Περί το νέον έτος

Η φωτό από το γκουγκλ, ως συνήθως, η επιλογή των χρωμάτων προφανής...

Πιστός στην παράδοση θα σας αναλύσω δωρεάν όλα τα κρυμμένα μυστικά του αριθμού που συμβολίζει το νέον έτος ώστε να μην τρέχετε επ' αμοιβή σε καφετζούδες, χαρτορίχτρες και αφρικανούς μαθητευόμενους μάγους.

Το 2015 αναλύεται σε γινόμενο παραγόντων ως εξής :

2015 = 5 x 13 x 31

το οποίον δηλώνει πως θα είναι πεντάκις αμφίσημον μια που περιέχει πέντε ολόκληρες φορές το γρουσούζικο 13 αλλά και πέντε φορές το ποθητόν στο ομώνυμο κατ' εξοχήν τυχερό παίγνιον των ημερών. το 31 !

Αλλά και το ίδιο το 5 είναι αμφίσημον διότι πέντε είναι οι αισθήσεις μας, πέντε και τα δάκτυλά μας,  οπότε το πέντε σημαίνει κάτι το ολοκληρομένο από όλες τις μεριές όπως λέμε πεντάμορφη, αυτήν που δεν έχει ψεγάδια και πεντάρφανο αυτό που δεν έχει στον ήλιο μοίρα.

Αλλα  επί μέρους γινόμενα  είναι τα :

2015 = 5 x 403

2015 = 13 x 155

2015 = 65 x 31

 Ξεκινώντας ανάποδα βλέπουμε πως οι συνταξιούχοι- που συμβολίζει ο αριθμός 65 θα έχουν μια υπέροχη χρονιά, όχι πως θα πάρουν πίσω τις αφαιμάξεις -είπαμε να κάνουμε προγνώσεις όχι να δίνουμε φρούδες ελπίδες- αλλά δεν θα υποστούν νέες περικοπές και θα τα πάνε- περιέργως- καλά στα αισθηματικά, όλα αυτά οφείλονται στο μαγικό 31  !!

Εξαίρεση θα αποτελέσουν όσοι διάγουν το 77ο ή 78ο έτος της ηλικίας τους (άθροισμα 155) που θα ατυχήσουν μια που συνοδεύονται από το 13 εκτός και είναι παπάδες στους οποίους το 13 φέρνει τύχη, θυμηθείτε και τον Μακάριο  !!

Για το 5 τα είπαμε, για το 403 που είναι ένας αριθμός υψίστης συμμετρίας της μονάδας και της τριάδας δεν μπορώ να πω περισσότερα, δεσμεύομαι.

Τέλος, ο κλειδάριθμος του 2015, δηλαδή ο αριθμός που προκύπτει από την πρόσθεση των ψηφίων του, είναι το 8, αριθμός αδιάφορος για τους ανθρώπους αλλά κακός οιωνός για τα άλογα και ειδικά της Ιταλίας, μια που οι Ρωμαίοι είχαν έθιμο να θυσιάζουν τον Οκτώβριον Ιππον στο Πεδίον του Αρεως κάθε 15 του Οκτώβρη.

Εύχομαι υγείαν, ευτυχίαν, παρά πάσαν προσδοκίαν !

Μανιτάρια

Μπορεί να υπήρχαν πάντοτε, φυτρωμένα παντού και εγώ να μην τα πρόσεχα.
Μπορεί.
Πάντως τα τελευταία χρόνια τα βλέπω παντού και δεν νομίζω πως με τα χρόνια αύξηθηκε η παρατηρητικότητά μου. Ισως ξεφόρτωσε πολλά το μυαλό μου κι έμεινε χώρος για ερεθισμούς από εικόνες όχι και τόσο κραυγαλέες.
Πραγματικά, τα μανιτάρια μπορούν να φυτρώνουν διακριτικά κι απρόσκλητα σ' ένα μαξιλάρι παρατημένο στην αυλή.

άσπρα μικρά στην επιφάνειά του και ομπρελλίτσες καφέ με λευκά πουά στα σύνορά του με το τσιμέντο.

...

Πόσα και πόσα "μανιτάρια" δεν ξεπετάχτηκαν από το πουθενά και στην ζωή μας...
Μερικά δηλητηριώδη όπως το ΔουΝουΤου κι η τρόικα και άλλα άγνωστο αν είναι "κατάλληλα προς βρώσιν"όπως είναι ο Ρωμανός που απέκτησε όνομα πια, δεν είναι πλέον μόνο "ο φίλος του Αλέξη".
Κι άλλα που τα καταναλώνουμε καθημερινά στις ομελέττες μας και τις πίτσες της ζωής όπως ο Σαμαράς κι ο Τσίπρας. 
Σκεφτείτε να σας έλεγε κάποιος πριν πέντε χρόνια πως οι δυο τους θα μονομαχούσανε για την πρωθυπουργία... θα τον περνάγατε για τρελλό! 
Είμασταν ακόμη στην εποχή του Γιωργάκη και του Κωστάκη, θέλαμε πολιτικούς με ονοματεπώνυμο κι ας ήταν η αξία τους σαν τα μικρά ασήμαντα μανιταράκια που φύτρωσαν στο λιγοστό το χώμα, δίπλα στις ρίζες των δέντρων που μπορεί να είχαν το ίδιο όνομα με τα μανιταράκια.

Τα δοκιμάσαμε, γευτήκαμε την ανοστιά τους και πήγαμε στα καινούργια που ξεπετάχτηκαν από την πολιτική υγρασία.

Ιδια γεύση.

Δείτε λίγο προσεκτικά την τελευταία εικόνα.
Τα πιο χοντρά, ατσούμπαλα και αντιαισθητικά μανιτάρια που φαίνονται στο περιθώριο της πέτρας, αντιστοιχούν στον γίγαντα του πολιτικού περιθωρίου, αυτόν που θλίβεται όταν παίρνει σκληρά μέτρα για τον λαό, την ώρα που στην λίστα Λαγκάρντ φερόταν να έχει βγάλει τα λεφτά του έξω, αυτόν που παλεύει σαν αντιπρόεδρος κυβέρνησης ΝουΔου να μας σώσει από όσα έκανε σαν αντιπρόεδρος κυβέρνησης Πασόκ...

Αμάν ήττες, που λένε κει στην Κρήτη...

Ποιός εραστής μπορεί ν' αλλάξει την ροή της θάλασσας ;

Μαρία, σ' όλες τις γλώσσες

(αναδημοσίευση, βελτιωμένη )

Υπάρχει μια γλώσσα στην Μεσόγειο όπου ο ουρανός λέγεται Σε και η θάλασσα Μα.
Τα ονόματα των ανθρώπων ακούγονται όπως και στην υπόλοιπη Μεσόγειο.

Ο ουρανός θα αρχίσει να γίνεται σκούρος, όλο και πιο πολύ...
Μετά θα πάρεις το μαύρο χρώμα της νύχτας που δεν έχει αστέρια και θα δείξεις την σκληράδα σου, Σε.
Το όνομά της θα μείνει το ίδιο, "Μαρία".
Κάθε φορά που θα ακούγεται τα παιδιά θα φεύγουν μακριά, τρομαγμένα, λες και μπορούν να ξεφύγουν απ' τ' ουρανού το σκέπαστρο.
Τι σημασία έχει πότε είναι η γιορτή της, Σε ;

 
Λατρεύω την πρωϊνή ακινησία της θάλασσας.
Λατρεύω τον ήλιο να γλιστράει απαλά στην επιφάνειά σου και τα καΐκια ήρεμα καθισμένα πάνω σου. Σαν εραστές.
Καμμιά Μαρία δεν θα άντεχε τόσους πολλούς εραστές, Μα, μόνο εσύ.
Πολλά καΐκια έχουν το όνομα "Μαρία" σκέτο ή σαν συνθετικό τους.
Αλλά ποιός εραστής μπορεί ν' αλλάξει την ροή της θάλασσας ;

Μόνο ν' αλλάξει ρότα απ' την ρεστία της μπορεί, τίποτε άλλο.
Κάπως έτσι τις αντέχει τις "Μαρίες" η ζωή μας, Μα.

 
Υπάρχει μια γλώσσα στην Μεσόγειο όπου ο ουρανός λέγεται Σε και η θάλασσα Μα.
Τα ονόματα των ανθρώπων ακούγονται όπως και στην υπόλοιπη Μεσόγειο.
Σκέφτηκα πως ενώ τα δυο απέραντα που αντικρύζει ο άνθρωπος είναι η θάλασσα κι' ο ουρανός, συμβολίζονται με τον ελάχιστο συνδυασμό γραμμάτων σ' αυτή την γλώσσα.
Στα ελληνικά, οι δύο αυτές λέξεις, ο ουρανός κι η θάλασσα "απαιτούν" από επτά γράμματα ενω η ασημαντότητα δώδεκα και το απειροελάχιστο δεκατέσσερα γράμματα.
Πρώτη φορά έννιωσα να υστερεί στο μέτρημα η ελληνική γλώσσα.

Η γλώσσα είναι η τοπική διάλεκτος της Τζένοβα. Ισως δεν ήταν τυχαίο ότι εκεί προτίμησε να περάσει τα ώριμα χρόνια της ζωής του ο Τζιουζέππε Βέρντι

Κυριακή πρωΐ

Μια  αφιέρωση στον εξαιρετικό ιστότοπο του φίλου Νίκου Σαραντάκου που καθημερινά λεξιλογεί αλλά τις Κυριακές λογοτεχνίζει

Στης Κυριακής το πρωινό
όλα αργοκινούνται
σαν τις γριές που κίνησαν
να παν στην εκκλησία

Οι λεπτοδείκτες ράθυμοι
χαράζουνε την ώρα
σαν πίνακας ζωγραφικής
κάποιου μεταμοντέρνου

Διαβάτης στο παράθυρο
δεν φαίνεται κανένας
ούτε στου λάπτοπ το γιαλί
κάτι καινούργιο φτάνει
...

και περιμένοντας να δεις
τι θα σου ξημερώσει,
ποιανού γραφιά το κείμενο
ανάρτηση θα γίνει,
αναμασάς τα σχόλια
και τις παραπομπές τους

Ο νόμος ανατολικά του Ρίο...Αντίριο !!

Φυσικά μιλάω για παρωδία της γνωστής ( πραγματικής) ιστορίας " Ο νόμος δυτικά του Ρίο Πέκος" που γνωρίσαμε οι περισσότεροι από ένα τεύχος του Λούκυ Λουκ.

Για όσους τυχόν δεν ξέρουν την ιστορία ο Ρόυ Μπην τρομοκρατώντας τους πάντες, αυτοχρίστηκε...δικαστής στο Ρίο Πέκος και δίκαζε κατά το συμφέρον του.. Κάτι ανάλογο δηλαδή με τον Μαρινάκη που μετά το κάψιμο του φούρνου του Κωνσταντινέα και τα αυτοκίνητα των Κωνσταντινέα, Δούρου, Βουράκη έχει πετύχει την πλήρη...προστασία (με την έννοια που έχει στις εκδιδόμενες γυναίκες) της ομάδας του. Γιατί φυσικά προστασία από άδικες αποφάσεις σε βάρος της ομάδας του λέει την παραποίηση κάθε είδους έννοιας δικαίου από αυτόν και το ραμολιμέντο φερέφωνό του.. Οι αδικίες σε βάρος των εκάστοτε αντιπάλων του δεν τον αφορούν ή εξηγούνται από τα "ανθρώπινα λάθη" τα οποία όλως τυχαίως είναι πάντοτε εναντίον των αντιπάλων του.
Και δεν μιλάω τόσο για φάσεις γρήγορες όπου μπορεί το μάτι του διαιτητή να ξεγελασθεί όπως το (από συνήθεια) μαϊμού-πέναλτυ αλλά για τις κάρτες που δίνονται κατόπιν ωρίμου σκέψεως απο τον διαιτητή. Δυο σε βάρος των αμυντικών του ΠΑΟ από το πρώτο ημίχρονο ώστε να αποβληθούν με την πρώτη ευκαιρία, δυο στις καθυστερήσεις (!) στους  παίκτες του ΟΣΦΠ, εντελώς ακίνδυνες. Αλλες δυο σε παίκτες του ΠΑΟ στο πρώτο ημίχρονο και όταν ΑΝΑΓΚΑΣΘΗΚΕ να δείξει κίτρινη σε παίκτη του ΟΣΦΠ στο  πρώτο ημίχρονο, κιτρίνησε κι έναν αντίπαλο για...ισορροπία.
Είναι ένα σκηνικό που το βλέπουμε κάθε που ο "θρύλος" δεν τραβάει, το άγχος του διαιτητή να τον βοηθήσει. Στην Τούμπα για διακοπή οκτώ λεπτών ο διαιτητής βάστηξε 19 (!) ολόκληρα λεπτά καθυστέρηση μπας και ισοφαρίσει ο ΟΣΦΠ. Εχθές με καραμπινάτες διακοπές 11 λεπτών ο έξτρα χρόνος περιορίστηκε σε 7 λεπτά, βλέπετε ο ΟΣΦΠ ήταν μπροστά στο σκορ...
Αυτό είναι ... προστασία !!!

Ο μόνος που επικροτούσε τις ενέργειες του Ρόυ Μπην στην εικονογραφημένη έκδοσή του ήταν ο νεκροθάφτης για να έχει πελατεία. Εντελώς ανάλογα λειτουργεί και ο κυρ Σάββας !!!
Τα ματς που έχουν ατασθαλίες ξεχωρίζουν από το γεγονός πως ο γραφικός γεράκος, αντιπρόεδρος του ΟΣΦΠ, βγαίνει να κάνει δηλώσεις παραποιώντας την αλήθεια σε τέτοιο βαθμό που ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να κιτρινίζει από την ζηλεια του. Οταν ο τελευταίος βγαίνει και λέει πως μειώθηκε η τιμή  των εισιτηρίων για μέσα μαζικής μεταφοράς που έγιναν 1,20 ευρώ για 70 λεπτά αντί 1, 40 για 90 λεπτά πρέπει να ξέρεις (να χρησιμοποιείς) μαθηματικά για να καταλάβεις πως ΑΚΡΙΒΥΝΑΝ (*) ενώ ο κυρ Σάββας πείθει τους αφιονισμένους με σκέτες παραισθήσεις...
Γιατί μόνο αν έχεις παραισθήσεις μπορείς να δεις τρίτο χέρι να φυτρώνει στην κοιλιά του Πέτριτς όταν στην λήξη του αγώνα βρίσκεται σε προφανή θέση για γκολ. Και καλά ο Καλογερόπουλος είχε λερωμένο το εσώρρυχό του από την στιγμή που βγήκε στο γήπεδο και τάβλεπε όλα ερυθρά, ο κυρ Σάββας εκτός από γεροντική άνοια τι άλλο μπορεί να επικαλεσθεί ; 
Και είναι σωστό ένας μεγάλος σύλλογος όπως ο ΟΣΦΠ να εκπροσωπείται από τέτοια άτομα ;
Ναι, μόνο αν διοικείται από άτομα που έχουν για πρότυπο τον Ρόυ Μπην και όχι μόνο στα κιλά.
Το θέμα είναι αν ο εισαγγελέας που έχει αναλάβει την υπόθεση Μαρινάκη και Σία μπορεί να παίξει τον ρόλο του Λούκυ Λουκ μήπως και δει άσπρη μέρα το ποδόσφαιρό μας.

(*)
Τα μέσα μαζικών μεταφορών λειτουργούν 21 ώρες το 24ωρο δηλαδή 21x60=1260 λεπτά. Για να καλυφθούν από εισιτήρια των 70 λεπτών διάρκειας χρειάζονται 1260 :70=18 εισιτήρια που κοστίζουν 18x1,20=21,6 ευρώ.
Πρώτα  η κάλυψη απαιτούσε 1260: 90=14 εισιτήρια που κόστιζαν 14x1,40=19,6 ευρώ !!!
Ετσι μια αύξηση περίπου 10% βαφτίστηκε μείωση !!!

Το τσαούσι και οι διαφορετικότητες

 

Τα δυο αυτά ψαράκια μοιάζουν αλλά δεν είναι ίδια. Εχουν βέβαια το ίδιο χρώμα αλλά το (προς τα κάτω) λυθρίνι έχει μεγαλύτερα μάτια, μεγαλύτερα θωρακικά πτερύγια και λεπταίνει περισσότερο το σώμα του πριν από την ουρά. Το άλλο ψάρι, το τσαούσι, έχει τις χαρακτηριστικές κεραίες, προεκτάσεις των αγκαθιών της ράχης που διακρίνονται απλωμένες στο πιάτο.

Κόντρα σε όλες τις περιγραφές του, το τσαουσάκι πιάστηκε σε πολύ ρηχά για το είδος νερά, περίπου σε 20 μέτρα βάθος τσιμπώντας κανονικά το δόλωμα σαν να ήταν λυθρινάκι. Φαίνεται πως ξενέρωσε, έχασε τον προσανατολισμό του  κι έμπλεξε στο κοπάδι με τα λιθρινάκια που το δέχθηκαν παρά την διαφορετικότητά του.

Πραγματικά συμβαίνει πολύ συχνά σ' ένα κοπάδι ψάρια να υπάρχουν και κάποια διαφορετικά. Πολλές φορές έχω παρατηρήσει σε κοπάδι από κεφαλόπουλα να ενσωματώνεται μια μουρμούρα ή μια ούγενα, σπανιότερα μια τσιπουροπούλα. Τα υπόλοιπα ψάρια δεν ενοχλούνται από την διαταραχή της ομοιομορφίας μάλλον γιατί οι εικόνες μέσα στην θάλασσα είναι θολές για όλα τα μάτια και δεν φτάνουν πολύ μακριά  για να προκαλέσουν την περιέργεια του θηρευτή.
Αντίθετα στην ξηρά που η ορατότητα είναι μεγαλύτερη, ένα ζώο διαφορετικό από τα άλλα απομονώνεται στην άκρη του κοπαδιού ώστε να μην σπάει το καμουφλάζ της ομοιομορφίας.
Τέλος στον ουρανό, όπου τα μάτια των αρπακτικών πουλιών βλέπουν σε τεράστιες αποστάσεις, η διατήρηση της ομοιομορφίας στο κοπάδι δεν σηκώνει παρεκκλίσεις. Το διαφορετικό πτηνό που θα εισχωρήσει στο σμήνος  σκοτώνεται αμέσως από τα μέλη του.

Η ανάγκη της επιβίωσης λοιπόν ρυθμίζει την συμπεριφορά των ομαδοποιημένων έναντι του διαφορετικού στην φύση κι όλα εξηγούνται απλά. Η αντιμετώπιση όμως της διαφορετικότητας στις ανθρώπινες κοινωνίες με πολλαπλούς τρόπους δεν εξηγείται τόσο απλά...

Προσθήκη

Το δόλωμα για να πιαστεί το τσαουσάκι ήταν...βενάρδος ο ερημίτης !

Νωρίς στα βάσανα

Προσέξτε στην φωτογραφία τα πεντόβολα, τους σπόρους του μικρού κυπαρισσιού...

Ξέρετε τι βάσανο είναι να μεγαλώνεις παιδιά πριν ωριμάσεις ο ίδιος ;
Κι εδώ το κυπαρισσάκι απλά θα υποφέρει το βάρος των σπόρων του στα κλαδάκια του που θάναι λυγισμένα μέχρι να πέσουν κάτω τα πεντόβολα, έτσι γίνεται στα φυτά. Στους ανθρώπους όμως τέτοιες βιασύνες βλάπτουν τέκνα και γονείς.

Τραγουδάκι : 

Τα νέα του μπανανόδενδρου

Μετά από αστοχία πολλών ετών η εντατική περιποίηση στο μπανανόδενδρο του κήπου απέδωσε καρπούς στην κυριολεξία. Κοπριά και άφθονο πότισμα ήταν τα υλικά προαπαιτούμενα και η αγάπη για ό,τι κάνεις το πνευματικό μέρος της φροντίδας, απαραίτητο για κάθε καλλιέργεια.
Το λουλούδι της μπανανιάς, σαν ένα πελώριο κρεμμύδι άνοιγε κάθε μέρα ένα χοντρό μωβ φύλο κι από μέσα φαίνονταν μια σειρά  μπανανίτσες με το λουλουδάκι τους σε κάθε άκρη. Την επόμενη μέρα, από το λουλούδι είχε μείνει μόνο ο ύπερος, το προστατευτικό φύλλο είχε πέσει, η παλιά σειρά από τις μπανανίτσες ξεκίναγε ν' αλλάξει προσανατολισμό και μια νέα σειρά από μπανανίτσες έβγαινε με την σειρά της στην αυλαία της ζωής του κήπου.

Οι μπανάνες ξεκινούν η καριέρα τους κοιτώντας προς τα κάτω αλλά σιγά-σιγά γυρίζουν προς τα πάνω όπως τις βλέπουμε στο φυτό.
Μπορεί στην τροπική ζώνη οι σειρές από τις μπανάνες να είναι πάρα πολλές αλλά εδώ στην εύκρατη ζώνη με το ζόρι φτάνουν τις δέκα. Μετά, κάθε σειρά έχει ατροφικές μπανανίτσες που δεν δένουν καρπό κι αυτό συνεχίζεται για πολλές μέρες μέχρι που το "κρεμμύδι" δηλαδή το άνθος της μπανανιάς φτάνει σχεδόν σε απόσταση ενός μέτρου από τις σειρές με τις μπανανίτσες πλησιάζοντας το έδαφος.
Θεωρώντας πως εξαντλεί το φυτό απορροφώντας χυμούς αποφάσισα να το κόψω.
Ας του ρίξω μια ματιά.

Μια κοντινή πόζα των λουλουδιών πάνω σ' ατροφικές μπανανίτσες κίτρινου χρώματος ενώ οι αρχικές που έδεσαν ξεκίναγαν πράσινες την καριέρα τους

Είναι απίστευτο το πόσο υγρό έβγαζε αρχικά η πληγή στο λουλούδι, λες κι ήταν χαλασμένη βρύση ! Σιγά - σιγά περιορίστηκε σε συχνές σταγόνες, μετά σε αραιές σταγόνες για να σταματήσει μετά από τρεις ώρες όταν άρχισε να πήζει το υγρό στην πληγή.

Εδώ τελειώνει η ανθρώπινη παρέμβαση κι το μεγάλωμα πλέον εξαρτάται από τον καιρό. Ενας ζεστός Οκτώβρης και Νοέμβρης θα τις φέρει σε ικανοποιητικό σημείο για να κοπούν και να ωριμάσουν -όχι με ασετυλίνη, όπως του εμπορίου- αλλά με φλούδες από μήλο ή και από μπανάνα, κλεισμένες δυο μέρες σε μια μαύρη σακούλα. Αν δεν είναι ζεστοί οι επόμενοι μήνες πιθανόν να γίνουν στις αλκυονίδες μέρες ή αν δεν υπάρξουν παγωνιές να τις χαλάσουν, στις αρχές της επόμενης άνοιξης.
Περίπτωση να ωριμάσουν πάνω στο δένδρο μάλλον δεν υπάρχει μια που δεν ήταν καλός ο μήνας ανθοφορίας, ο Αύγουστος.
Πιθανόν όμως ένα ήδη πολύ μεγάλο βλαστάρι, αν βγάλει τον χειμώνα χωρίς οι παγωνιές να το ξεράνουν, ν' ανθίσει τον Απρίλη ή τον Μάη. Σ' αυτή την σπάνια περίπτωση οι μπανάνες ωριμάζουν πάνω σττο δένδρο κι το άρωμά τους δεν λέγεται ! Είναι φρούτο που το μοιράζεσαι με φίλους και γείτονες γιατί ωριμάζουν όλες μαζί και δεν αντέχουν πάνω από δυο μέρες, μετά γίνονται σαν μαρμελάδα. Αφήνουν όμως αξέχαστη γεύση σ' όσους τις δοκιμάσουν.

Τι ποιεί ο ποιητής ;

Το ρήμα ποιέω-ποιώ είναι αρκετά παλιό και είχε, αλλά και έχει, αρκετές ένοιες όπως κατασκευάζω, δημιουργώ, κ.λ.π.  που αναφέρονται σε υλικά αλλά και πνευματικά πράγματα.
Το ρήμα χρησιμοποιήθηκε και στις θρησκείες αφού "πάντα εν σοφία εποίησεν" ο "Ποιητής των όλων".
Αυτό το εποίησεν το χρησιμοποιούσαν οι κατασκευαστές αγαλμάτων, οι γλύπτες με την υπογραφή τους από κάποιο χρονικό σημείο και μετά στην αρχαιότητα.
 "Ο Τάδε εποίησεν" ήταν ένα σταμάτημα του χρόνου την στιγμή που ο δημιουργός του αγάλματος πρόσθετε την τελευταία λεπτομέρεια. Αψυχο πράγμα το άγαλμα, δεν λέω, αλλά αυτό το πάγωμα του χρόνου λόγω της χρήσης του αόριστου το παραέκανε πτώμα και κάποιοι άρχισαν να το καταλαβαίνουν. Κάποιες (ευάριθμες) εκατοντάδες χρόνια μετά, η υπογραφή στα αγάλματα άλλαξε ο Τάδε δεν εποίησεν πλέον, τώρα "ο Τάδε εποίει".
Ετσι φάνηκε πως εξασφαλιζότανε η διαχρονικότητα του έργου αλλά...
Με τα χρόνια η ελληνική γλώσσα έπαψε να είναι η κυρίαρχη στον κόσμο, οι ελληνικές λέξεις πέρασαν σ' άλλες γλώσσες και η έννοια τους μειώθηκε, αυξήθηκε ή και αλλοιώθηκε. Ο δημιουργός, ο ποιητής και το δημιούργημα, το ποίημα στις λατινογενείς γλώσσες απέκτησαν εξειδίκευση στον έμμετρο λόγο και σ' αυτήν την έννοια περιορίστηκαν στην νέα ελληνική με την επιστροφή τους. Ο ποιητής εξειδικεύθηκε στην αντίστοιχη ποίηση, σε όλα τα άλλα αντικαταστάθηκε με το αντικείμενο και την κατάληξη -ποιός  π.χ. αρτοποιός, τραγουδοποιός, επιπλοποιός και από εκεί στις αντίστοιχες "ποιήσεις" όπως η επιπλοποιία αλλά και η κονσερβοποιία με την κονσερβοποίηση...
Βέβαια κανεις δεν χρησιμοποιεί σήμερα το ρήμα ποιώ κατά την δημιουργία των ποιημάτων, απλά λέει "γράφω ποιήματα". Αν όμως το έκανε, για να ήταν σωστός επειδή άλλο είναι ένα άγαλμα κι άλλο ένα ποίημα, θα έπρεπε να υπογράφει "ο Τάδε ποιεί" γιατί η δημιουργία ενός ποιήματος δεν τελειώνει ποτέ.
Χρόνια μετά ο δημιουργός μπορεί ν' αλλάξει μια λέξη και να πλησιάσει περισσότερο αυτό που θέλει να εκφράσει.

Και ο γράφων, κόντρα στην σαλαμοποίηση της εποχής επιμένει να ονομάζει τα μπλογκ της δημιουργίας του ποιηματοποίηση και διηγηματοποίηση αντίστοιχα.

Σέντσα Λούνα

Είναι κάποιες νυχτιές που συνδυάζουν δυο πράγματτα : δεν έχουν φεγγάρι, ενώ συγχρόνως επικρατεί άπνοια, παντελής έλειψη και της παραμικρής ανάσας του ανέμου. Η θάλασσα τότε γίνεται ενας μαύρος καθρέπτης όπου κατοπτρίζονται τα φώτα της παραλίας και των σταθμευμένων πλεούμενων. Πριν κάποια χρόνια, πριν αναπτυχθεί η ηλεκτροδότηση της υπαίθρου υπήρχαν γωνίες όπου το σκοτάδι ήταν απόλυτο.
Εκεί τότε, πάνω στην ακίνητη επιφάνειά της μπορούσαμε να δούμε την αντανάκλαση ενός αστεριού. Το θεωρούσαμε πολύ σπουδαίο κάποτε και το κυνηγούσαμε στ' ακίνητα νερά,  τις σκοτεινές της νύχτες.
Τώρα όμως το ηλεκτρικό έχει πάει παντού και τ' αστεράκια δεν βλέπουν πια την εικόνα τους στην θάλασσα και ζουν στη μοναξιά τους

Ετεροχρονισμένο

 Το Πάσχα πέρασε αλλά καμμιά φορά η ανάσταση έρχεται ετεροχρονισμένη...

από την ποιηματοποίηση αντιγράφω

Πάσχα, Κυρίου Πάσχα

Σαν ξωτικό του δάσους

που όψεις δύο έχει,

μια μαύρη για τους γνωστικούς

κι' άλλη, στο χρώμα του πορτοκαλιού

για τους αλλοπαρμένους,

ξεχύθηκε ο θάνατος

από κρανίου τόπον

σ' αίμα ζεστό και κόκκινο

τα χείλη του να βρέξει

και να χορέψει ύστερα

στου φεγγαριού την χάση

Σε όλων των ειδών τους εραστές

και τους εσταυρωμένους,

σ' οσους την γη αντίκρυσαν

ίδια με τον συνανθρωπό τους

και την αγάπησαν πολύ,

ποτέ δεν φτούρησε ο θάνατος

ούτε και η μπογιά του.

Γευσιγνωσίες υψηλού επιπέδου

Πετροσωλήνες ή βελάκια

Μάλλον το πιο νόστιμο οστρακοειδές, το μόνο που συγκρίνεται στη γεύση μαζί του είναι το δυσεύρετο μικρό μαύρο κτένι.
Θα το βρείτε μόνοι σας αν ξέρετε πως ή στην ψαραγορά προς 22 ευρώ το κιλό, την τελευταία φορά που τα είδα εκεί.
Φυσικά πριν από χρόνια δεν πουλιότουσαν, πρώτα βγήκε η απαγόρευση αλιείας τους και μετά-ως εκ θαύματος- εμφανίσθηκαν στην αγορά. Αυτή η απαγόρευση με κάνει να μην γράψω πως τα πιάνει κανείς, είναι αστείο βέβαια να νομίζει κάποιος πως μπορεί να αστυνομεύσει όλες τις παραλίες ώστε να αποφευχθεί η συλλογή τους. Αυτοί οι νόμοι κρύβουν συνήθως άκαμπτη γερμανοθρεμμένη μαλακία- υπάρχει και αντίστοιχη γερμανική πρόταση για απαγόρευση της αλιείας στα πέντε μίλια από τις ακτές, πρακτικά παντού για την Ελλάδα- οι άνθρωποι νομίζουν πως παντού οι ακτές έχουν τα δικά τους χάλια.
Οταν ποτέ καταλάβουν την νοοτροπία του Ελληνα ίσως διαθέσουν περισσότερα χρήματα για την παιδεία, είναι πιο αποτελεσματική στην προστασία του περιβάλλοντος από την αστυνόμευση και διαρκεί φια μια ζωή και όχι όσο η βάρδια του επιτηρούντος.
Αφού λοιπόν δεν ξέρετε να τα βγάλετε...μπορείτε ν τα αγοράσετε. πουλιούνται δέκα-δέκα σε σφικτοδεμένα ματσάκια σαν τα σπαράγγια. Ο λόγος είναι προφανής, να μην μπορούν να ανοίξουν και να χάσουν τα υγρά τους-στην περίπτωσή μας το βάρος είναι χρήμα.
Ρωτήστε τον πωλητή αν περιέχουν θάλασσα ή γλυκό νερό για να ξέρετε αν θα αλατίσετε ή όχι στο μαγείρεμα.
Οπως και να τα φάτε είναι νόστιμα εδώ θα σας δώσω έναν απλό τρόπο για ένα τέλειο γεύμα, την πιο τέλεια μακαρονάδα.
Βάζετε σε γουόκ ή ένα μεγάλο τηγάνι καμιά εικοσαριά βελάκια, τον χυμό από δυο μεγάλα λεμόνια και τέσσερις-πέντε κουταλιές της σούπας καλό λάδι. Για το αλάτισμα τα είπαμε. Τα αφήνετε μέχρι να ανοίξουν όλα και να αρχίσει να αφρίζει το ζουμί. Αφαιρείτε τα τσόφλια και αφήνετε την σάρκα μέσα στο ζουμί.
Βράζετε μισό πακέττο λιγκουίνια δυό-τρία λεπτά παραπάνω απ' όσα λέει το κουτί για να μαλακώσουν αρκετά. Στραγγίζετε, σκέφτεστε πως δεν υπάρχει σοβαρή μακαρονάδα που να προσθέτεις την σάλτσα από πάνω -μαγειρική κάνουμε όχι...ζωγραφική- και χωρίς τύψεις πετάτε τα μακαρόνια στο γουόκ και ανακατεύετε μέχρι να πιούν όλο το ζουμί.
Μην προσθέστε τίποτα, απολαύστε τα μ' ένα καλό κρασί.

Και μετά από δυο χρόνια, πάλι όμορφα είναι

Πέμπτη, 16 Αυγούστου 2012

Ομορφιές

.

Καμιά φορά, σκέπτομαι, μερικά πράγματα μας φαίνονται ασυνήθιστα ωραία παρ' ότι δεν είναι η πρώτη φορά που τα βλέπουμε. Μάλλον η αιτία είναι ότι πρώτη φορά τα βλέπουμε  με άλλη διάθεση, ίσως πιο απελευθερωμένα, χωρίς υστεροβουλία, χωρίς..,
Σαν αυτή την ομορφιά ας πούμε...

 

Ισως γιατί πλέον δεν υπάρχουν τα όνειρα ούτε της απόκτησης, ούτε της χρήσης που εμπόδιζαν την πρόσληψη της ομορφιάς.

Είναι παρατηρημένο πως όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος κοιτάζει και πιο ψηλά οπότε παρατηρεί και πράγματα που του είχαν διαφύγει. Θυμάμαι στα πενήντα μου ανακάλυψα τα πιο ψηλά δένδρα της Αθήνας  στην οδό Πειραιώς, 500 μέτρα από την Ομόνοια. Χρόνια πέρναγα από εκεί, βιαστικός σαν τους άλλους και χωρις να ψάξω να δω που τελείωναν προς τα πάνω οι κορμοί που προσπερνούσα. Αλλά και στο χωριό- βιαστικός να προλάβω τί ;- προσπερνούσα χωρίς να δίνω σημασία ένα γεφύρωμα δυο σπιτιών, μια τρυφερή ένωση.

 

Μα και στο σπίτι αν κάθεσαι οι ομορφιές δεν λείπουν

πολλές φορές προβάλλουνε κει που δεν περιμένεις

όπως αλλάζεις ξαφνικά από πεζό σε ρίμα

κι όπως αλλάζεις πρόσωπο σαν νάσαι άλλος τώρα

Κι 'οταν στην θέα φαίνεται ένα μικρό σημάδι 

σε χρώμα πούναι κόκκινο μ' αλλιώτικο απ' τ' άλλα

τράβα κοντά και κοίταξε, αλήθεια η υποψία

και ένα τέρας ιερό, κοντά σου ξαποσταίνει...

Τα πάντα είναι όμορφα, αν όμορφα τα βλέπεις

κι ας είν' τα πιο παράξενα απ 'όλα που συμβαίνουν

σαν το καΐκι που πετά, βάρκες να παρακάμψει

στην αγκαλιά της θάλασσας να βρει τον προορισμό του

κι ακόμα περισσότερο όταν χιλιάδες ψάρια

σε χαιρετούν στην βάρκα σου γυρνώντας γύρω-γύρω

τον μυστικό τους τον χορό ήρθαν να εκτελέσουν

ζητώντας απ' την βάρκα σου, αναφοράς σημείο

τα ψάρια ήταν μαγιάτικα, δυο πήχες το καθένα...

.

Σκουπιδάκια

Κι όπως σκούπιζε κάποιο σκουπιδάκι κύλισε και βγήκε έξω απ' το φαράσι. Το ξανάσπρωξε μέσα μα αυτό την σκαπούλαρε ξανά και ξανά.Τότε πρόσεξε τα λόγια απ' το τραγούδι που άκουγε, το φινάλε του Φάλσταφφ.
Tutti gabbati, (όλοι ξεγελασμένοι.)
Irride l'un l'altro ogni mortal (κοροϊδεύουν ο ένας τον άλλο, οι θνητοί)

Τεντώθηκε από το σκύψιμο και το κοίταξε αφ' υψηλού...
"Με μένα θα τα βάλεις" σκέφτηκε και με μια αποφασιστική κίνηση της σκούπας το έβαλε ξανά στο φαράσι.

Ma ride ben chi ride (μα γελά καλύτερα)
la risata final (όποιος γελάει τελευταίος)

Ενα χαμόγελο σαρδόνειο χαράχτηκε στα χείλια του καθώς βάδιζε προς τον σκουπιδοτενεκέ με το σκουπιδάκι γερά φυλακισμένο μεταξύ σκούπας και φαρασιού. Σαν απο μηχανής θεός ένα άλλο αιωρούμενο σκουπιδάκι μπήκε στη μύτη του.

Ααααψουουουου !

tutto nel mondo e burla (όλος ο κόσμος είναι μια τρέλλα)
l' uomo e natto burlone (ο άνθρωπος γεννιέται με την τρέλλα )

Ο Βέρντι με τον Σέξπιρ αγκαλιά από ψηλά έβλεπαν χαμογελώντας το σκουπιδάκι να ξεφεύγει απ' το φαράσι. Ο Πεπίνο δεν μπόρεσε να μην αυτοθαυμάσει τον εαυτό του που αποφάσισε να σταματήσει τις μελοποιήσεις μ' αυτά τα στιχάκια του Μπίλλυ.

Tutti gabbati...
συνέχιζε να ακούει στο ραδιόφωνο...

Της τύχης καπρίτσια

Μερικά πράγματα συμβαίνουν. Απλά συμβαίνουν. πέρα από νόμους, συνήθειες και στατιστικές έρχονται να σου θυμίσουν πως τίποτε δεν ελέγχεται από τον άνθρωπο παρ΄ ότι αυτός νομίζει πως τα ελέγχει όλα. Γνωστή περίπτωση η" πολλά μεταξύ πέλει κύλικος και χείλεος άκρου"και τον έφαγε τον Αγκαίο ο κάπρος, γνωστή περίπτωση να πιαστεί στο αγκίστρι χταπόδι του κιλού και να ανέβει χωρίς να φύγει- τα τριάντα και βάλε μέτρα που χωρίζουν τον βυθό από την επιφάνεια.. Μου συνέβει εχθές, κάτι που μου συμβαίνει μια φορά στα δυο-τρία ή και περισσότερα χρόνια.

Σήμερα η θάλασσα ήταν όπως μ' αρέσει, να περπατάς απάνω της. Εγκατέλειψα το Γαλαξίδι και πήγα στον ψαρότοπό μου, εκεί όπου χθες σήκωσα το χταπόδι. Απολάμβανα το πρωϊνό, την ηρεμία, την αδιαόρατη παρουσία ενός Ρώσου φίλου μου, το φτερούγισμα του γλάρου Ιωνάθαν γύρω από την βάρκα μου, την τρυφερή σκέψη μιας καλής φίλης. Που και που το ανέβασμα κάποιου λυθρινιού.
Ρίχνω μια ματιά γύρω μου

Νοτιοανατολικά τα νησάκια

Ανατολικά τα βουνά που κρύβουν την  Αντίκυρα και τ' αξιοθέατά της, ο ήλιος βγαίνει από εκεί...

Βόρεια ο Πανασσός κρατάει ακόμα κάποια σύννεφα

Και ξαφνικά η πετονιά βαραίνει χωρίς τίναγμα. Χταπόδι. Σιγά-σιγά ανεβαίνει. Είναι ένα θηλυκό ενάμισυ κιλό πράμα. Δεν το πιστεύω πως στο ίδιο μέρος σηκώνω χταπόδι δεύτερη μέρα σερί. Κάτι λυθρινάκια παίρνουν σειρά και... ξανά βαριά η πετονιά. Και πάλι χωρίς τίναγμα! Πάλι χταπόδι !!
Ενα μισόκιλο αρσενικό ανεβαίνει επάνω. Αυτό εξηγεί λίγο τα πράγματα. Φαίνεται προσπαθούσαν να ζευγαρώσουν. Τότε το θηλυκό είναι στο θαλάμι του και το περτριγυρίζουν τα αρσενικά από γενετήσιο ένστικτο αλλά και φοβισμένα. Ο σπερματικός πόρος στο αρσενικό είναι μια άσπρη γραμμή κατα μήκος ενός πλοκαμιού του, αν τα χταπόδια αγκαλιαστούν μετά την ένωσή τους το μεγαλόσωμο θηλυκό τρώει το αρσενικό. Μερικά αρσενικά πονηρεμένα, κόβουν μόνα τους το πόδι με τον σπερματικό πόρο και το στέλνουν πεσκέσι στην αγαπημένη τους  εξασφαλίζοντας λίγη ζωή ακόμα.
Ψάρευα λοιπόν πάνω απ' την φωλιά του θηλυκού, ούτε ψύλλος στ' άχυρα...

Λίγη ώρα ακόμα και αποφασίζω να φύγω. Καλά πήγε το ψάρεμα αλλά πιο πολύ η θαλάσσια βόλτα, με γέμισε εικόνες κι ησυχία. Κοιτάζω τον κουβά με ικανοποιημένο εγωϊσμό

Γυρνάω στο ρεμέτζο μου. πρέπει να καθαρίσω τα ψάρια,να κτυπήσω και να γουλιάσω τα χταπόδια. Είναι κουραστική η δουλειά του ερασιτέχνη πσαρά αλλά τον αποζημιώνουν οι εικόνες που βλέπει στην θάλασσα και με την επιστροφή του στο λιμάνι.

Κάπως έτσι θα ένοιωθε και περιέγραψε ο Ομηρος την αγκαλιά της αγαπημένης γυναίκας. Θα τελείωνε το ψάρεμα κι επιστρέφοντας έβλεπε από την θάλασσα το λιμανάκι...

Λιμήν εύορμος                          Λιμάνι καλοκλεισμένο

ιν' ου χρεώ πείσματος εστίν    όπου δεν χρειάζονται σκοινιά

ουτ’ ευνάς βαλέειν,                  ούτε άγκυρες

ούτε πρύμνησι’ ανάψαι            ούτε να τραβηχθεί το πλοίο έξω

(Οδ. ραψ ι)

Κι αν ο αέρας φυσά...

                                                                                                                                               

Κάθε που χαράζει πάω στο παράθυρό μου και πέρνω τα σημάδια του καιρου. Ενα συννεφάκι πάνω από τον Παρνασσό σημαίνει μελτεμάκι κατά τις εννιά, ένα συννεφάκι στην Γκιώνα θα φέρει μαΐστρο το μεσημέρι... Μερικέςφορές- όπως σήμερα- δεν χρειάζονται σημάδια, ο αέρας είναι ήδη στρωμένος, δεν έχει ψάρεμα ούτε την απόλαυση της ανατολής μέσα απ' την
βάρκα, μόνο αδράνεια Την θέλει όμως τούτη την ξεκούραση το κορμί, να ισιάσουν οι μέσες και να τινάξουν την υγρασία τα γόνατα. Κι όταν δεν δουλεύειτο κορμί, δουλεύει το μυαλό, και τα δυο μαζί είναι δύσκολο στα -ηντα, αν το ξέρανε πολιτικοί και πρώην πρωθυπουργοί θα κάνανε λιγότερο τζόγγιν.

Ανεμοι λοιπόν και ανεμολόγιον με νέες ονομασίες τι οι
παλιές ξεχάστηκαν και σκόνη τις σκεπάζει :

*από την ποιηματοποίηση 

Ανεμολόγιον

Εικόνα από την προμετωπίδα του Γιάννη Τσαρούχη για την ποιητική συλλογή "Προσανατολισμοί" του Οδυσσέα Ελύτη
 Κι αν ο αέρας φυσά
τη μνήμη μας δεν ξεσκονίζει
ο Απηλιώτης χάθηκε
το ίδιο και ο Λίβας,
λέξεις καινούργιες, πρόσφορες
ανέβηκαν στα χείλη
όπως Λεβάντες και Γαρμπής
και τις παλιές τις διώξαν.

Πουνέντες πια ο Ζέφυρος
κι ο Σκίρωνας, Μαΐστρος
ποιός να θυμάται τον Νοτιά
Οστρια πια τον λένε .
Ο Εύρος, Σιρόκος έγινε
κι ο Μέσης τώρα, Γραίγος
έτσι τον λέγαν οι Ιταλοί
γιατί από μας ερχόταν



Σαν του Νοτιά του έφαγε
η Οστρια την θέση
μόνος του πια, κυρίαρχος
ο αέρας του πελάγου
μοιράζεται το όνομα
με το ιταλικό του :
όταν φυσάει ο Βοριάς
τον λεν και Τραμοντάνα

Κολήματα, γυναίκες και πολιτική

Είχε τα κολήματά του. Οπως κάθε φυσιο-λογικός άνθρωπος. Μόνο ο λογικός άνθρωπος δεν έχει κολήματα αλλά αυτός- όπως λέει και τ' όνομά του- ζει χωρίς την Φύση, οπότε δεν λέει.
Ενα από τα κολήματά του - και πολύ σχετικό με την Φύση- ήταν η ύπαρξη συντρόφου. Κάπου είχε διαβάσει πως δεξιά κι αριστερά κάθε σωστού άντρα πρέπει να στέκονται η γυναίκα του και ο γιός του. Γιό είχε αλλά με την γυναίκα του είχε χωρίσει εδώ και χρόνια. Κι όσο τα χρόνια περνάνε οι παραξενιές μεγαλώνουν και οι καινούργιες σχέσεις, ομόφυλες και ετερόφυλες, γίνονται συνεχώς και περισσότερο επιφανειακές και εφήμερες. Αν δε προστεθούν και οι απώλειες λόγω του αναπόφευκτου, η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη.

Ενα άλλο κόλημά του ήταν η φράση μιας τσιγγάνας που του είχε πει "μην πας ποτέ σου με μια που την λένε Μαρία γιατί μετά μόνο με Μαρίες θα πηγαίνεις". Κι ο διάβολος τάφερε όταν πιτσιρικάς έγινε κάτι παραπάνω από φίλος με την Μαριγώ, να αρραβωνιασθεί την Μαίρη, να ερωτευθεί την Μαργαρίτα και να παντρευθεί μια Μαρία. Οταν χώρισε νόμισε πως είχε ξεμπερδέψει με τις γυναίκες από Μαρ- αλλά οι μόνες νέες προσθήκες στις Μαρίκες, Μαρίνες και Μαριλίζες που ακολούθησαν ήταν μια Μαγδαληνή και μία Μάγδα. Το προφανές συμπέρασμα ήταν πως τελικά καθοριστικό ρόλο έπαιζαν μόνο τα δυο πρώτα γράμματα, γι αυτόν όλες οι γυναίκες (θα) έπρεπε να έχουν όνομα που αρχίζει από Μα.

Αυτό, με την πάροδο του χρόνου, άρχισε να του θυμίζει την πολιτική κατάσταση, προ χούντας, επί χούντας, μετά την χούντα, με τον "σοσιαλισμό" του 81, την "ολική επαναφορά" του ακατανόμαστου, τον "καθηγητή Σημίτη" και τους συνονόματους των προηγούμενων πρωθυπουργών. "Ολοι τους ίδιοι είναι", σκέφτηκε, " όπως όλες οι γυναίκες αρχίζουν από Μα".
Ισως να έφταιγε πως όλοι χρησιμοποιούσαν τον ίδιο αστυνόμο, τον ίδιο δάσκαλο, τον ίδιο παπά.

Μέχρι που προ διετίας περίπου του έπεσε στον δρόμο του μια Αγγλιδούλα, ονόματι Sarah. Τρελλάθηκε, ήταν σαν να τα είχε πρώτη φορά με γυναίκα και δεν ήταν η πρώτη φορά που τα έφιαχνε με αλλοδαπή. Αντίθετα είχαν παρελάσει και Μαίρη και Μανταλένα και Μαργκίτε και άλλες πάντα σύμφωνα με τον κανόνα του Μα-. Η Σάρα αφού έκανε το καλοκαιράκι της με μεσογειακή διατροφή και συντροφιά ανεχώρησε στην Αγγλία παρά τις απέλπιδες προσπάθειές του να την κρατήσει εδώ.
Εντελώς συμπτωματικά περίπου τότε εμφανίσθηκε ηχηρά στο πολιτικό προσκήνιο η Χρυσή Αυγή...

Τώρα βίωνε την αλήθεια των λόγων ενός συγγραφέα που έλεγε πως με την πάροδο των ετών μεγαλώνουν τα διαστήματα της ψυχοβγαλτικής αναμονής και μικραίνουν τα διαλείματα που περνάει κάποιος καλά. Σοφές κουβέντες. Ποτέ άλλοτε δεν είχε διανύσει τόσο μεγάλο διάστημα μοναξιάς. Και πλέον είχε κατασταλάξει στο ακριβές όνομα που θα έπρεπε να έχει η επόμενη σύντροφός του : 
Μάρα !!
Λογικό του φαινότανε, μετά την Σάρα και η Μάρα, ασορτί και με τις σχέσεις του και με το πολιτικό γίγνεσθαι...

Προσκλητήριο

Αργησε φέτος το καλοκαίρι, όχι μόνο από μετεωρολογικής άποψης αλλά και στις καρδιές. Κάτι το μουντιάλ που μας απόσπασε την προσοχή, κάτι ο απόηχος των εκλογών που ακόμα δεν μετουσιώθηκε σε καλοκαιριάτικα οικονομικά μέτρα όπως όλοι απευχόμαστε, πέρασε σχεδόν όλος ο Ιούνης κι ακόμα περιμένουμε χωρίς να ξέρουμε τι. Σαν την κουβέρτα που δεν λέει να φύγει από τα πόδια στο κρεβάτι, κάνει κρύο ακόμη λίγο πριν ξημερώσει.
Μετά πολλών κόπων και βασάνων η βάρκα που μου παραχωρήθηκε πήρε τη θέση της στο μικρό λιμανάκι του Χηρόλακα. Η επισκευή της δικιάς μου αναβάλλεται για καλύτερα οικονομικά έτη, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ελπίδα που σιγοκαίει σαν το καντήλι, η βάρκα που μου δώσανε είναι καλύτερη αλλά για πιο αθλητικούς τύπους, εμένα με κουράζει αρκετά.
Τα ψαράκια στη θέση τους, μετά από ένα-δυο αναγνωριστικά ψαρέματα, έρχονται κάθε πρωΐ  στο ραντεβού μας.

Πολλές απουσίες και άδεια ρεμέντζα προκαλούν θλίψη, ένα από αυτά είναι και το δικό μου. Μα χειρότερη θλίψη είναι σαν ξανοίγομαι  στον ψαρότοπο και περιμένω μάταια κάποια βάρκα γνωστή να πλησιάσει. " Δεν τάμαθες ; ο Θ. περνάει άσκημα" ήταν η απάντηση σαν ρώτησα πως και δεν βγαίνει αυτός που πρώτος στα σκοτάδια έψαχνε τους μπαλάδες τους πρωτοκλασσάτους.
Αμ ο Τ. ; " Πέθανε δεν τόμαθες ; Στο τραπέζι όπως καθότανε. Εμφραγμα. Τόσο νέος !"

Ανησυχώ που δεν βλέπω και τους Ιταλούς. πρέπει να τους βάρεσε κι αυτούς η κρίση, συνήθως έρχονταν από αρχές Ιούνη.
Περιμένω και τους (ακόμα εργαζόμενους) εκπαιδευτικούς, αυτοί έρχονται Ιούλη

Και μόνο ο Ιωνάθαν, πιστός φίλος, δεν πτοήθηκε από την αλλαγή της βάρκας αλλά από το πρώτο ψάρεμα έπιασε θέση στην πλώρη αγριεύοντας τους αντίζηλους και περιμένοντας καρτερικά τον μεζέ του. Μόνο που δεν έμαθε (ακόμη) να ποζάρει σε θέσεις που δεν κοντράρουν τον ήλιο !

Ιστιοπλοϊκά τινά...

Το καλοκαίρι , στην Ελλάδα, είναι κυρίως θάλασσα. Οχι ότι έχω τίποτε με τα βουνά και τους υπόλοιπους στεριανούς προορισμούς αλλά γιατί την θάλασσα της Ελλάδας δεν την βρίσκεις εύκολα αλλού, ενώ τις ηπειρωτικές της απολαύσεις σχεδόν παντού.

Η σχέση μας με την θάλασσα αλλάζει ολοκληρωτικά με την παρουσία ενός πλεούμενου, από την πιο ταπεινή βαρκούλα μέχρι  την πολυτελέστερη θαλαμηγό, μας δίνει το πλεονέκτημα μοναδικών απολαύσεων όπως είναι η θέα από την θάλασσα ή το αεράκι  της θαλάσσιας διαδρομής που κανένα αιρκοντίσιον δεν μπορεί να συναγωνισθεί

Αλλά όπως γίνεται και με τα αυτοκίνητα και εδώ η κατοχή ενός σκάφους συνήθως αποσκοπεί στην ανάπτυξη του κοινωνικού πρεστίζ παρά στην χρησιμότητα του "εργαλείου". Οπως λοιπόν το Κολονάκι πήζει από υπερπολυτελή "αγροτικά" έτσι και στα λιμάνια τα καλοκαίρια, συνωστίζονται διαφόρων ειδών πανάκριβα πλεούμενα με δυό κύριες κατηγορίες να ξεχωρίζουν, τις θαλαμηγούς με το πολυπληθές προσωπικό και τα λεγόμενα "ιστιοπλοϊκά" κόττερα όπου οι επιβαίνοντες είναι και πλήρωμα συγχρόνως, με μοναδική εξαίρεση τον νοικιασμένο καπετάνιο στην περίπτωση που ο ιδιοκτήτης έχει αμελήσει ή αποτύχει να πάρει δίπλωμα ναυσιπλοΐας. Οσοι έχουν θαλαμηγό και θέλουν να ξεχωρίζουν έχουν διάφορους τρόπους, ενας εξεζητημένος είναι και ο παρακάτω :

Συνήθως στις θαλαμηγούς οι επιβαίνοντες ανήκουν στην λεγόμενη "τρίτη" ηλικία (ποιές είναι οι δυο "πρώτες" κανένας δεν κάνει τον κόπο να μας εξηγήσει ) ενώ στα κόττερα παίζουν συνήθως οι ηλικίες των -άντα.

Με εξαίρεση τους λαμβάνοντες καθε χρόνο μέρος στο ιστιοπλοϊκό ράλλυ Αιγαίου, οι υπόλοιποι κάτοχοι των ιστιοπλοϊκών δεν ανοίγουν τα πανιά τους, μάλλον θα τους μπερδεύει στην πλοήγηση με την μηχανή. Ο γράφων είχε την εμπειρία ενός ταξιδιού με πανιά στο σκάφος ενός έμπειρου Ιρλανδού ιστιοπλόου και θυμάται ακόμα την μαγεία που προσφέρει ο παφλασμός των κυμάτων στην απόλυτη ησυχία του ανοικτού πελάγους. Θυμάται ακόμα την βουτιά του μεσοπέλαγα εκεί ακριβώς που πριν λίγο είχε "παίξει" ένα φτερό σκίζοντας τον αφρό, μα και τα κυδώνια με ούζο αντί λεμόνι σαν πιάσαμε αμμουδιά. Θυμάται που προσπάθησε να τον μάθει να ψαρεύει και τον είδε να κάνει την λάντζα του σκάφους "Σαν είμαστε στο σκάφος ο καθένας κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, ψάρευε εσύ να φάμε και γω θα φροντίσω νάμαστε καθαρά ". Το άλλο που θυμάται ήταν η συμβουλή του γερόλυκου της θάλασσας "Μη βάζεις γυναίκες στο σκαρί, κάνουν πολύ φασαρία".
Θυμόσαστε την περιβόητη ατάκα του Βουτσά " Εχω και κόττερο, πάμε μια βόλτα ; "

Λοιπόν, παρατηρήστε το, το πιο απαραίτητο αξεσουάρ στο κόττερο είναι η...γκόμενα !!

 Η παρουσία της είναι "μαστ" κατά τους χειρισμούς πρόσδεσης, όταν με χάρη μπικινοφορούσα κρεμάει τα μπαλλόνια για τις επαφές με τα διπλανά σκάφη ή μελετάει εμβριθώς το βάθος για να μην βρει πάτο το σκαρί, (ειδικά με τάγκα) σκυμμένη στην πλώρη, δίνοντας άριστες πληροφορίες για την κατηγορία του σκάφους :

Απλά αδύνατη (δεν θα δείτε ποτέ χοντρή, ούτε καν "εύσωμη" σε ιστιοπλοϊκό, αντίθετα από τις θαλαμηγους) σημαίνει σκάφος ολίγων μέτρων με φτωχότατο εξοπλισμό.
Καλλίσωμη χωρίς στήθος, σκάφος μεσαίο προς μεγάλο, μέτρια εξοπλισμένο.
Καλλίσωμη με πλούσιο στήθος, μεγάλο σκάφος, καλά εξοπλισμένο
Καλλίσωμη με πλούσιο στήθος και ωραίο πρόσωπο, μεγάλο πολυτελές σκάφος, άριστα εξοπλισμένο.

 Σαφώς βέβαια οι γνήσιες απολαύσεις που προσφέρει η θάλασσα δεν εξαρτώνται ούτε από το μέγεθος του σκάφους ούτε από τα...κυβικά του θηλυκού "πληρώματος", μερικές φορές δε τα κόττερα, δεν  μπορούν καν να πλησιάσουν σε...αβαθείς προκλήσεις που είναι μόνο για βαρκάκια.

Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι που προσπαθούν να εκμεταλλευθούν  το ιστιοφόρο σαν χώρο δουλειάς, σαν ένα θέατρο με μιά αταξία όμοια μ' αυτή που λατρεύω και με ρυθμούς έξω απ' την σκληράδα της κοινωνίας. Μιά πολυσυλλεκτική και πολυεθνική ομάδα με την χαλαρή καθοδήγηση του "κυβερνήτη" να ετοιμάζει μιά οπτικοακουστική παράσταση, τι σημασία θα είχε το θέμα της παράστασης μπροστά σ' αυτή τη γενναιόδωρη προσπάθεια. Στη στεριά μια μικρή κοπέλλα έραβε όχι τα ιστία αλλά τα "κοστούμια" των ηθοποιών, ενώ πιο πέρα μπρατσωμένοι άντρες μοντάρανε τα πανιά του ιστιοφόρου, και κάποια έκανε πρόβα στα ακροβατικά του σαλτιμπάγκου. Διακεκομένες μουσικές "ατάκες" πολύ δυνατά δοκίμαζαν την αντοχή των μεγαφώνων συμπληρώνοντας την πρόβα ενός θίασου που θύμιζε περισσότερο (και ίσως ήταν) πλήρωμα καραβιού, τσούρμο.

Η θάλασσα, η θάλασσα όλα τα αντέχει !

Μοναξιά

  από την διηγηματοποίηση, τις ιστορίες με αλάτι





Κάτι η οικονομική κατάσταση που συνεχώς γυρεύει φόρους, κάτι η ηλικία που συνεχώς προσθέτει άλατα στις αρθρώσεις, η βαρκούλα έμεινε μόνη φέτος στο μικρό λιμανάκι. Ανεβοκατεβαίνουνε οι τσαμαδούρες ακολουθώντας το κύμα και σαπίζουνε στον ήλιο τα σκοινιά περιμένοντας μάταια κάποιο βαρκάκι να δέσει. Μόνη η "Κυριακή", μια πενταμισάρα γαΐτα γεμάτη δίιχτυα και παραγάδια, που παλεύει για το βιος μιας φαμελιάς, μάταια περιμένει τις φίλες της, τις ερασιτέχνισσες με τις συρτές  και τις καθετές. Ακρίβυναν και οι μπενζίνες, η "Κυριακή" δεν έχει γρήγορη "φαγάνα" εξωλέμβια αλλά μια φάριμαν με πετρέλαιο, πρώτη σ' οικονομία και στη σιγουριά.

Θλιβερό το θέαμα της μόνης βάρκας και σκληρά να ξεκινάει η μέρα μεσ' στα σκοτάδια  χωρίς ν' ανταλλάσσει ο κύρης της  μια καλημέρα με τους ψαράδες σαν ξεκινάει για το λεβάρισμα.Κι ακόμα περισσότερο στενόχωρη σαν με τον ήλιο σηκωμένο ξεψαρίζει χωρίς ματιές και πειράγματα για την ψαριά του.
Μόνο οι γάτες περιμένουν υπομονετικά στην προκυμαία για τον μεζέ τους.
Κι οι πελάτες ;
Χαθήκανε κι αυτοί. Που είναι η εποχή που στριμωχνότουσαν στην σειρά, το φρέσκο ψάρι ν' αγοράσουν. Τώρα μόνο ένα ζευγάρι νεαρό αφού κοίταξε για ώρα την ψαριά πήρε μια σκόρπαινα δείχνοντάς την και πλήρωσε σιωπηλά. Τους κοίταζε ο ψαράς που φεύγαν με το ψάρι   κι αναρωτιότανε τι έφταιξε και δεν του απευθύνανε τον λόγο. Δεν κατάλαβε ούτε αν ήταν ντόπιοι ή ξένοι, μια στιγμή μοναχά η κοπελλιά κάτι ψιθύρισε στ' αφτί του συνοδού της αλλά δεν τ' άκουσε.

Το ζευγάρι χάθηκε απ' τα μάτια του κι η μοναξιά βάρυνε κι άλλο το πρωϊνό. Εβρεξε τα ψάρια να μην του ανάψουνε, τάβαλε στα κοφινέλλα με τα παραγάδια και τα σκέπασε με τους μουσαμάδες. Θυμήθηκε που τούλεγε ο πατέρας του, ψαράς κι αυτός, να τα σκεπάζει γιατί έχει κακά μάτια κάτω στο λιμάνι.
 "Τώρα δεν έχει καθόλου μάτια", σκέφθηκε.

Στο σπίτι η γυναίκα του τύλιξε τα πρώτα ψάρια με βρεγμένες εφημερίδες για τους πελάτες, τάβαλε στο ψυγείο και ξεδιάλεξε τα δεύτερα για το μπουργέτο. Αρχισε να τα καθαρίζει στο νεροχύτη  με την γάτα να χαϊδεύεται στα πόδια της περιμένοντας να φάει τα σπάραχνα. Ο ψαράς την κοίταζε με βλέμμα αδειανό, σαν να την έβλεπε πρώτη φορά, σαν να μην την ήξερε καθόλου. 
"Τριάντα χρόνια παντρεμένοι", σκέφτηκε κι όμως δεν είχε ούτε μια λέξη να της πει.
"Μήπως πάντοτε μόνοι μας δεν είμαστε", σιγοψιθύρισε.

 Σηκώθηκε και την πλησίασε χωρίς να την ακουμπήσει. Πάνω από τον ώμο της ήτανε καρφωμένο στον τοίχο το ξύλινο κουτάκι με το αλάτι που μάζευε στα βραχάκια. Απλωσε το χέρι του και πήρε μια μικρή πρέζα. Την έφερε στο στόμα του κι όλη η μοναξιά που μάζεψε η θάλασσα μέχρι να γίνει αλάτι ξεχύθηκε στη γεύση του. Την γνώρισε, την είχε μάθει καλά.                                                                                                                                                                                     

Ενας δρόμος διαφορετικός

Κάθε δρόμος έχει μια αρχή κι ένα τέλος. Η αρχή είναι πάντα ένα μέρος όπου υπάρχουν άνθρωποι. Το τέλος μπορεί να είναι μια κάποια πόλη, ένας προορισμός. Μπορεί να είναι ένα ποτάμι, μια χούφτα θάλασσα, μια ακρή ενός γκρεμού με υπέροχη θέα. Μπορεί ακόμα κι ένα πλατάνι αιωνόβιο, για να χαρούν την σκιά του.
Μα κάπου υπάρχει ένας δρόμος, δρόμος εξοχικός στρωμένος με πλάκες. Που και που οι πλάκες είναι βαμμένες κόκκινες. Κανένας δεν θυμάται πότε και ποιός τον έφτιαξε. Δεν έχει ανηφόρες ούτε κατηφόρες. Στριφογυρίζει μέσα στα χωράφια και τα αραιά σπιτάκια για κάνα δυο χιλιόμετρα και σταματά κυριολεκτικά στο πουθενά. Ο,τι υπήρχε πριν, υπάρχει και μετά, ακριβώς το ίδιο τοπίο. Αλλά μετά δεν υπάρχουν πλακάκια, δεν υπάρχει δρόμος. Μερικοί λένε πως το κόκκινο χρώμα στις πλάκες είναι από αίμα, το αίμα από αυτούς που αυτοκτόνησαν γιατί ο δρόμος δεν οδηγούσε κάπου, δεν το άντεξαν. Λένε ακόμα πως τα γκράφιτυ στα σπίτια του δρόμου είναι αφιερώσεις γι αυτούς που τέλειωσαν την ζωή τους στον δρόμο. Αλλα είναι ζωγραφιές, άλλα είναι φράσεις βγαλμένες απ' την ζωή τους :
"Θυμάσαι νάκανες ποτέ, κάτι καλό για μένα ; τη μοναξιά σου λάτρευες πάντα"
Πάντα βγαίνει κάποιο παράπονο για την αυτοκτονία όπως βγαίνει μια συμπάθεια για το ατύχημα.
Υπάρχει άραγε αυτοκτονία από ατύχημα ; 
Πως θα το γράφανε με σύνθημα στον τοίχο ;
Σαν ζωγραφίζεται ο νεκρός στο γκράφιτυ, φορά τα ρούχα από την καλύτερη στιγμή της ζωής του, στα μαλιά του όμως αποδίδεται το χρώμα του τελευταίου βαψίματος. Τα χαρακτηριστικά του αποδίδονται με σκληρές ευθείες, οι καμπύλες απαγορεύονται. Επειδή είναι λίγοι οι τοίχοι των σπιτιών το γκράφιτυ μιας καινούργιας αυτοκτονίας καλύπτει μια παλιότερη. Οπως πολλές εκκλησίες χριστιανικές κτίστηκαν στα ερείπια κάποιου αρχαιοελληνικού ναού.

Κάποιοι επιστήμονες, γιατροί, διατροφολόγοι, θεολόγοι και λοιποί θέλησαν κάποτε να επεκτείνουν τον δρόμο, να τον πάνε κάπου για να μην αυτοκτονούν οι άνθρωποι. Σύσσωμες οι πόρνες των γύρω πόλεων αντιτάχθηκαν στην κίνησή τους με το επιχείρημα πως οι περισσότεροι από τους αυτόχειρες ζητούσαν μια τελευταία επαφή μαζί τους, εκεί στην ερημιά, για την ψυχική τους προετοιμασία και ήταν πολύ γενναιόδωροι.  Δεν ήθελαν να χάσουν αυτά τα εξτρά. Οι επιστήμονες υποχώρησαν στα λογικά επιχειρήματα των εκδιδομένων γυναικών, το χρήμα είχε πάντοτε τον σεβασμό τους. Πλήρωσαν κάποια χρήματα για την συντήρηση του δρόμου και αποφάνθηκαν πως έκαναν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για τους συνανθρώπους τους.

Με το που πέρασαν τα χρόνια, η μόνη ουσιαστκή διαφορά που συντελέσθηκε στην περιοχή, αφορούσε τα σπίτια κι όχι τον δρόμο. Ολα σιγά-σιγά έκλεισαν τις πόρτες και τα παράθυρα που έδιναν στον δρόμο και άνοιξαν καινούργια από τις άλλες μεριές. Εφιαξαν και μονοπάτια για τις μετακινήσεις τους ώστε να αποφεύγουν τον δρόμο. Οταν δεν βλέπουν κάτι, είναι σαν να μην υπάρχει, σκεπτότουσαν κάθε φορά που πήγαιναν από το μονοπάτι στο σούπερμάρκετ ή στο εκλογικό τμήμα για να ψηφίσουν.