Παραδοσιακό χριστόψωμο

(αναδημοσίευση)

Αναγκάζομαι να γράψω γι αυτές τις δύο παρεξηγημένες λέξεις που έχουν γίνει καραμέλλα στο στόμα ειδικών και μη, η πρώτη όλο τον χρόνο και η δεύτερη τις άγιες τούτες μέρες.
Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει η λέξη παραδοσιακός με την κοινή λογική σαν οδηγό. Είναι μια λέξη που χαρακτηρίζει έναν τρόπο κατασκευής κάποιου πράγματος που έχει επικρατήσει σε κάποια περιοχή. Το γιατί έχει επικρατήσει δεν θέλει ρώτημα, προφανώς ήταν καλύτερος από τους άλλους τρόπους και τελικά όλοι στην περιοχή που είχαν γνώση κατέληξαν να χρησιμοποιούν τον συγκεκριμένο τρόπο.
Το παραδοσιακό δεν μένει αμετάβλητο με την πάροδο των χρόνων. Είτε γιατί μπορεί κάποιος να βελτιώσει (πραγματικά) κάποιον τομέα του είτε διότι πλέον υπάρχουν διαφορετικά υλικά κατασκευής που μπορούν να δώσουν άλλες διαστάσεις στην κατασκευή. Παραμένει πάντοτε όμως ο καλύτερος - και γι αυτό αποδεκτός από όλους - τρόπος.

Για το τι είναι και ποιές είναι οι παραλλαγές του χριστόψωμου μπορείτε να βρείτε αλλού πολλές πληροφορίες. Εδώ θα περιοριστούμε στην λογική παρατήρηση ότι το δεύτερο συστατικό είναι η λέξη ψωμί και άρα πρέπει να είναι ΨΩΜΙ και όχι κέικ όπως θέλουν οι περισσότεροι τηλεοπτικοί και μη μάγειροι που τώρα αποκαλούνται "σεφ".  Αφού μας βομβαρδίσουν με όποια βλακεία τους έρθει στο κεφάλι, μας πετάνε και ένα "παραδοσιακό" από πάνω γιατί βρήκανε την συνταγή στην Ανω Μουλαρίτσα όπου την εκτελούσε η τρελλή του χωριού. Φυσικά το χριστόψωμο είναι ένα διαφορετικό από τα συνηθισμένα ψωμί με την έννοια πως είναι πιο "πλούσιο" σε υλικά αλλά και κάτι ακόμα που είναι ξεχασμένο σήμερα, τρώγοταν την ίδια μέρα της παρασκευής του, την παραμονή των Χριστουγέννων στο βραδυνό τραπέζι και όχι την άλλη μέρα όπως το καθημερινό ψωμί. Ηταν εποχές που το ψωμί σαν βασικό είδος διατροφής δεν έφτανε γι αυτό κάθε μέρα ζυμώνανε αλλά τρώγανε πάντα το χθεσινό ψωμί γιατί η νοστιμιά του φρέσκου οδηγούσε σε υπερκατανάλωση.

Στα δικά μου μέρη το χριστόψωμο γινότανε από άσπρο αλεύρι ( πολυτελείας το έλεγαν την δεκαετία του πενήντα και αυτό σημαίνει το γράμμα Π που το χαρακτηρίζει και σήμερα σε αντίθεση με το γράμμα Μ, δηλαδή μαλακό που χαρακτηρίζει το "κίτρινο" αλεύρι  που χρησιμοποιείται στα "χωριάτικα" ψωμιά ), μαγιά, αλάτι και νερό, με την προσθήκη γλυκάνισου και χιώτικης μαστίχας σαν αρωματικά και λίγου βούτυρου για να αφρατέψει. Δεν χρησιμοποιούσανε προζύμι γιατί θέλανε να αποφύγουνε την ξινή του γεύση. Ψηνότανε σε στρογγυλό ταψί με δυο κοτσίδες σε σχήμα σταυρού να το στολίζουνε και μερικά καρύδια για διάκοσμο. Μετά το ψήσιμο το πασπαλίζανε ελαφρά με ζάχαρη άχνη και κανέλλα.

Ετσι το έφτιαξα και φέτος.

Οι ευνοημένες της κρίσης

Αν κοιτάξτε σήμερα τον πληθυσμό στην Αθήνα θα διαπιστώσετε πως κυριαρχούν η ασχήμια και τα γηρατειά. Υπάρχουν κάποια μικρά παιδιά που πηγαίνουν ακόμα σχολείο ή σπουδάζουν (τα μισά από τα προ εικοσετίας) αλλά απουσιάζει εκκωφαντικά η ηλικία από 25 έως 40. Κι αυτό γιατί όποιος έλληνας αυτής της ηλικίας μπορούσε, έφυγε έξω λόγω της κρίσης και σχεδόν όλοι οι μετανάστες αυτής της ηλικίας ζήτησαν αλλού εργασία και στέγη. Εκεί λοιπόν που προ εικοσαετίας είχε ομορφύνει η χώρα από την αθρόα εισαγωγή ωραίων νεαρών κυριών τώρα ξεμείναμε με τις κάποιας ηλικίας μόνον και τις κακοσχηματισμένες που κανείς δεν πήρε μαζί του φεύγοντας.
Το αποτέλεσμα ήταν οι ελληνίδες γυναίκες που τότε ήταν στα εικοσιτόσα τους κι ένοιωθαν παραγκωνισμένες από το πλήθος των αλλοδαπών, τώρα εκμεταλλευόμενες το κενό που υπάρχει στις μικρότερες ηλικίες μπόρεσαν να περάσουν στη πρώτη γραμμή ζήτησης. Αν μάλιστα προσθέσετε το προσόν της ωριμότητας και την γλύκα που δίνει η πατίνα του χρόνου στις περισσότερες, γίνονται περίπου αυναγώνιστες αφού το μόνο προσόν που τους λείπει, η φρεσκάδα, δεν υπάρχει στον ανταγωνισμό γιατί λείπουν οι τριαντάρες.
Τα σαράντα ίσως είναι η καλύτερη ηλικία της γυναίκας γιατί έχει τελειώσει με τις γέννες, (υποτίθεται πως) έχει αποκτήσει γνώσεις και ωριμότητα και (αν) ξέρει τι θέλει ώστε να έχει μια καλή ζωή. Το βασικό πρόβλημα της σαραντάρας ήταν πως οι άντρες πάντα κοίταζαν για νεώτερες και έτσι έμεναν στην σκιά των γυναικών στα τριάντα  που αφθονούσαν, ειδικά με τις εισαγωγές από τις ανατολικές χώρες. Τώρα πολλές έχοντας περάσει στην πρώτη γραμμή ζήτησης παίρνουν την εκδίκησή τους συνάπτοντας πολλαπλές παράλληλες σχέσεις μήπως και καλύψουν τον χαμένο χρόνο των νιάτων τους και γενικά παίζοντας το γκόμενες, ενώ άλλες περιορίζονται στα θαυμαστικά βλέματα των ανδρών που τόσο τους είχαν λείψει.

Το πως ήταν παλιά οι σαραντάρες περιγράφει έξοχα το τραγουδάκι

Οι μεγάλες επιδόσεις των Ελλήνων

ΤΟ ΚΡΑΝΟΣ

Σε δυο πράγματα είναι παγκόσμιος πρωταθλητής ο ελληνικός λαός, άνδρες και γυναίκες : στο να μη φοράνε κράνος στην μοτοσυκλέττα και στο ξενοπήδημα.

Συμβαίνει συχνά την ώρα που αστυνομικοί γράφουν κάποιον που δεν φοράει κράνος να περνάνε άλλοι μοτοσυκλεττιστές χωρίς κράνος ανενόχλητοι μια που τα όργανα της τάξεως είναι απασχολημένα με το γράψιμο. Ο παραβάτης τους βλέπει κι αισθάνεται από ατυχία έως αδικία, σ' αυτόν έλαχε ο μουτζούρης.
Παραβλέπει βέβαια το γεγονός πως αν φόραγε κράνος δεν θα τον γράφανε...

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΛΟΓΟΔΟΤΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ

ΤΟ ΞΕΝΟΠΗΔΗΜΑ

Στο εθνικό μας σπορ του ξενοπηδήματος ενδιαφέρον έχει η διαφορετική συμπεριφορά γυναικών και ανδρών προς το ταίρι τους όταν πρόκειται να τους στολίσουν το μέτωπο με καινούργιες διακλαδώσεις. Ενδεικτικά οι άνδρες παρουσιάζουν μια συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από τα πιο "θηλυκά" ζώα, την κόμπρα και την σουπιά, δηλαδή κοιτάζουν να θολώσουν τα νερά, να κρύψουν τις προθέσεις τους από το ταίρι τους γλυκομιλώντας του, προσφέροντας ένα έξτρα δωράκι και γενικά ό,τι μπορεί να ξεγελάσει και καθησυχάσει το θύμα.
Αντίθετα οι γυναίκες επιλέγουν συμπεριφορά που χαρακτηρίζει τα πιο "αρσενικά" ζώα όπως ο κόκκορας ή ο δαίμων της Τασμανίας, ζώα δηλαδή που τσακώνονται με το παραμικρό. Ετσι και η υποψήφια για παρασπονδία τρώγεται με τα ρούχα της μέχρι να δημιουργήσει καβγά με τον δικό της και να βρει την ευκαιρία να αποξενωθεί από αυτόν. Πιθανόν αυτό να της χρησιμεύει σαν δικαιολογία επειδή η κοινωνία την ευθύνη του κερατώματος την καταλογίζει πάντα στην γυναίκα, οπότε αυτή έχει μια δικαιολογία για την παρασπονδία της, τον βρασμό ψυχής από τον τσακωμό.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΛΟΓΟΔΟΤΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ

Η διαφορά του γιώτα από το ήτα

Στην Ελλάδα που ζούμε μας αρέσουν τα διφορούμενα. Ενα κόμμα να κάνει όχι απλά την διαφορά αλλά να αλλάζει όλο το νόημα

Ηξεις, αφήξεις, ουκ εν πολέμω θνήξεις και την σκαπούλαρες

Ήξεις, αφήξεις ουκ, εν πολέμω θνήξεις και βλέπεις τα ραδίκια από τις ρίζες !

Είναι ο τόπος, το κλίμα, η γλώσσα δεν ξέρω, αλλά καμιά φορά δεν χρειάζεται ούτε καν κόμμα, η ίδια η λέξη έχει δυο αντίθετες σημασίες ;

απόφραξη, το βούλωμα

απόφραξη και το ξεβούλωμα !!

Αλλες φορές έχουμε ομόηχες λέξεις με γιώτα και ήτα αντίστοιχα που δίνουν διαφορετικό νόημα όπως :

κλίμα και κλήμα

ή και σχετικά κοντινές έννοιες όπως :

άχρηστος και άχριστος

Ισως αυτή η διαφορετικότητα να ενσωματώνεται σε γυναικεία χαϊδευτικά ονόματα όπως (με αλφαβητική σειρά)  Βιβή, Κική, Λιλή, Μιμή, Ριρή, Φιφή.

Ισως οι δυο όμόηχες συλλαβές του ονόματος να εκφράζουν αυτή την διπολικότητα που θεϊκά μελοποίησε ο Βέρντι στο  la donna e mobile

Από αυτά τα ονόματα, το πρώτο σε συνδυασμό με τα λογοπαίγνια του Bar-bar (αγαπαπάκι, αστερατάκι κ.λ.π.) δίνει δυο φράσεις που καλύπτουν την εξέλιξη και κατάληξη  κάθε σχέσης :

Με θέλει ; ( όλα ) στην ακρι(Βι)βή μου !

Δεν με θέλει ;  στην άκρη, Βιβή μου !

Η γάτα μου, η Μαριλού, αναρωτιέται...

Ενα ρόδο φεύγει, ένα άλλο έρχεται

Είναι καιρός να πηγαίνω. Ξέρω ένα πεύκο που σκύβει κοντά σε μια θάλασσα. Το μεσημέρι, χαρίζει στο κουρασμένο κορμί έναν ίσκιο μετρημένο σαν τη ζωή μας, και το βράδυ, ο αγέρας περνώντας μέσα από τα βελόνια του, πιάνει ένα περίεργο τραγούδι, σαν ψυχές που κατάργησαν το θάνατο, τη στιγμή που ξαναρχίζουν να γίνουνται δέρμα και χείλια. Κάποτε ξενύχτησα κάτω από αυτό το δέντρο. Την αυγή ήμουνα καινούριος σα να με είχαν κόψει την ώρα εκείνη από το λατομείο.

  
Α! να ζήσει κανείς τουλάχιστο έτσι, αδιάφορο.

(Γ. Σεφέρης, ο Στρατης Θαλασσινός περιγράφει έναν άνθρωπο)
  



Βγήκε σκυφτός και ζαλισμένος από το σπίτι του γιατί το ρόδο της καρδιάς του αφού τον τσίμπησε επανειλημένα με τ' αγκάθια του άρχισε να μαραίνεται. Χρώματα κι αρώματα αλλοιώθηκαν, τα ροδοπέταλα στριφογύρισαν και πέσαν, η εποχή του πέρασε.
Αντί να κάνει προς τα κάτω όπως πάντα για ανεξήγητους λόγους τράβηξε την ανηφόρα. Περπάτησε αρκετά, λίγες φορές έφτανε τόσο ψηλά και τότε μέσα σ' ένα κηπάκι πνιγμένο στα φυτά κάτι του κίνησε την περιέργεια. Ηταν ένα μικρό βαθυκόκκινο μπουμπούκι, πολύ όμορφα σχηματισμένο. 
Λες ; σκέφτηκε

Χρόνια πολλά πίσω θυμήθηκε που κατέβαινε την Θήρας να πάει σε δουλειά και του έσπαγε την μύτη μια αόρατη τριανταφυλλιά. Εγινε ορατή όταν γκρεμίστηκε το σπίτι και βρισκότανε στην αυλή ενός σπιτιού από την άλλην οδό του τετραγώνου, συνορεύανε οι αυλές. Ηταν μια μεγάλη αναρριχόμενη τριανταφυλλιά με τα λουλούδια της να φαίνονται μαύρα από κάποια απόσταση, τόσο βαθύ κόκκινο χρώμα είχαν και με μια μεθυστική μυρουδιά. Εκοψε πολλές φορες κλαδάκια και τα φύτεψε να ριζοβολήσουν αλλά ήταν από τις πολύ δύσκολες, ίσως γιατί ο κορμός είχε πολύ ψίχα με λίγο ξύλο και δεν άντεχε μέχρι να βγούνε οι ρίζες και τα φύλλα. Ισα που πρόλαβε μετά από κάποιους μήνες προπαθειών να έχει  δυο νεαρά φυτά γιατί στη θέση του παλιού σπιτιού είχε ξεφυτρώσει μια πολυκατοικία και η πρόσβαση στην καλή τριανταφυλλιά  ήταν αδύνατη.
Το ένα φυτό το φύτεψε σπίτι του, το άλλο το πήγε στο σπίτι στο χωριό. 
Στην Αθήνα όσες θέσεις κι αν άλλαξε η τριανταφυλλιά του έδινε μικρά ροζ τριαντάφυλα που δεν είχαν το χαρακτηριστικό άρωμα. Στο χωριό με την δεύτερη προσπάθεια βρήκε την θέση της. Γέμιζε τριαντάφυλλα κάθε άνοιξη, αιματοβαμμένα μυρωδάτα και τόσο καλοσχηματισμένα που οποιοδήποτε τριαντάφυλλο, μεγάλο και πολύχρωμο, να δείχνει φτωχός συγγενής δίπλα του. Ας αφήσουμε την εκτός συναγωνισμού μυρουδιά του. Την εποχή εκείνη ο κήπος του χωριού την άνοιξη είχε τεράστια ποικιλία από τριανταφυλλιές, κάπου εξήντα ρίζες
Το μυστικό ήταν πως την έβαλε σύριζα σ' έναν ανατολικό τοίχο ώστε ο ήλιος να την βλέπει μόνο 3-4 ώρες το απόγευμα, για την τριανταφυλλιά η έκθεση στον ήλιο  είναι το καθοριστικό στοιχείο

Οπως όλα τα καλά βαστάνε λίγο όταν απερίσκεπτα έδωσε την άδεια στους διπλανούς να μπούνε στον κήπο του για οικοδομικές δουλειές ενώ έλειπε, γύρισε και την βρήκε ξεραμένη από τον ασβέστη του σοβαντίσματος.
Την έψαχνε για χρόνια μήπως την ξαναβρεί αλλά μόνο φτηνές απομιμήσεις εύρισκε, μάλιστα μια την αγόρασε μαζί με το τότε ρόδο της καρδιάς του απελπισμένος που δεν έβρισκε κάτι άλλο να της μοιάζει περισσότερο. Είχε σταματήσει να ψάχνει μέχρι που είδε αυτό το μπουμπούκι από μακρια.

Θέλησε να μπει μέσα στον κήπο να μυρίσει το τριαντάφυλλο, να βεβαιωθεί πως είναι αυτό που αναζητούσε αλλά δίσταζε. Ενας ευγενικός κύριος τον ενθάρρυνε : 
- Μπείτε μέσα να το μυρίσετε κι αν θέλετε να σας φέρω κλαδευτήρι να πάρετε κλαδάκι για  φύτεμα
Λένε πως μια δοκιμή, πείθει, μετά από πολλά χρόνια ξαναβρήκα αυτή τη θεσπέσια μυρουδιά.
Ευχαριστώντας θερμά τον ευγενικό κύριο επέστρεψα να φυτέψω τα κλαδάκια.
Υπάρχουν ρόδα και ρόδα, άλλα γρατζουνάνε τα χέρια όταν τα πιάνεις κι άλλα την καρδιά όταν...

Dirge

                                         Ελληνοαγγλική ελεγεία

Η

Ηρθες σαν ένας άγγελος με τ΄ανοιχτά φτερά του
που ευτυχία χάριζε σ' όποιον ήταν κοντά του

I hate myself for loving you and the weakness that it showed
You were just a painted face on a trip down to suicide road

Οταν επέρασε ο καιρός κι έφυγε η πρώτη τρέλλα

τότε αυτός ο άγγελος έμοιαζε με ...σαρδέλλα

I hate that foolish game we played and the need that was expressed
And the mercy that you showed to me, whoever would have guessed

Κι αν όλα τα σκεπάζανε  του έρωτα τα χάδια
μετά το σεξ αβάστακτα γινότουσαν τα βράδια

There are those who worship loneliness, I'm not one of them
In this age of fiberglass I'm searching for a gem

Ποτέ δεν είχα το μυαλό, ψυχρά να σε κοιτάξω
και οτι πίστευα για σε αμέσως να το αλλάξω

κατάπινα αμάσητο ότι μου τσαμπουνούσες

και πίστευα ο ηλίθιος ότι και εσύ πονούσες

I can't recall a useful thing you ever did for me
'Cept pat me on the back one time when I was on my knees
We stared into each other's eyes 'till one of us would break
No use to apologize, what difference would it make ?

Τι να την κάνω την συγγνώμη σου, ποτέ δεν μούπες την αλήθεια
εγώ να υποφέρω, να πονώ και συ τα ίδια παραμύθια

οι αγγλικοί στίχοι είναι απο το Dirge του Dylan

Ο νόμος του εμπορίου

Ο νόμος του εμπορίου επιβάλλει να πουληθεί όλη η παραγωγή. Η παραγωγή δεν είναι όλη ίδιας ποιότητας γιατί τότε δεν έφθανε για όλους, την μπερδεύουν και με σκάρτο πράμα. Σ' ένα πολύ μικρό ποσοστό είναι εξ ολοκλήρου Α ποιότητας για τους λίγους, τους εκλεκτούς που είναι έξω από τον νόμο του εμπορίου, και μετά όσο αυξάνεται το ποσοστό παραγωγής τόσο μειώνεται το ποσοστό της Α ποιότητας στην κατασκευή. 
Για να δικαιολογηθεί η απορρόφηση και του σκάρτου πράγματος ο νόμος του εμπορίου ανακάλυψε πως δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια αλλά είναι θέμα προσωπικού γούστου, λες και ο γαύρος μπορεί να προτιμηθεί από το μπαρμπούνι χωρίς πλύση εγκεφάλου. Αμα σου πούνε όμως πως έχει περισσότερα ω-λιπαρά από το μπαρμπούνι αρχίζει να σ' αρέσει περισσότερο, τρίβει τα χέρια του ο ιχθυέμπορος κι εσύ βαυκαλίζεσαι πως με το ένα γεύμα γαύρου καταπολέμησες την αρτηριοσκλήρωση.
Ετσι πολλές αξίες άλλαξαν σειρά, οι παλιοί θα θυμούνται πως τα μπλουτζην πριν γίνουν μόδα  ήταν πολύ φθηνότερα από τα κανονικά παντελόνια ενώ μετά-όταν μάθαμε τις μάρκες- έγιναν πολύ ακριβότερα. Στο τέλος βέβαια ήρθαν οι Κινέζοι με την παγκοσμιοποίηση κι όλα τα ρούχα έγιναν αχταρμάς, ο Ζάρρας όμως πρόλαβε να πλουτίσει με τα δικά του "τοπ" κινέζικα.

Ενα άλλο μέσον που χρησιμοποιεί ο νόμος του εμπορίου είναι η αδύνατη μνήμη της μάζας, λογικό αφού με τα χρόνια αλλάζει η σύνθεσή της μάζας. Ηταν μεγάλη μου απορία πως ο λαός που σύσσωμος φώναζε "Μητσοτάκη κάθαρμα" 25 χρόνια αργότερα τον έβγαζε πρωθυπουργό. και μη μου πείτε πως ο Μητσοτάκης ήταν -αναμφισβήτητα- έξυπνος γιατί στις μέρες μας κάποιος που δεν διακρίνεται και τόσο για την εξυπνάδα του, κάποιος με τον οποίον γέλαγε όλη η Ελλάδα και του έστελνε πίτσες στο κανάλι του, κάποιος γραφικός Λεβέντης φιγουράρει σαν αρχηγός κόμματος στο κοινοβούλιο.

Θυμάμαι ακόμα την αλλοτρίωση στα μουσικά γούστα, την εξαφάνιση των καταξιωμένων συνθετών για να δοθεί "χώρος" σε κομματικούς ατάλαντους, τους αδερφούς Κατσιμίχα με τους οποίους γέλαγε κάθε πικραμένος να εκπροσωπούν το ποιοτικό τραγούδι δίπλα στο "έντεχνο", λόγω φωνής, του Νταλάρα και να το καταπίνει ο κόσμος αμάσητο.
Ακόμα και στην διεθνή σκηνή της μουσικής όπου κάθε πρωτοπορία έφερνε και μια κοινωνική μετάλλαξη όπως έγινε με το ροκ εντ ρολ, τα τραγούδια διαμαρτυρίας του Ντύλαν που συνόδευσαν το κίνημα των χίππυς και την αντιπολεμική εκστρατεία στις ΗΠΑ. Η λύση βρέθηκε στην επόμενη μουσική έκρηξη, την πανκ. Δίπλα στους πρωτοπόρους Σεξ Πίστολς βγήκε και μια σειρά από συγκροτήματα που γρατζούναγαν με θόρυβο ώστε η επίδραση του κινήματος να μην επηρεάσει βαθειά την κοινωνία λόγω μουσικής απέχθειας. Ακόμα χειρότερα έγιναν τα πράγματα στην χέβυ μέταλ με συγκροτήματα τύπου Μετάλλικα και Γκανσενρόουζ για τα οποία οι γνήσιοι χεβυμεταλάδες μπορεί και να σε έδερναν μόνο που τα ανέφερες. Και βλέπεις σήμερα φλούφληδες που ποτέ δεν πήρανε χαμπάρι από αυτή την μουσική να ξεθάβουν κομμάτια τους και να κόβουν φλέβα γι αυτά.
Μη χέσω.
Βέβαια και στη μουσική υπήρξε κινεζοποίηση με την ραπ που ισοπέδωσε τα πάντα σαν αντίδοτο σε κάποιες τάσεις που πήγαν να δημιουργηθούν μετά την άλωση και της χέβυμέταλ από συγκροτήματα που προαναφέρθηκαν αλλά αν το ψάξεις λίγο δεν καταλήγεις σ' αυτά, ούτε ψηφίζεις Λεβέντη

Μαριλού

Μαριλού, ένα καινούργιο ΠΑΟΚτσάκι ήρθε σπίτι μου !

Καλώς ήρθε !!

Ο ξεκάλτσωτος

\

 (αναδημοσίευση από την διηγηματοποίηση)

Για δυο μέρες χιόνιζε στην Αθήνα φιάχνοντας ένα χαλί των είκοσι εκατοστών. Την επόμενη μέρα ο καιρός το γύρισε στη βροχή και η υγρασία έκανε το κρύο εντονότερο. Οι δρόμοι είχαν γίνει μια αηδία από τη λάσπη και το χιόνι κι οι περισσότεροι Αθηναίοι τύλιγαν τα παπούτσια τους σε νάυλον σακκούλες προσπαθώντας να κάνουν τη σύντομη διαδρομή τους χωρίς να γλυστρήσουν ή να βρέξουν τα πόδια τους. Οι κυνηγοί και οι ψαράδες είχανε βάλει τις γαλότσες τους, το πρόβλημα σ' αυτούς ήτανε μόνο η ισορροπία. Σ αυτό το κρύο περιβάλλον  παραφωνία ήτανε  κάθε εκατοστό ακάλυπτης σάρκας-πλην του προσώπου, φυσικά- και κινούσε την περιέργεια και το βλέμμα του τρίτου της παρέας. Ο μαγαζάτορας, ένας ψηλός και τριχωτός σαραντάρης, δεν είχε θεωρήσει αναγκαίο να φορέσει τίποτε περισσότερο από το αιώνιο κοντομάνικο πουκαμισάκι του, ξεκούμπωτο μπροστά μέχρι το στομάχι. Το χαμόγελο δεν έλειπε από τα χείλη του, η θερμοκρασία περιβάλλοντος του ήταν εντελώς αδιάφορη. Ηταν μάλλον ευχαριστημένος γιατί το κρύο περιόριζε την πελατεία του, δεν ήταν της πολλής δουλειάς, τα βαριότανε τα γεροντάκια που ερχόντουσαν να παίξουν τα φραγκοδίφραγκα της σύνταξής τους τις καθημερινές, μόνο την ημέρα της πληρωμής τους παίζανε κάνα δεκάρικο. Το μαγαζί δούλευε περισσότερο με το τηλέφωνο και με παράνομο στοιχηματισμό όπου η μίζα του πράκτορα από τον μπουκ ήταν διπλάσια της νόμιμης του οργανισμού και οι εισπράξεις μαύρες. Φυσικά τα ποσά που παίζονταν ήτανε μεγάλα και οι αποδόσεις καλύτερες. Ολα αυτά βέβαια απαιτούσαν σχέση εμπιστοσύνης με τον πράκτορα μιας που ο παίκτης ήταν νομικά ακάλυπτος, σ' αυτό το ανοικτό πουκάμισο έπαιζε το ρόλο του, ήταν μια επίδειξη ντομπροσύνης του κατόχου του. Το άλλο κομμάτι γυμνης σάρκας ανήκε σ' ένα παίκτη-πελάτη από αυτούς που ξημεροβραδιάζονται στα πρακτορεία και αφορούσε τα πόδια του. Ηταν ξεκάλτσωτος και ο τρίτος της παρέας δεν μπορούσε να ξεκολλήσει το βλέμμα του από τους γυμνούς αστραγάλους όπως ξεπρόβαλλαν από τα μονόσολα παπούτσια. Ανατρίχιαζε μόνο που τα έβλεπε, ο ίδιος ήταν βαριά ντυμένος, με κασκόλ και καπέλλο παρ' ότι βρίσκονταν σε κλειστό χώρο. Του φαινόταν τόσο αφύσικη η έλλειψη κάλτσας με τόσο κρύο που τον έκανε να αμφιβάλλει για τον χαρακτήρα του. Κάποιος που αδιαφορεί για τα πόδια του πρέπει νάχει κάπου αλλού απασχολημένο το μυαλό του και επειδή σίγουρα δεν ήταν βαρεμένος καλλιτέχνης ή ερωτευμένος μάλλον για λαμόγιο του έμοιαζε. Συνειρμικά τον σύγκρινε με κάτι παιδιά που τα ντύνανε με κουστούμια διάφορες παραθρησκευτικές οργανώσεις και τα αμολάγανε να κτυπάνε κουδούνια και να προσηλυτίζουν κόσμο στην τάδε ερμηνεία των γραφών. Ολα αυτά τα παιδιά  είχαν σαν χαρακτηριστικό τους τα φτηνά και απεριποίητα παπούτσια γιατί η οργάνωση δεν μπορούσε να διαθέσει αυτό το τόσο πιο προσωπικό από τα κουστούμια συμπλήρωμα του ντυσίματος. Ενα μπουκάλι ούζο και κάτι μεζέδες ήταν ανάμεσά τους και μια κουβέντα είχε ανάψει περί τα στοιχηματικά. Ο ξεκάλτσωτος μίλαγε με ύφος εξπέρ περί τα ποδοσφαιρικά και τα ιπποδρομιακά, ο μαγαζάτορας του τόχε ξεκόψει περί τα άλογα- είχε πικράν πείρα- αλλά άκουγε με ενδιαφέρον τις απόψεις του περί ποδοσφαιρικής τακτικής και της ικανότητας κάθε προπονητή της ελληνικής επικράτειας. Τελικά ο ξεκάλτσωτος έδωσε ένα ποδοσφαιρικό στοίχημα στον μαγαζάτορα, απόρροια των διαλέξεών του και αποχώρησε, οι άλλοι συνέχισαν το ουζάκι τους και την κουβέντα τους. Είχαν κι άλλα πράγματα κοινά να σχολιάσουν, οι γυναίκες ήταν στην κορυφή των προτιμήσεών τους. Σε κάποια στιγμή σκέφτηκε να πει τους φόβους του για τον ξεκάλτσωτο αλλά περιορίστηκε σ' εναν αδιάφορο σχολιασμό για το ότι δεν φόραγε κάλτσες χωρίς να το συνδέσει με τον χαρακτήρα του. Την επόμενη φορά που ξαναβρέθηκαν ο μαγαζάτορας του διηγότανε τη λαδιά που τούκανε ο ξεκάλτσωτος και τι θα τούκανε αν τον ξανάβρισκε στο δρόμο του. 

 

Το θηλυκό του δήμιος ; Μα φυσικά δημία !

στη φτωχή καρδιά που σ' αγαπησε πολύ
δώσε μ' απονιά τη χαριστική βολή,,,

Στίχοι αφιερωμένοι στους κάθε φύσεως και φύλου δημίους...

Η λέξη δήμιος σημαίνει  τον προερχόμενο από τον δήμο. Η διαδρομή της είναι  η εξής :

Υπήρχε η δημία ποινή για τους βλάπτοντες τα συμφέροντα του δήμου. Οπως και σ' άλλες περιπτώσεις (νεαρόν ύδωρ-> νεαρόν->νερό, ποντικός μυς-> ποντικός, κ.λ.π. ) το επίθετο αντικατέστησε το ουσιαστικό   και η δημία έφτασε στις μέρες μας σαν "ζημιά" με την γνωστή μετατροπή του "δ" σε "ζ" όπως ο Δευς (deus) έγινε Ζευς.

Από σπόντα αυτός που εκτελούσε την μεγαλυτέρα των ποινών ονομάσθηκε δήμιος κι αν είναι γυναίκα... δημία

Timeo Danaos et dona ferentes

Να φοβάσαι τους Δανούς κι όταν φέρνουν  δώρα, για τους μη λατινομαθείς ο τίτλος,

Τα δώρα πόσες σκέψεις κουβαλούν και πόσες σκεψεις κρύβουν, η βασικότερη είναι πως ενώ υποτίθεται πως σκοπεύουν να εξυπηρετήσουν αυτόν που το δέχεται, συνηθέστατα εξυπηρετούν αυτόν που το χαρίζει. Κανονικά ο δωρίζων πρέπει να λέει ευχαριστώ όταν γίνεται αποδεκτή η προσφορά του, όλοι μας έχουμε ζήσει στιγμές που έχουμε τόση ανάγκη να δώσουμε κάτι για να βρούμε την ισορροπία μας, αν δεν έχουμε κάποιον να δώσουμε τα δώρα μας καταλήγουμε στην φανερή φιλανθρωπία που ουσιαστικά σκοπό έχει να παραμείνει ζητιάνος ο ζητιάνος. Οι πραγματικοί φιλάνθρωποι όπως και οι πραγματικοί δωρητές δεν φαίνονται ποτέ.
Νομίζω πως η αρχική έννοια του δώρου ήταν η ανταλλαγή πραγμάτων που προετοίμαζε μια σχέση προσωρινής έστω εμπιστοσύνης. Σιγά-σιγά η αμοιβαιότης χάθηκε -λογικό είναι κάποιος να μη μπορεί να ακολουθήσει από ένα σημείο και πέρα- και το δώρο εξελίχθηκε σε ένα μέσο επηρεασμού του άλλου, ακόμα και ασυνείδητης παραπλάνησής του από κάποιο άλλο θέμα, μέθοδος που συνήθως εφαρμόζεται σε παιδιά.
Και σε μεγάλα παιδιά... 


Oh, I’m sailin’ away my own true love
I’m sailin’ away in the morning
Is there something I can send you from across the sea
From the place that I’ll be landing?

No, there’s nothin’ you can send me, my own true love
There’s nothin’ I wish to be ownin’
Just carry yourself back to me unspoiled
From across that lonesome ocean

Oh, but I just thought you might want something fine
Made of silver or of golden
Either from the mountains of Madrid
Or from the coast of Barcelona

Oh, but if I had the stars from the darkest night
And the diamonds from the deepest ocean
I’d forsake them all for your sweet kiss
For that’s all I’m wishin’ to be ownin’

That I might be gone a long time
And it’s only that I’m askin’
Is there something I can send you to remember me by
To make your time more easy passin’

Oh, how can, how can you ask me again
It only brings me sorrow
The same thing I want from you today
I would want again tomorrow

I got a letter on a lonesome day
It was from her ship a-sailin’
Saying I don’t know when I’ll be comin’ back again
It depends on how I’m a-feelin’

Well, if you, my love, must think that-a-way
I’m sure your mind is roamin’
I’m sure your heart is not with me
But with the country to where you’re goin’

So take heed, take heed of the western wind
Take heed of the stormy weather
And yes, there’s something you can send back to me
Spanish boots of Spanish leather

Τα νέα του Κρισσαίου κόλπου

Κατ' αρχήν Κρισσαίος κόλπος και όχι "Ιτέας", δεν βλέπω λόγο να αλλάξει η ονομασία του. Καλό είναι να θυμόμαστε πως πήρε το όνομά του από ένα φυτό που βοηθούσε στο πρόβλημα με τους κιρσούς, την κρίσσα. Ο κιρσός σε άλλη διάλεκτο λεγότανε και κρισσός και από εκεί βγαίνει και το όνομα Κρίσση, μιας Πυθίας, το χωριό Κρισσόν-σήμερα Χρυσό- και φυσικά και η ονομασία του κόλπου.
Κόλπος μέσα στον Κορινθιακό κόλπο ο Κρισσαίος με νερά μέχρι 40 μέτρα βάθος έχει λίγα νερά σε σχέση με τον Κορινθιακό που έχει μέσο βάθος 250 μέτρα και όντας πιο ευαίσθητος στις ανθρώπινες δραστηριότητες έπεσε θύμα της οικονομικής κρίσης. Αντί κάποιων ευρώ φέτος επιτράπηκε σε τρεις τράτες να σαρώσουν τον βυθό και καπάκι δυο άδειες σε δύτες να βγάζουν όστρακα και ολοθούρια με αντλίες. Για όσους δεν κατέχουν τα ολοθούρια (κοινως ψώλοι) είναι ντελικατέσεν στις χώρες της Απω Ανατολής. Απ' όπου περασαν οι δύτες ο βυθός έχει ίδια όψη με οργωμένο χωράφι και τα βαρελάκια για τις ελιές φεύγουν γεμάτα όστρακα για άλλες αγορές

Μου έκανε εντύπωση φέτος πως μέχρι τρεις μέρες πριν δεν κυκλοφορούσε ούτε μία γόπα, ούτε μία τσέρουλα σε όλον τον Κρισσαίο, μόνο λυθρίνια και μπαλαδάκια. Ακόμα δεν έχω δει σαφρίδι, χανάκι και τα άλλα σπουργίτια της θάλασσας που σπεύδουν να υποδεχθούν την καθετή όπου την ρίξεις. Δεν ξέρω αν οφείλεται στις χειμερινές ασχολίες της τράτας ή σε κάτι άλλο, απλά πρώτη φορά συμβαίνει στα πενήντα και χρόνια που ψαρεύω σ' αυτόν τον κόλπο.

Ενα άλλο που με παραξένεψε φέτος ήταν η συμπεριφορά των γλάρων που δεν πλησίαζαν με τίποτε την βάρκα και δεν προλάβαιναν τα μεζεδάκια που τους πέταγα πριν βουλιάξουν. Δεν έβλεπα τον δικό μου, τον Ιωνάθαν, που ερχότανε και καθότανε στη βάρκα κι έδιωχνε κράζοντας τους ανταγωνιστές.
Σήμερα, με τον καινούργιο μήνα τον είδα, ή μάλλον τον άκουσα πίσω μου να κράζει απειλητικά σαν να έλεγε "ήρθα και απαιτώ όλα όσα είναι δικά μου" . Οντως κανένα άλλο γλαρόνι δεν πλησίασε. Κοιτάζοντας τον Ιωνάθαν πρόσεξα πόσο είχε γεράσει...αδύνατος, ξεπουπουλιασμένος, πεινασμένος, μόνο το παιχνιδιάρικο το μάτι του έλαμπε από ελπίδα για τροφή. Αρχισα να του δίνω τα κεφάλια από τα σκαρτσίνια μέχρι να πιάσω κανένα σπάρο που είναι δικαιωματικά δικός του. φαινόταν πολύ πεινασμένος αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν ένα γλυκό και σιγανό κράξιμο που ακολουθούσε κάθε μεζεδάκι και για το οποίο πάω στοίχημα πως ήταν το "ευχαριστώ" στην γλώσσα των γλάρων... Λέτε  να μαθαίνει ξένες γλώσσες ο φίλος μου ;

Ο σπάρος ήταν αρκετά μεγάλος κι άλλη μια φορά χαμογέλασα με την προσπάθεια του Ιωνάθαν να τον ευθυγραμμίσει  στο ράμφος του για να μπορέσει να τον καταπιεί. Μετά πλησίασε και πόζαρε για την φωτογραφία που βλέπετε στην αρχή του άρθρου, ξανάπε ευχαριστώ και καταλαβαίνοντας πως τελείωσε το ψάρεμα σηκώθηκε κι άρχισε να πετά προς το νησάκι της Παναγιάς.

Τύλιξα την πετονιά μου  με μια έγνοια λιγότερη, ο Ιωνάθαν είναι ξανά εδώ.

Της Αγίας Βιβής...

Στο Γαλαξίδι ο πιο αξιοπρόσεκτος δρόμος που υπάρχει είναι η οδός Αγίας Παρασκευής. Ο θεός να την κάνει βέβαια κανονική οδό αλλά ισοσταθμίζει τις κυκλοφοριακές αδυναμίες της με τους αξιόλογους ανθρώπους που κατοικούν σ' αυτήν. 
(κοκκινίζω ελαφρά)
Στο ξεκίνημά της (αν ξεκινήσουμε από το...τέλος της αλλά όλοι έτσι την βλέπουν κι ας είναι αλλιώς η αρίθμηση) είναι ένα πλακόστρωτο δρομάκι που έχει χαρακτηρισθεί διατηρητέο.

                                                                                                                                                                                  Πριν κάποια χρόνια πέρασαν ένα δίκτυο για την βιολογική αποχέτευση. Ολοι οι σώφρονες κάτοικοι της  οδού Αγίας Παρασκευής συνιστούσαν σε ειδικούς και μη να αριθμήσουν τις πέτρες που έβγαζαν ώστε να επανατοποθετηθούν σωστά. Οι άφρονες δημοτικοί παρατρεχάμενοι, εργολάβοι και λοιπό σκυλολόι αρνήθηκαν ευγενικά. Στην επανατοποθέτηση οι μισές περίπου πέτρες περίσσεψαν. Τα κενά καλύφθηκαν με τσιμέντο αλλά η ομορφιά της τοποθέτησης φιλί-κλειδι από τεχνίτες, πάει 
Ο δρόμος εξακολουθεί να είναι διατηρητέος αλλά τώρα διατηρεί και την ανικανότητα των αρμοδίων να κάνουν μια δουλειά της προκοπής.

Λίγο μετά αρχίζουν τα σκαλάκια που οδηγούν  στην ομώνυμη εκκλησία. Ξεκινώντας αριστερά είναι ένα σπίτι που θα ήταν υπέροχο στην Καλαμάτα ή τα Σιάτιστα αλλά δεν έχει καμιά σχέση με την γαλαξιδιώτικη αρχιτεκτονική. Εννοείται  πως ο κατασκευαστής του είχε δική του αρχιτεκτονική άποψη σαν απόφοιτος του πολυτεχνείου την οποία σύντομα πλήρωσε όταν η ανέγερση άλλων σπιτιών "έπνιξαν" την κατασκευή του που δεν έδωσε την είσοδο προς τα σκαλάκια αλλά σ' ένα σοκάκι.

Τα σκαλάκια τα απολαμβάνουν οι τουρίστες, έχουν πλάτωμα κάθε τόσο για ανάσες, οι παλιές πιστές δεν τα αντέχουν πια και πάνε περιμετρικά στην εκκλησιά.
Η εκκλησία έχει δυο αξιοθέατα, τον ζωδιακό κύκλο αποτυπωμένο στο δάπεδο της εισόδου και το ηλιακό ρολόι, τεχνήματα από μια εποχή που δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα και οι κάτοικοι είχαν τις παροχές του ήλιου σε μεγαλύτερη εκτίμηση.

Νοσταλγώ την εποχή που η θειά Βούλα έφιαχνε το γλυκό και περνάγαμε πιτσιρίκια να της ευχηθούμε κι επειδή μας άρεσε η καρυδόπαστα ή ό,τι άλλο σπιτικό έφιαχνε, ξαναπερνάγαμε να ευχηθούμε και την εγγόνα της...

Οι δυο γιαγιάδες

Δεν ξέρω γιατί αλλά η όλη κατάσταση με τις διαπραγματεύσεις και το δημοψήφισμα μου θυμίζει έντονα το 61, τη χρονιά που έχασα και τις δυο γιαγιάδες μου. 
Παπούδες δεν γνώρισα.

Στις αρχές του 61, πιτσιρικάς ακόμη ανέβηκα τις σκάλες και κοίταξα στο δωμάτιο της γιαγιάς. Ηταν ξαπλωμένη στο πλάι όπως κοιμότανε πάντα, γαλήνια με τα χέρια της  διπλωμένα μαζί κάτω από το μάγουλό της. Είχε μια τρέλλα καλλιτεχνικής φλέβας η γιαγιά μου και μια γενναιότητα για να απαντήσει στον γιατρό που της συνιστούσε δίαιτα "Γιατρέ εγώ θα φάω και θα πάω χορτάτη". Οντως στις γιορτές απόλαυσε την γαλλοπούλα της και τα γλυκά, ακόμα θυμάμαι το νεύμα για μισό ακόμα κουραμπιέ αφού έτρωγε τον πρώτο. Εφυγε μόνη της ήσυχα σε δυο μέρες, ο γιατρός είχε πεί πως δύσκολα θα έβγαζε τη βραδιά. Από αυτή την γιαγιά μου κληρονόμησα την αγάπη μου για τις όπερες και κάποιες γνώσεις για το τι είναι καλό ανέξάρτητα αν μου αρέσει η όχι. "Δεν μου αρέσει αλλά είναι πολύ καλό" είχα πει όταν μου έδειξε την Γκερνίκα, σήμερα παραμένει πολύ καλή αλλά μου αρέσει κιόλας.
Είχε τον τρόπο της να ξεφεύγει από τις πίκρες της ζωής τραγουδώντας στα ελληνικά τις άριες από τον Ριγκολέττο :

Στην εκκλησιά που πήγαινα
να πω την προσευχή μου
νέος ωραίος μα άτιμος
κινεί την προσοχή μου

tutte le feste al tempio

https://www.youtube.com/watch?v=1a80I5o2-WI

Η άλλη μου γιαγιά με είχε τα καλοκαίρια. Σ' αυτήν χρωστάω την αγάπη μου για τον τούρκικο καφέ, αυτόν που μπαστάρδεψε ο Bravo λέγοντας τον ελληνικό κατά τα γούστα της τότε "εθνοσωτηρίου". Οι κολλητοί μου σέβονται την επιλογή μου και όταν (σπανίως) θέλουν να εκφράσουν τον θαυμασμό τους για κάποιο επίτευγμά μου μου λένε "Παπαγκάλο" αντί για "Μπράβο", μπράβος δεν υπήρξα ποτέ.

Την θυμάμαι στα σκαλάκια του εξοχικού, στην σκιά της κληματαριάς να πίνει τον απογευματινό καφέ της από το μπρίκι και να μου δίνει μια κουταλιά-δεν κάνει παραπάνω στα παιδιά, έλεγε- για να γνωρίσω την γεύση. Αυτή η γιαγιά μου δεν είχε καλό τέλος. Αρχικά της έκοψαν το πόδι λόγω σηψαιμίας στον αστράγαλο και δυο μήνες μετά, ψηλά στον μηρό. Μετά από λίγες μέρες πέθανε ένα μεσημέρι με μια μάσκα πόνου στο πρόσωπό της. Ισως να θυμότανε την σκληρή της μοίρα, παντρεύτηκε, πήγε στην Αμερική και γύρισε χήρα με τέσσερα παιδιά και μια περιουσία που λεηλάτησαν οι συγγενείς της. Είχε τιμηθεί και στην Αμερική και στην Ελλάδα για το κοινωνικό της έργο αλλά δεν μου μίλησε ποτέ γι αυτό.

Κάθε ομοιότητα με τις επιλογές του Ναι και του Οχι στο επικείμενο δημοψήφισμα ας θεωρηθεί συμπτωματική.

Ζέστες...

από την ποιηματοποίηση

.

Τι είναι το θέρος ;

Μου είπες :
- Τι είναι το θέρος ;

Μια ψυχική ανάταση, ένα μπικίνι ;
ή ένας σκύλος κάτω απ' τον ίσκιο της ελιάς ;

Μην είναι τ' άσπρο συννεφάκι
στον γαλανό τον ουρανό ;
μην δυο λουλούδια ολόξερα ;

Τρεις γλάροι που επιπλέουνε σε θάλασσα καθρέπτη ;

Τέσσερα, παιδάκια τέσσερα που παίζουν τις πιτσίλες ;

Πέντε μερμήγκια σέρνοντας το πτώμα μιας ακρίδας ;

Και μου ξανάπες :
Τι είναι το θέρος τελικά ;

Σε κοίταξα στα μάτια και στα στήθια

" Εξη μικρά ροδάκινα ! "
Σκέφτηκα λυπημένος.

Το τραμ το τελευταίο

Ενα από τα λίγα τραγούδια που σου ξανάρχονται ξαφνικά στη θύμηση και παραξενεύεσαι από την ομορφιά τους, την σοφία τους που πέρασε απαρατήρητη όταν τα χόρευες ή τα έπινες χωρίς τα "μη' και τα "λιγότερα" των γιατρών. Ηταν κι εποχές που "λεφτά υπήρχαν".

Πολλές εκτελέσεις υπάρχουν γι αυτό το διαχρονικό χασάπικο, καθεμιά χαρακτηρίζει και μια γενιά. Την δικιά μου σ' αυτά τα τραγούδια την σημάδεψε η Μοσχολιού, το λέει πιο συνειδητοποιημένα από την εκπρόσωπο της παλιότερης γενιάς, την Σπεράντζα Βρανά που κουβαλάει στη φωνή της την ανεμελιά που έφερε η λήξη του πολέμου κι όλα φαντάζαν ρόδινα.

Ισως η συγκαλυμένη αξία στον στίχο να οφείλεται στην συλλογική δουλειά των Γιαννίδη-Σακελλάριου - Γιαννακόπουλου καθώς ο καθένας έβαλε τις πινελιές του για να περιγράψει τον υπνάκο που πήρε ο Σακελλάριος και δεν θα προλάβαινε το τελευταίο τραμ για το ραντεβού του με τον Γιαννακόπουλο.

Εσούρωσα κι αργήσαμε, μα όσο και να φταίω
περπάτα να προλάβουμε το τραμ το τελευταίο
Ντράγκα ντρουγκ το καμπανάκι
Ντράγκα ντρουγκ μες στο βραδάκι
Ντράγκα ντρουγκ το καμπανάκι
να μάς πάει κούτσα κούτσα στο παλιό μας το τσαρδάκι
Περνούν πολύ μιζέρικα τα νιάτα μας τα έρμα
αλλ’ άνοιξε το βήμα σου, να φτάσουμε στο τέρμα
Ντράγκα ντρουγκ κι αν βρούμε θέση
θα στρωθείς και θα σ’ αρέσει
Ντράγκα ντρουγκ κι αν βρούμε θέση
λίγο απάνω σου να γείρω, γιατί έχω γίνει φέσι
Εμείς με τραμ πηγαίνουμε και άλλοι με ταξάρες
Για μας τα ντόρτια κι οι διπλές και γι άλλους οι εξάρες
Ντράγκα ντρουγκ το καμπανάκι
Ντράγκα ντρουγκ μες στο βραδάκι
Ντράγκα ντρουγκ το καμπανάκι
Ντράγκα ντρουγκ τι κρίμα που `ναι να `σαι τόσο φτωχαδάκι

Πρωτοακούστηκε στην επιθεώρηση " Ανθρωποι, άνθρωποι" των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου το 1948. Σήμερα -ίσως- ξαναβρίσκουν την δικαίωση τους στίχοι-τσιτάτα όπως το να μάς πάει κούτσα κούτσα στο παλιό μας το τσαρδάκι, με τις οικονομικές δυσκολίες για ταξί και τα σπίτια που μένουν χωρίς στοιχειώδεις επισκευές.
Η φτώχεια βέβαια μας φέρνει πιο κοντά και ζητά έντονα το φευγιό απ' την πραγματικότητα με τον πιο φτηνό τρόπο. Το κρασάκι εκτόπισε ξανά το ουίσκι και μας φέρνει πιο κοντά, γιατί το κρασί το πίνουμε για να θυμόμαστε ενώ το ουίσκι για να ξεχνάμε.. λίγο απάνω σου να γείρω, γιατί έχω γίνει φέσι

Δεν ξέρω πως διασκεδάζει η λιγοστή οικονομική νομενκλατούρα του τόπου, σ' όλες τις καταστάσεις υπάρχουν άνθρωποι που θα βγάλουν κέρδος στη ζωή τους, μα θαρρώ πως χάνουν την γλύκα της ζωής μ' αυτήν την νοοτροπία. Εξ άλλου δεν μπορεί να γίνουμε όλοι πλούσιοι... για μας τα ντόρτια κι οι διπλές και γι άλλους οι εξάρες 

Ομως... 

τι κρίμα που `ναι να `σαι τόσο φτωχαδάκι 

όλη η αλήθεια συμπυκνώνεται στην τελευταία φράση, αχ νάχαμε λεφτά αλλά με μυαλά και καρδιά φτωχού, ίσα-ίσα ν' αποφεύγαμε την σκληράδα της ανέχειας κι όταν δεν διασκεδάζαμε. Τόσο κοντά στο στίχο του Σουρή:

Αχ, να γινόταν να μη ζω, μα δίχως να πεθάνω !!

 

Ουκ εν τω πολλώ το ευ...

αλλ' εν τω ευ το πολύ !!

27 πρωταθλήματα ο ΟΣΦΠ, πρώτο για τον ΠΑΟΚ κι όμως...
από όποια γωνιά και να το κοιτάξεις , σημαντικότερο.

Κατ' αρχήν έδωσε νέα δυναμική στο άθλημα παίζοντας σε γεμάτα γήπεδα με αποκορύφωμα το τελευταίο παιχνίδι που διεξήχθη με 10 000 κόσμο μέσα και μερικές χιλιάδες κόσμο έξω από το Παλατάκι, το ιδιόκτητο γήπεδο του ΠΑΟΚ.

Πως το κατάφερε αυτό ; είχε μια εκπληκτική σταθερότητα σε όλη την χρονιά όπου τις ελάχιστες φορές που έχασε (μία από τον ΟΣΦΠ και τρεις από τον ΠΑΟ), όλες ήταν στο τάιμπρέικ, στο πέμπτο σετ δηλαδή. Υπήρξε και μια ακόμα ήττα στις αρχές- πριν δέσει η καινούργια ομάδα- από τον Αρη, ακριβώς για να ενισχύσει τις ψευδαισθήσεις αυτού του σωματείου που απέφυγε την τελευταία αγωνιστική την διαδικασία των πλαίηάουτ.

Υπήρξαν κάποιοι σταθμοί σ' αυτήν την πορεία που έπαιξαν-κατά την γνώμη μου- σπουδαίο ρόλο στην διαμόρφωση της ψυχολογίας στην πορεία του. Ας τους δούμε :
Στο πρώτο ματς με τον ΟΣΦΠ, στην Θεσαλονίκη ο ΠΑΟΚ προηγήθηκε 2-0 σετ και 24-22 στο τρίτο, είχε δηλαδή δυο ευκαιρίες να πάρει το ματς. Τις δύο επιθέσεις τις έκανε ο MVP του πρωταθλήματος Γκόμεζ με 64% ποσοστό επιτυχίας και τις έχασε. Ο έμπειρος ΟΣΦΠ πήρε το σετ και τελικά το παιχνίδι μετατρέποντας το 2-0 σε 2-3. Θυμάμαι ακόμα το βλέμμα του Γκόμεζ όταν τέλειωσε το ματς.
Πέρασε ένας ολόκληρος γύρος χωρίς να ξαναχάσει ο ΠΑΟΚ μέχρι να συναντηθούν οι ομάδες στον Πειραιά. Ο ΠΑΟΚ πήρε το πρώτο σετ και ο ΟΣΦΠ προηγήθηκε 24-20 στο δεύτερο κι ετοιμάστηκε να ισοφαρίσει. Ηταν η ώρα του Γκόμεζ να μιλήσει, με 6 συνεχόμενους δικούς του πόντους το δεύτερο σετ πήγε στον ΠΑΟΚ και τότε όλοι κατάλαβαν πως κάτι άλλαξε. Τα επεισόδια που ακολούθησαν έκοψαν τον ρυθμό του ΠΑΟΚ που πήρε τελικά την νίκη στο πέμπτο σετ και την πρώτη θέση στην βαθμολογία.
Οσοι δεν κατάλαβαν την αλλάγή, την ένοιωσαν στον τελικό κυπέλλου στην Σύρο. Μετά το πρώτο σετ που πήρε ο ΠΑΟΚ, ο ΟΣΦΠ ισοφάρισε αλλά μέχρι εκεί. Με 3-1 σετ ο ΠΑΟΚ πήρε τον πρώτο τίτλο της ιστορίας του.
Στα πλαίηοφφ του πρωταθλήματος πρώτος αντίπαλος ήταν ο ΠΑΟ που κέρδισε το πρώτο ματς με 3-2 κι έχασε το δεύτερο με 3-1 στην Θεσσαλονίκη. Η σειρά μεταφέρθηκε για δυο παιχνίδια στην Αθήνα όπου ο ΠΑΟ με 3-2 έκανε την δεύτερη νίκη του και ήθελε μία ακόμα ενώ ο ΠΑΟΚ βρέθηκε σε δύσκολη θέση αλλά κέρδισε με 3-0 το τέταρτο παιχνίδι και με το ίδιο σκορ το πέμπτο στην Θεσσαλονίκη. Σ' αυτό πέτυχε το ανεπανάληπτο σερί των 17 πόντων και το συλλεκτικό για αγώνες πλαίηοφφ σκορ 25-8.
Η σειρά των τελικών με τον ΟΣΦΠ ξεκίνησε με ένα εύκολο 3-1 στην Θεσσαλονίκη και μεταφέρθηκε στον Πειραιά. Ο ΠΑΟΚ πήρε το πρώτο σετ και ο ΟΣΦΠ τα δύο επόμενα. Με τρομερή αγωνιστικότητα ο ΠΑΟΚ ισοφάρισε σε 2-2 και ήταν τόσο πολύ πειστικός όσο έδειξε η διακύμανση του σκορ στο πέμπτο σετ : 0-5, 1-9 (!) και τελικά το συλλεκτικό 6-15 !
Τελευταίο παιχνίδι το χθεσινό στην Θεσσαλονίκη, έληξε με το εμφατικό σκορ 3-0 θυμίζοντας περισσότερο τυπική διαδικασία, ήταν πλέον εμφανής η υπεροχή της ομάδας του ΠΑΟΚ σε όλους τους τομείς.

το τέλος του δρόμου

 Ο παικταράς Γκόμεζ με την κούπα του πρωταθλήματος

Η κούπα στα χέρια του ενιαίου ΠΑΟΚ

Ο κόσμος του ΠΑΟΚ

Γεωργίου του μεγαλομάρτυρος

 Αγιε μου Γιώργη, Σκυριανέ μου

 μεγαλομάρτυρα τρανέ...

όλοι οι Γιώργηδες, λίγο-πολύ, μεγαλομάρτυρες είμαστε
 (δεν είμαι εγώ ο Γιώργος σου)

μη κοιτάς που δεν το λέμε...
(με λένε Γιώργο) 

έχουμε...τους λόγους μας !
(ο Γιώργος είναι πονηρός ) 

αλλά πάνω απ ' όλα να μην ξεχνάμε...
(όπου Γιώργος και μάλαμα)

Χρόνια μας πολλά !!

G(eorge) . 

                              Το...ξαναλέμε ! 

Οπου Γιώργος και μάλαμα

Μια βόλτα στο Γαλαξίδι

Πέντε μήνες μετά κι έπειτα από ένα σκληρό χειμώνα επισκέφτηκα τον τόπο της θερινής διαμονής μου. Πολλά τα πράγματα που θέλανε δουλειά περιόρισαν την διασκέδαση σε μια βόλτα πριν φύγω ξανά για το λεγόμενο "κλεινόν άστυ".

Ο Απρίλης είναι ο μήνας των λουλουδιών στην πραγματικότητα, ο Μάης έχει μόνο το όνομα, το πάρτυ έχει αρχίσει...

Κι ο κυρ Βοριάς όμως άφησε τα σημάδια του, μετά από 50 χρόνια η σκάλα για το φέρρυ μποτ δεν άντεξε. Για μικρό χρονικό διάστημα υπήρξε η γραμμή με Ιτέα και Αίγιο, μετά το άνοιγμα του δρόμου
Ναυπάκτου - Ιτέας την κατέστησε ασύμφορη. Το "τσιμέντο" ήταν στέκι παράκτιων ψαράδων  με τα καλάμια τους, τώρα που κατέρρευσε πολύ δύσκολα θα επισκευασθεί.

Προχωρώντας στο λιμάνι μια βάρκα φέρνει ακόμα τα σημάδια από τα αλευρομουτζουρώματα της Αποκριάς, ας ελπίσω όχι ανεξίτηλα, όλες οι βάρκες είναι ωραίες και στολίδια στο λιμάνι.

Συνέχεια της βόλτας πέρα στο δασάκι και μια ανεμώνη που βρήκε διαφυγή σε κάποιο κενό της ασφάλτου.

Το τέρμα της βόλτας σημαδεύει το προσκυνητάρι του Αγίου Φανουρίου, στην μύτη που λέγεται Κεντρί.
Πάντα αναμένο το καντήλι από περαστικούς στον άγιο που βοηθά στην ανεύρεση χαμένων ή κρυμμένων πραγμάτων (και όχι μόνο). Προς το τέλος του Αυγούστου η γιορτή του με το ωραίο έθιμο της φανουρόπιττας.
 Πιο πίσω φαίνεται κτίσμα που κάποτε λειτουργούσε σαν ταβέρνα, αναψυκτήριο, ακόμα και ντισκοτέκ. Σήμερα περιορίζεται στο ρόλο του καταλύματος για κατασκηνώσεις προσκόπων.

Σχεδόν αναγκαστική η επιστροφή στην Αθήνα αφήνει μια στυφή γεύση, ακριβώς όπως την εκφράζει η φωτογραφία, κι όμως απέχει λιγότερο από 4 ώρες από τις άλλες...

Κυψέλη, 2015

Καλό Πάσχα