορικής μνήμης της και θα χάσει κι' άλλο ένα αν γίνει πράξη η τερατώδης "διπλή ανάπλαση" που εμπνεύστηκαν οι Μπακογιάννη- Κακλαμάνης με μοναδικό γνώμονα το κέρδος. Το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας είναι κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της πόλης και όχι μόνο του συλλόγου ο οποίος ενδιαφέρεται μόνο για το (κερδοφόρο) νέο γήπεδο ! Μία από τις χρήσεις του γηπέδου προ χούντας ήταν ο χώρος κάτω από τις κερκίδες της αλεξάνδρας να χρησιμοποιείται σαν υπνωτήριο των άστεγων ατυνομικών. Το ίδιο το γήπεδο χρησίμευσε σαν έδρα της Εθνικής ομάδας για πολλά χρόνια και ήταν το πρώτο που απέκτησε χλοοτάπητα και προβολείς. Από την μεριά της Π. Κυριακού, κάτω από τις κερκίδες δημιουργήθηκε ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ που πήρε το παρατσούκλι "ο τάφος του Ινδού" λόγω της αυξημένης υγρασίας και της έλλειψης παράθυρων. ολα αυτά αποτελούν ιστορία που δεν πρέπει να χαθεί με το γκρέμισμα ενώ κάλλιστα το γήπεδο μπορεί να διαμορφωθεί σε συναυλιακό χώρο ή οτιδήποτε άλλο. Πόσοι θυμούνται σήμερα ότι στον Ιππόδρομο συγκεντρώθηκαν οι κρατούμενοι αριστερών αποχρώσεων με την "εθνοσωτήριον επανάσταση" ; Δεν θάπρεπε μια πλάκα να το θυμίζει ; Αλλά που ; στο εγκατελελειμένο Φαληρικό Δέλτα που έσφυζε από κόσμο για να μεταφερθεί στο Μαρκόπουλο όπου πηγαίνει μόνο ο (με αλεξίπτωτο προσγειωθείς) πρόεδρος της Φιλίππου Ενώσεως Γ. Βαρδινογιάννης και οι κολλητοί του ;

Είναι περιττό να θυμίσω πόσα νεοκλασσικά σπίτια υπήρξαν θύματα της "θεόπνευστης" αντιπαροχής του "εθνάρχη" Καραμανλή.

Οταν ανάβουν τα κεριά

Από την ποιηματοποίηση

Οταν σε δείπνο 

μυστικό κι ερωτικό

τα δυο κεριά αδέξια ανάβεις,

στης φλόγας το τρεμούλιασμα

ίδια φαντάσματα οι παλιές

αγάπες 

προσπαθούνε

μέσα στους τοίχους να κρυφτούν

τον πόνο τους να πνίξουν

Στη…Χονολουλού

Στη…Χωνολουλού

Αλλο είναι το όμικρον και άλλο το ωμέγα

Ηταν μία κοπελλίτσα

Που τη λέγανε Λουλού

Και στις διακοπές της πήγε

Μόνη στην Χονολουλού

Ερημη η παραλία

Δεν φαινότανε ψυχή

Σκέφτηκε να δοκιμάσει

Την βουτιά χωρίς βρακί

Φόραγε ένα μπικίνι

Στην χρυσή την αμμουδιά

Φοίνικες ήταν πιο πίσω

Και η θάλασσα πλατειά

Εβγαλε το πάνω μέρος

και το δίπλωσε καλά

μετά έβγαλε το κάτω

και κοκκίνισ’ ελαφρά

Στη Χόνολουλού θα πάω

Στη Χόνολουλού θα’ ρθώ

Μαζί της να κάνω μπάνιο

Μαζί της να τραγουδώ

Μετά τρέχοντας με χάρη

Μπήκε μέσα στο νερό

Κι’ άρχισε τα μακροβούτια

Απ’ τον πάτο στον αφρό

Καρχαρίες δεν υπήρχαν

Ούτε φάλαινες πολλές

Μόνο δυο βατραχανθρώποι

Με τις μαύρες τους στολές

Στη βουτιά, λίγο τους είδε

Μαύρες σκιές στα σκοτεινά

Και τους περασε η καϋμένη

Για θαλάσσια θεριά

Μα κι’ οι δύτες σαστισμένοι

Απ΄ την έλλειψη βρακιού

Την περάσαν για νεράϊδα

Που΄χε πάει προς νερού

Στη Χόνολουλού θα πάω

Στη Χόνολουλού θα’ ρθώ

Μαζί της να κάνω μπάνιο

Μαζί της να τραγουδώ

Οι δυο δύτες, θαρραλέοι

Πλησιάζουν πιο κοντά

Και πιο κάτω απ΄ τη μέση

Ψάχνουν να βρουν την…ουρά

Η Λουλού παίζει γοργόνα

Κι’ αυστηρά προειδοποιεί

«Οποιος θα με πλησιάσει

Θα του κλέψω την φωνή»

Μα οι δύτες δεν πτοούνται

απ’ αυτήν την απειλή

που να τόξερε η καϋμένη

πως και οι δυό είναι …μουγγοί

Ότι έγινε εκει πέρα

Έγινε στο σιωπηλό

Έτσι πήρα την κιθάρα

Και γλυκά σας τραγουδώ

Στη Χόνολουλού θα πάω

Στη Χόνολουλού θα’ ρθώ

Μαζί της να κάνω μπάνιο

Μαζί της να τραγουδώ

(All together)

Στη Χόνολουλού θα πάω

Στη Χόνολουλού θα’ ρθώ

Μαζί της να κάνω μπάνιο

Μαζί της να τραγουδώ

Ξενοδοχείο η Οαση

από την ποιηματοποίηση...

Αν βρεθείς ποτέ στο ξενοδοχείο η όαση
Μακριά, εκεί που οι περαστικοί είναι σπάνιοι και τα ζευγάρια παράνομα
Ρίξε μιά ματιά στη Κυρία που το έχει
Και στα ίχνη των ανθρώπων που πέρασαν

Μικρές γραφές στους τοίχους-όρκοι της νύχτας που τελειώνουν το πρωΐ
Ονόματα ματαιοδοξίας κι’ ημερομηνίες- τι να σημαίνουνε ;
Κοιλώματα στο στρώμα, αδιάψευστοι μάρτυρες προηγηθείσης «ευτυχίας»
Κάπου ξεχασμένα τα ρέστα- μη τ’ ακουμπήσεις, λερώνουν.

Αντανακλάσεις στο καθρέπτη του μπάνιου
Ρίμμελ και ξεχασμένα τσιμπιδάκια
Ενα αποτσίγαρο πατημένο από παπούτσι αντρικό

η Κυρία,
μόνη της πιά,
δεν καθαρίζει σχολαστικά,
τί νόημα θάχε ;

Κάποτε όλα ήταν τέλεια, καθαρά
Μα οι άνθρωποι πάντα το ίδιο βρώμικοι
ή ν’αφήνουν τη βρωμιά τους
Ποιός τους ήξερε στην ερημιά, μόνο το ταίρι τους-αν είχαν

Δες τη Κυρία στο βάθος του διαδρόμου με τη σκούπα στο χέρι
Και τη φλόγα στα μάτια
Σε ξεκουφαίνει η σιωπή της, -κάρτες δεν δέχεται- μόνο μετρητά
Και ληγμένες επιταγές ποιητών και κλεψιτύπων

Αν περάσεις τη νύχτα μόνος εκεί
Και φοβηθείς
Πίεσε το κουμπάκι
Ενα μηχανικό χέρι θα σφίξει το δικό σου
Μέχρι να νοιώσεις καλά

Γιατί το αύριο θαναι καινούργια μέρα
Μα πάλι χωρίς λόγια
Γιατί το αύριο θάχει καινούργια παραμύθια και μοναξιά
Στο ξενοδοχείο η Οαση

Βρες τα σημάδια απ΄το ξημέρωμα στο δωμάτιο
Τις διάχυτες λοξές ακτίνες μέσα απ’ τις γρίλλιες
Τη σκόνη που αιωρείται μέσα τους
Υλικό από προηγούμενους ενοίκους

Και στο μπαλκόνι όταν βγεις δες με τα μάτια της Κυρίας
Γέλα, ζήσε, εξαφανίσου
Σαν τραίνο που δεν έπιασε σταθμό
Ταχύτητα μη κόψει

Βάλε και συ ένα σαπουνάκι στη τσέπη σου
Ενθύμιο κι’ απόδειξη της ύπαρξης σου
Μα μη πειράξες το τασάκι

Και η Κυρία στη ρεσεψιόν θα σε κοιτάζει
Ν’ απομακρύνεσαι